Έχω ξεχάσει στα 32 μου χρόνια πώς είναι να είσαι ευτυχισμένη!
Θα προσπαθήσω να σας πω με λίγα λόγια τη δική μου ιστορία…
Γνώρισα τον άντρα μου στα 20 μου, όλα καλά μέχρι τον αρραβώνα μας. Με πολύ καλα πεθερικά, όλα κυλούσαν τέλεια!
Ξεκινήσαμε και φτιάξαμε σπίτι πάνω από τους γονείς του. Τσακώθηκαν τα πεθερικά μου με τους γονείς μου και με εκβίασαν ότι αν έρθουν οι γονείς μου στο γάμο, δεν θα έρθουν αυτοί… Εγώ έγκυος 2 μηνών!
Τελικά παντρεύτηκα μόνη μόνη μου! Δεν το έζησα, δεν το χάρηκα, έκλαιγα συνέχεια!
Ούτε στη γέννα μου ειχα τη μαμά μου, γιατί δεν την ειδοποίησε κάνεις. όλα τα πέρασα χωρίς κανέναν δικό μου!
Το αποτέλεσμα; Έκανα τρια υπέροχα αγόρια, αλλά έφτασα σε ένα σημειο να έχω ακόμα προβλήματα με τους δικούς του. Ανακατεύονται σε όλα, ακόμα και στο αν θα πάμε βόλτα (δεν με ήθελαν από την αρχή)
Ο άντρας μου δεν έπαιρνε θέση πουθενά. Με προσβαλλαν μπροστά του και αυτός δεν μιλούσε ποτέ.
Και τι να κάνω; Έχω παγώσει μαζί του μετά από 12 χρόνια προβλήματα. Έχω ξεχάσει στα 32 μου χρόνια πώς είναι να είσαι ευτυχισμένη, να γελάς, να είσαι ερωτευμένη…
Πιστεύω ότι η ζωή μου τελειωσε, έτσι θα κυλάει και εγώ θα είμαι σαν να μην ζω εγώ αυτή την κατάσταση…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Ο γάμος είναι πράξη ενηλίκων και όχι παιδιών. Εδώ δεν υπάρχουν ενήλικες. Και οι δυο παίρνουν εντολές. Δεν θα κάνει τίποτα η φίλη μας, έτσι θα συνεχίσει τη ζωή της. Οι άνθρωποι που είναι να κάνουν, κάνουν. Δεν κόβουν σχέση με τους γονεις τους γιατι το ζήτησαν τα πεθερικά, ουτε ανέχονται προσβολες γιατι δεν τους υπερασπίζεται ο άντρας τους. Το μόνο που έχω να της πω είναι ότι την κοιτάνε τα παιδιά της. Αυτο μονο. Τι θέλει να βλεπουν? Τι θα απαντήσουν αν τους ζητήσουν να περιγράψουν τη μάνα τους? Δεν ξέρω τα οικονομικά της ή τις δυνατοτητες να εργαστει για να πω μείνε ή φύγε. Απλά ότι δίνει παιδεία και πρότυπο ζωής.
Ησουν μικρη και δεν εβαλες τα ορια που επρεπε με αποτελεσμα να το εκμμεταλευτουν...οπως ομως λενε ενα το μαθημα ενα το ξεμαθημα!!!Οτι ηξεραν απο σενα οτι κρατας παθητικη σταση καιρος ειναι να αλλαξει αν θελεις να εισαι ευτυχισμενη με χαρουμενα παιδια.Μην περιμενεις απο τους αλλους να κανουν αυτα που θελεις, καντα μονη σου (βλ. που δεν τηλεφωνησαν στους γονεις σου στις γεννες σου μπορουσες να παρεις το τηλ κ να τους ενημερωσεις ενα λεπτο μονη σου και εγω γεννησα 2 παιδια και τους τηλ μονη μου.)Βαλε τα ορια σου και γινε πιο δυναμικη, αν χρειαστει φυγετε κ απο κει και αποκαταστησε τις σχεσεις με τους δικους σου.Μπορει να ναι δυσκολο αλλα σιγουρα πολυ πιο δυσκολη ειναι η τωρινη κατασταση,Επειδη μου ακουγεσαι σαν να μην εχεις πολυ αυτοπεποιθηση και ειναι και καπως λογικο με την κατασταση που ζεις απευθυνσου σε ενα ψυχολογο η σε καποιο κεντρο στηριξης γυναικων που νομιζω παρεχουν δωρεαν ψυχολογικη υποστηριξη αν υπαρχει οικονομικο θεμα, που να παρεις λιγο τα πανω σου και να διαχειριστεις την κατασταση πιο ευκολα.Καλη τυχη απο καρδιας..
ΖΩ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ. Η ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΜΟΥ ΑΣΤΕΡΙΑ ΠΟΥ ΤΑ ΛΑΤΡΕΥΩ!!!
Το κακό ξεκίνησε από τη στιγμή που δεν ήθελαν να βρίσκονται οι δικοί σου κοντά σου!Κατάφεραν να σε απομακρύνουν από τους γονείς σου για να μην έχεις τη στήριξη κανενός!Ποτέ δεν είναι αργά ,όμως!!Ακόμη και τώρα ,αν πραγματικά το θέλεις,μπορείς να αλλάξεις τα πράγματα!!Καθισε και μίλα με τον άντρα σου,πες του όλα αυτά που σε πνίγουν τόσα χρόνια και ζήτα του να είναι δίπλα σου,σύμμαχός σου,αλλιώς οι δρόμοι σας θα χωρίσουν!Δεν υπάρχουν,δυστυχώς,αλλες επιλογές!Ακόμη είσαι πολύ μικρή για να δεχτείς από τώρα πως τέλειωσε η ζωή σου!!Καντο για σένα,πρώτα απ'όλα,αλλά και για τα παιδιά σου!