Η μαμά ρωτάει: γιατί νιώθω έτσι;
Κορίτσια, καλησπέρα.
Με λένε Ράνια και έχω μια κόρη επτά μηνών. Περίπου τέσσερις μήνες μετά τη γέννηση της –τρομερά καλόχαρης και καλόβολης- μικρής κι ενώ όλα πήγαιναν καλά, άρχισα να ξυπνάω τα πρωινά με έντονο κόμπο στο στομάχι και διαρκή αίσθηση άγχους όλη τη μέρα, χωρίς λόγο. Έκλαιγα συνεχώς και υπήρξαν φορές που σκέφτηκα ότι μόνο με ηρεμιστικό θα μπορούσα να συνέλθω. Το «βάφτισα» επιλόχειο κατάθλιψη, αφού δεν πήγα ποτέ σε ειδικό για να το επιβεβαιώσω. Με βοήθησε πολύ το γεγονός ότι επισκεπτόμουν συχνά τους δικούς μου, που ζουν στην επαρχία, με τους οποίους ένιωθα πάντα καλύτερα.
Δύο μήνες μετά, επιστρέφοντας από ένα ταξίδι στους γονείς μου, ήταν λες και όλα είχαν ως δια μαγείας αλλάξει. Ξυπνούσα με όρεξη, απολάμβανα τον χρόνο που περνούσα με το παιδί, έβλεπα σημαντική διαφορά στη συμπεριφορά του άντρα μου, ήμουν χαρούμενη, σκεφτόμουν ότι επιτέλους έτσι –πρέπει να- είναι η μητρότητα. Η κατάσταση ευφορίας διήρκεσε δύο εβδομάδες.
Από εκεί και πέρα και μέχρι σήμερα, δεν έχω επανέλθει στην αρχική κατάσταση, αλλά νιώθω ένα ανεξήγητο άγχος ακόμα και για μικρά πράγματα: πώς θα τη διασκεδάσω στο σπίτι, τι θα κάνουμε για να περάσουν οι ώρες μέχρι να κοιμηθεί, πότε θα ξυπνήσει τη νύχτα για να θέλει την πιπίλα της. Υπάρχουν φορές που μετράω τις μέρες για να την αφήσουμε στην πεθερά μου και να κοιμηθώ ένα βράδυ χωρίς διακοπές, την επομένη ωστόσο έχω τρελά νεύρα μέχρι να την πάρουμε σπίτι. Έχω παράπονα από τον άνδρα μου, από εμένα την ίδια, επιδιώκω να είμαι συνέχεια με παρέα και όχι μόνη με τη μικρή. Αγχος, άγχος, άγχος… Θέλω πίσω εκείνες τις δύο εβδομάδες…
Ζει καμιά μαμά το ίδιο ή απλώς δεν είμαι “mother material”;
ΝΙΩΘΕΙΣ ΕΤΣΙ ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΕΤΣΙ ΝΙΩΘΟΥΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΝΕΕΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ.ΑΡΓΗΣΑ ΛΙΓΟ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΟΤΑΝ ΟΜΩΣ ΤΟ ΕΜΠΕΔΩΣΑ ΗΤΑΝ Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΕΠΑΙΡΝΑ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΤΟΥΣ 6 ΠΡΩΤΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΤΟΥ ΠΡΙΓΚΗΠΑ ΜΟΥ.ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΟΥ ΕΝΙΩΘΕ ΕΤΣΙ Κ ΗΞΕΡΑ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΧΡΟΝΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ. Κ ΕΤΣΙ ΕΓΙΝΕ....ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΜΕΣΑ ΕΦΥΓΕ...ΑΛΛΩΣΤΕ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ ΟΤΙ ΟΙ ΟΡΜΟΝΕΣ ΘΕΛΟΥΝ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 6ΜΗΝΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΑΝΕΛΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. ΚΑΝΕ ΥΠΟΜΟΝΗ Κ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΛΙΓΟΙ ΜΗΝΕΣ. ΤΟ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΟΜΩΣ Κ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑΣ ΔΥΣΤΥΧΩΣ. Κ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΖΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ...
TA EXW PERASEI KI EGW AKRIBWS OPOS TA LES ..ENA XRONO HMOYN KYRIOLEKTIKA ARRWSTH..MHN NIWTHEIS TYPSEIS EINAI FYSIOLOGIKOTATO SE ORISMENES APO EMAS H TOSH FRONTIDA KAI H KOYRASHPEFTEI BARIA,NA EPIDIOKEIS NA EISAI ME PAREA TORA POY EINAI MIKRO GIA NA SE BOHTHANE KIOLAS,,NA TO KSEREIS MOLIS ARXISEI NA PERPATA, FTIAKSEI O KAIROS KAI PHGAINETE MAZI KAPOY OLA THA EINAI PIO EYKOLA..ALHTHEIA KALYTEREBEI H KATASTASH LOGO TIMIS..KSERO GO MEGALONEI KAI H AGAPH MALLON ME TON KAIRO KI OLA FAINONTAI PIO BATA,,O XRONOS THA SE BOHTHEISEI THA DEIS,,NA PROSEXEIS TO MPEMPAKI SOY KAI TON EAYTOS SOU.
