Έτσι είναι ο γάμος;
Ειμαι η Μαιρη και τους τελευταιους μηνες με απασχολει και με προβληματιζει το γεγονος οτι παρολο που ειμαι παντρεμενη μονο 4 χρονια (χωρις παιδι), δεν ειμαι ερωτευμενη.
Αγαπαω τον αντρα μου, αλλα ερωτας δεν υπαρχει πια.
Σκεφτομαι οτι εχω χρονια να νιωσω αυτη την φλογα, την σπιθα στην καρδια, εχει χρονια να χτυπησει η καρδια μου δυνατα απο ερωτα, εχει χρονια να με φιλησει ο αντρας μου με παθος και να λιωσω στην αγκαλια του.
Θελω να δω ξανα εκεινο το βλεμα του, γεματο ποθο για να με κανει δικη του.
Θελω να γυρισει μια μερα απο την δουλεια και να μου φερει γλυκα, να μου φερει ενα λουλουδι.
Θελω να μου πει εστω μια φορα οτι ειμαι ομορφη, οτι του αρεσουν τα ματια μου, αυτα που μου ελεγε στις αρχες.
Γιατι ολα αυτα τα ξεχασε;
Δεν θελω να ειμαι αχαριστη, απλα σας ρωταω: ετσι ειναι ο γαμος; Αυτο ειναι το φυσιολογικο;
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Ναι εντάξει καλά όλα αυτά, κ δίκαιο έχουν όλες οι κοπέλες από πάνω αλλά προσωπικά δεν θα εμένα σε έναν γάμο αν δεν υπήρχε αυτή η σπίθα. Πόσο μάλλον αν δεν υπάρχει ένα παιδί στη μέση. Εκεί θα άλλαζαν όλα αλλά τώρα αν είστε έτσι πως θα είστε σε 5 ή 10 χρόνια? Μην επαναπαύεσαι σε μια μέτρια σχέση όταν σου αξίζει να έχεις τα πάντα
To fysiologiko einai na fygoun oi keravnoi kai oi petaloudes apo to stomaxi, kai sthn thesh tous na erthei mia glyka... kapou ekei sthn kardia kai sthn psyxh... Na eisai sigouros oti einai o anthrwpos sou, kai xwris na sou skisei ta rouxa.... Apo thn allh... des ti kaneis kai esy gia afth thn sxesh? esy pote ton perimenes na gyrisei apo thn douleia forwntas sexy eswrouxa teleftaia fora? Pote kanonises na pate ena sk kapou oi dyo sas mia ekdromh kai na tou to kaneis ekplhksh? pote tou kollhses ena triantafyllo sto aftokinhto, h tou evales ena xartaki pou na leei sagapw sthn tseph kryfa? An ta kaneis kai den antapokrinetai... tote mallon kati paizei... An den ta kaneis.. ksekina :)
Δηλαδή αν σου τα πει όλα αυτα ξαφνικά θα τον ξανά ερωτευτείς; Το θέμα ειναι εσυ πως νιώθεις.. Σου αρέσει ακομα, του λες ποσο όμορφος ειναι, του φερνεις δώρα, τον φιλάς με πάθος; Πάντα έχουνε την τάση να ψάχνουμε στον αλλο τα δικά μας χαμένα συναισθήματα αλλα πρεπει να καταλάβουμε οτι δεν ειναι ο άλλος το θέμα.. Ειμαστε εμείς κ μονο εμείς..
Έτσι είναι, αλλά θα σε ρωτήσω....γιατί περιμένεις να σου τα πει όλα αυτά εκείνος για να ξανανιώσεις την σπίθα; Έχεις σκεφτεί ότι τα ίδια ακριβώς μπορεί να σκέφτεται κι εκείνος για σένα; Νομίζουμε πως επειδή είμαστε γυναίκες πρέπει οι άντρες να κάνουν πάντα το πρώτο βήμα...Δειξ'του πως τον θες...δειξ΄του πως είσαι η γυναίκα του, ο άνθρωπός του...σε όλα τα επίπεδα. Είμαι σίγουρη ότι θα ανταποκριθεί άμεσα. Αν δεν το κάνει ωστόσο, μιλήστε μεταξύ σας. Καμιά φορά ένα βήμα μόνο αρκεί. Αρκεί να μην περιμένουμε αιωνίως να το κάνει ο άλλος πρώτος
Eίναι φυσικό σιγά- σιγά να σβήνουν τα πρώτα συναισθηματα και τη θέση τους να παίρνει κάτι ουσιαστικότερο. Αυτό όμως θέλει καλλιέργεια. Γιατί δεν λες στον άντρα σου πώς νιώθεις; Χωρίς να τον κατηγορήσεις , φυσικά. Πάρτον απ΄το χεράκι και μάθε τον πώς θέλεις να σε αγαπάει και φυσικά κάνε κι εσύ το ίδιο. Πάβτως η αγάπη είναι κάτι το βαθύτερο και ανθίζει συνήθως μετά από αυτή τη "βουτιά" που κάνει ο ερωτας μετό πέρασμα του χρόνου. Ένα κλασσικό βιβλίο που ίσως σε βοηθήσει είναι "Άντρες από τον Άρη, γυναίκες από την Αφροδίτη" του Gray John.
Τι να σου πω; Θα υπάρχουν και έρωτες και γάμοι όπως στην τηλεόραση, ξέρεις, λουλούδια και καρδούλες συνέχεια. Οι δικές μου εμπειρίες είναι οι εξής: έρωτας 7,5 ετών που τελείωσε παταγωδώς, αρνιόμουν να παντρευτώ και να κάνω παιδιά μαζί του κι όμως ακόμα τον αγαπώ, αν και έχει πεθάνει. Υπήρχε όμως πολύ θαυμασμός εκεί, και σεβασμός και αξιοπρέπεια. Τώρα, είμαι 6 χρόνια με άλλον, έχουμε έναν γιο ετών και δεν είναι ο έρωτας της ζωής μου. Ποτέ δεν ήταν. Όμως είμαστε και οι δυο σε ηλικία που δεν έχουμε πολλά να παίξουμε, ζήσαμε πολλά χρόνια ελευθερίας και ασωτίας και βρεθήκαμε άσχετα, χωρίς σχέδιο κι όμως προέκυψε οικογένεια. Ε, με αυτόν τον άντρα, αν και πεζός, έχω τα γλυκόλογά μου, και βλέπω ότι προσπαθεί με τον τρόπο του να με κάνει να αισθανθώ καλύτερα, να μου λέει ότι με αγαπάει κι ότι είμαι η γυναίκα της ζωής του. Είμαι βλέπεις, αυτή που τον έκανε να "μαζευτεί", να "νοικοκυρευτεί " ,όπως λένε. Τσακωμοί θυελλώδεις, συγκρούσεις, αλλά και συζήτηση (στο τέλος τουλάχιστον) με σκοπό να πούμε όσα έχουμε μέσα μας. Κι αυτό βοήθησε. Όχι οι τσακωμοί καλέ! Η συζήτηση :) (αστειάκια κάνω). Μίλα του. Πες του ήρεμα, σε μια στιγμή ζεστή, πόσο έχεις ανάγκη να σου δείχνει ότι σε αγαπάει και δεν σε θεωρεί δεδομένη. Άσε λίγο να σε ψάξει, μην είσαι συνέχεια εκεί για αυτόν, βγες, να δούμε αν η καρδιά του χάνει κτύπο όταν είσαι μακριά :)