Θέλω πολύ ένα δεύτερο παιδάκι, όμως φοβάμαι!!
Iσως να φανω ανοητη, με αυτο που θελω να μοιραστω μαζι σας.
Ειμαι ηδη μαμα μιας κορουλας 11 μηνων και με τον αντρα μου συζηταμε και για δευτερο. Θελουμε να τα μεγαλωσουμε μαζι. Ειχα μια καλη εγκυμοσυνη, καλο φυσιολογικο τοκετο, ομως φοβαμαι να ξανα μεινω εγκυος αν και το θελω πολυ. Θα μπορω να παιρνω την μικρη μου αγκαλια; Θα μπορω να την βγαζω απο την κουνια της; Δεν εχω βοηθεια απο κανεναν και ειμαι σχεδον ολη την ημερα μονη μου μαζι της. Αν θα εχω αναγουλες και εμετους, πώς θα με βλεπει η κορη μου;
Υπαρχει και κατι αλλο που με αγχωνει, εννοειται να ‘ναι γερο πρωτα απ’ ολα. Αλλα οταν φτασει η ωρα του τοκετου, φοβαμαι γιατι μου ειναι ηδη γνωριμο (τελειως χαζο, αφου το εχω ξανα ζησει)… Την πρωτη φορα ομως ουτε που το σκεφτομουν και οταν εφτασε η ωρα, πανω στον πονο μου και στον πανικο ολα κυλουσαν μονα τους χωρις να τα σκεφτω, τωρα ομως που ξερω τι γινεται, φοβαμαι. Ειμαι η μονη;
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Ταπεινή μου γνώμη είναι να περιμένεις λίγο. Ένα εξάμηνο, πάνω κάτω, κ μετά αρχίστε τις προσπάθειες για καταφέρεις τί το πρώτο θα είναι πάνω από 2 ετών, κάποιους τομείς θα τους έχει κατακτήσει κ σε κάποια πράγματα θα είναι ανεξάρτητο. Σίγουρα θα ζοριστεις, ίσως κ λίγο περισσότερο από κάποια άλλη μαμά γιατί δεν έχεις βοήθεια, αλλά θα τα καταφέρεις. Κ όπως σου είπε μια άλλη κυρία, μην προσπαθείς να βρεις από τώρα λύσεις σε κάθε πρόβλημα. Με την σειρά, ένα ένα κ όταν έρθουν στην ώρα τους. Αλλιώς θα στρεσαριστεις πολύ κ θα έχεις το αντίθετο αποτέλεσμα.
Σε νιωθω...
Νομίζω ότι όλα είναι φυσιολογικά, απλά αν δεν έχεις βοήθεια γιατί να βιαστείς; Το λέω για να μην ζοριστείς εσύ. Όταν ήμουν έγκυος στο δεύτερο μου φοβόμουν μήπως δεν το αγαπώ αρκετά, λόγω της αγάπης που ένιωθα για το πρώτο ή μήπως η αγάπη που θα νιώσω γι αυτό είναι σαν να προδίδω το μεγάλο μου. Ανοησίες, τώρα που το σκέφτομαι, ίσως να φταίνε και οι ορμόνες για κάτι τέτοια, αλλά όλα είναι ανθρώπινα
Αγπητη κυρια, οπως ειμαι σιγουρη οτι θα σας γραψουν, αν δεν σας εχουν ηδη γραψει, οι αλλες μαμαδες, βρισκω την ιδεα σας εξαιρετη και πραγματι ειναι το καλυτερο δωρο για το παιδακι σας να μεγαλωσει μαζι με το αδελφακι του. Ακομα και αν μεινετε αμεσως εγκυος, θα δειτε οτι δεν θα εχετε κανενα πρακτικο προβλημα με το πρωτο παιδακι σας. Μην σκεφτεστε αρνητικα , δεν χρειαζετε να βρειτε τις λυσεις για καθε πιθανη δυσκολια απο τωρα. Συνηθως, αλλωστε, για αλλα προετοιμαζομαστε και αλλα μας δυσκολευουν. Ψυχραιμια και αυτοπεποιθηση. Για τον τοκετο σας, να σκεφτεστε απο τωρα οτι θα πειτε στο γιατρο να σας κανει επισκληριδιο αμεσως μολις δειτε τα δυσκολα, και να παιρνετε θαρρος απο αυτη τη σκεψη. Καλη μου κυρια, αλοιμονο, ακου λεει αν φοβομασταν; Ε βεβαια φοβομασταν. ( Εγω ειμαι και πολυ φοβιτσιαρα εντωμεταξυ). Και μηπως ηταν η γεννα το πρωτο ή το τελευταιο που φοβομασταν; Μετα ομως γελαγαμε. Να ειστε καλα και να τους χαιρεστε ολους. Και αν χρειαζεστε βοηθεια, να μην δισταζετε να την ζητατε!
Όχι δεν είσαι η μόνη -δηλώνω ένοχη! Σκέψου όμως οτι αφού ολα πήγαν καλα την πρώτη φορά δεν υπάρχει λόγος να μην πάνε καλά και τη δεύτερη! ? Κοιτά την κορούλα σου και αναλογίσου πως θα ήταν να έχεις μια ψυχούλα ακόμη. Όμως αν ο φόβος σου υπερνικά την επιθυμία σου ίσως πρεπει να περιμένεις λίγο. Η ψυχολογία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο.Συζήτα τις ανησυχίες σου με τον σύζυγο σου !Σαν ιδέα πάντως το να μεγαλώνουν τα δυο παιδάκια μαζί ειναι πολύ γλυκό! Βέβαια για την πρακτικότητα του θέματος δεν είμαι κατάλληλη να μιλήσω, αυτό το αφήνω σε άλλες μανούλες ...