Πέρασα ακριβώς το ίδιο για περίπου ένα χρόνο μετά τη γέννα.Το πιο χαρακτηριστικό ήταν αυτό,ότι δεν μπορούσα και δεν ήθελα να είμαι μόνη με το παιδί.Δεν ήξερα τι να κάνω,ένιωθα πως φοβόμουν το ίδιο το μωρό μου!Το καλύτερο είναι οτι δεν πίστευα ποτέ οτι θα περάσω κάτι τέτοιο.Σε κάποια επίσκεψη στο γυναικολόγο μου,με ρώτησε αν θέλω να μου συστήσει κάποιον ειδικό.Του απάντησα:"θα το παλέψω λίγο ακόμη μόνη μου και αν χρειαστεί θα σας πω".Τελικά κάπου μετά τα πρώτα του γενέθλια άρχισα να βρίσκω το νόημα όλου αυτού και τώρα μετά τα δεύτερα πια γενέθλια,δεν μπορώ μακριά του ούτε για μια ώρα!!Σου υπόσχομαι οτι θα περάσει,αν χρειαστείς ειδικό να πας και ζήτα βοήθεια από όποιον εμπιστεύεσαι.Και κάτι για την καθημερινότητα:πάρε το μικρό και βγες έξω!!Όσο μπορείς.Και στο σπίτι δεν ξέρεις τι να το κάνεις?Βάλτο στο sling και κάνε ότι θα'κανες μόνη σου.Και βγες με τον άντρα σου αν έχεις να αφήσεις το μικρούλι.Σου υπόσχομαι οτι θα περάσει.
γιατι δεν ηθελες να κατσεις μονη σου με το παιδι σου??μια γνωστη μου φοβοτανε μη κανει κακο στο παιδι της οταν κατσουν οι δυο τους και ενιωθε τρελες τυψεις!!και αυτο ηταν αποτελεσμα αγχου... ομως ολο αυτο ειναι ικανο να σε τρελανει αν δε ξερεις να το διαχειρηστεις!!συμβουλεψου καποιο ειδικο μονο καλο θα σου κανει!!!υπαρχουν τωρα και απο το δημο δωρεαν συνεδριες..σε καποιες περιοχες της ελλαδας!!!τρεμω οτι οταν γινω μανα θα το παθω κ εγω...γιατι το αγχος απο τωρα δε με αφηνει ησυχη!!
Γεια σου Ράνια, η αλήθεια είναι ότι δεν πέρασα κάτι τέτοιο αλλά πολύ το φοβόμουν..εγώ απλά ήθελα να σου πω να προσπαθήσεις να κάνεις πράγματα με τη μικρή που σε ευχαριστούν..άκου μουσική μαζί της,πηγαίνετε βόλτες, δέξου φίλους στο σπίτι σου κι ας είναι μπαχαλο κι ας είσαι εσύ χάλια(!) με κρέμες πάντου!Γέλα!Σιγα-σιγά όλα θα πάρουν το δρόμο τους, κι αλήθεια σου λέω μεγαλώνοντας θα έχεις άλλη σχέση μαζί της..θα είναι το κολλητάκι σου, θα γελάτε, θα μιλάτε και δεν θα είναι απλά ένα μωρό που θα θέλει φροντίδα... Α!και προσπάθησε να ξεκουράζεσαι..ο ύπνος είναι ανεκτιμητο αγαθό! Όσο για αυτό που μετράς τις ώρες μέχρι να κοιμηθεί...ξέρεις πόσες φορές το είχα κάνει?Όσο και να αγαπάς τα παιδάκια σου θέλεις κι εσύ το χρόνο σου!
Agaphth filh kai egw to pernaw ksekinise molis hremisa oti to paidi mou einai kala oso eixa to anxos an anapneei san mwro sthn kounia,an faei ktl hmoun kapws fysiologikh.Meta arxisa na lew wx kshmerose na shkothw na prolavw na mageirepsw,na ton taisw,na ton vgalw eksw,an pali o kairos den to epitrepei na vgoume wx ti tha kanoume mesa!eixa mathei kai egw na zw me kosmo prin thn egymosynh meta metakomisa kai den exw kanenan konta,epishs ergazomoun kai stamathsa,ara theorw oti an alazei h zwh sou 360 moires einai fusiologiko orismenes gynekes na niothoume etsi,egw prospathw na gemizw thn hmera eite mageireuontas mazi me to mikro mou,eite voltarontas!euxomai ola na pane kala kai na nioseis kalytera!kai sigoura oso megalonoun kai sunenohse kalytereuoun ta pragmata
Κι εγώ κάπως έτσι αλλά χωρίς τα κλάματα. Ειδικά στην αρχή ήμουν κάπως αποκομμένη από το μπέμπη. Αισθανόμουν συνέχεια κουρασμένη και τη μέρα κοιμόμουν και 10 ώρες σερί, που κανονικά κοιμάμαι 7 το πολύ. Ερχόταν σπιτι και τον κράταγαν η μανα και η πεθερά μου, γιατι ηταν υπερβολικά βαρυς και μεγαλος (και υποτιθεται οτι δεν έπρεπε να σηκωνω πολλά βάρη) κι εγώ έμπαινα ιντερνετ με τις ώρες, και μόνο το βράδυ έκανα τα ξενύχτια μου. Όταν έφευγαν οι πεθερομάνες ήμουν εντελώς χαμένη και δεν ήξερα τι να κάνω. Βέβαια είχαμε και τα γέλια μας και τις πλάκες μας,αλλά καμία σχεση με τώρα. Νομίζω οτι σε όλη αυτήν την κατάσταση βοήθησε το οτι δε συνήλθα ευκολα από την καισαρική, και αισθανόμουν αδύναμη και πονεμενη. Επίσης οτι δεν μπόρεσε να θηλάσει απευθείας κι έτσι δεν τον κραταγα αναγκαστικά για να θηλάσει. Οταν πηγε 2 μηνων (τωρα ειναι 5μιση μηνων) συνειδητοποίησα οτι κάτι δεν πάει καλά με την πάρτη μου και οτι δεν μπορει να βλέπει πιο πολύ τη μαμα & την πεθερά μου από μένα. Και ανασκουμπώθηκα, τους ζήτησα να μην έρχονται συχνα, έβαλε και ο μπαμπάς ένα χεράκι και τον συνηθίσαμε το μικρό. Βασικά σε καταλαβαίνω απόλυτα. Εγώ ζούσα μια εντελώς άσχετη ζωή πριν κάνω παιδί. Ουτε καν ήθελα παιδιά, και πολλες φορες αναπόλησα τις "ελεύθερες" μέρες μου. Όμως όταν τον κοιτάω πια, δε θέλω τίποτε άλλο. Κατ' εμέ θα πρέπει να επικεντρωθείς στα χαμόγελα του μωρού, στα παιχνιδάκια του για να πάρεις δύναμη. Και να την παίρνεις πολλές αγκαλιές. Εμένα με βοήθησε πολύ το μάρσιππο στις αγκαλιές, γιατι είναι πολύ βαρύς και μεγάλος, ενώ εγω είμαι 1μιση μέτρο άνθρωπος, και γλιστρούσε από τα χέρια μου. Προσπάθησε να επικεντρώνεσαι στα καινούργια πράγματα που κάνει και δε θα βαριέσαι ποτέ μαζί της. Βρες στο ιντερνετ παιχνιδάκια που μπορείς να παιζεις μαζί της και κάντα. Και μην έχεις τύψεις. Όποτε πήζεις, βουρ για γιαγιάδες και αμα λάχει πάνε στα μπουζούκια και σπάστα.
Ετσι νιωθω κι εγω, η μπεμπα μου ειναι 2 μηνων και φοβαμαι οταν ξημερωνει για το πως θα τη βγαλω ολη μερα και φαντασου βοηθεια δεν εχω καθολου...
exw perasei k gw paraplhsia sunaisthimata,gia 6 mines peripou eniwtha oti den hmoun egw alla kapoia alli pou den mporouse na meinei moni tis oute lepto me to mwro.katafera moni mou na to xeperasw alla basanistika arketa,de thelw na ti thumamai auti tin periodo giati me thumamai ws mia xeni,diaforetiki. an deis pws den mporeis na to xeperaseis moni sou phgaine se psuxologo,egw imoun etoimi na paw pantws.
Επιλοχεια καταθλιψη και Αγχωδης διαταραχή. Πρέπει να μιλήσεις με κάποιον ειδικο....
δεν ξερω το γιατι αλλα ξερω οτι χρειαζσαι ξεκουραση και γιατι οχι βοηθεια αν χρειαστει.εγω στους 6 μηνες κλαταρα,οποτε μη σου φαινεται περιεργο που το επαθες στους 4. απο το αγχος και την κουραση -οχι τοσο σωματικη,μονη μου νομιζω το προκαλουσα στον εαυτο μου- μου εμφανιστηκε παλιοτερο προβλημα. ημουν χυτρα που εβραζε και το αγνοησα,οποτε 'εσκασα' με θεαματικο τροπο. χαλαρωσε,ζητα να σε βοηθησουν,ρωτα καποιον ειδικο. σπιτι με μωρο δεν γινεται να δουλεψει ρολοι,αν το παρεις αποφαση θα χαρεις την οικογενεια σου.
Μπορω να χαρακτηρισω τον εαυτο μου αρκετα αγχωδη κ σπαστικο! Εχω παθει ηδη 3 κρισεις πανικου σε μικρο χρονικο διαστημα για αλλα θεματα οχι του παιδιου! Βασικα( το λεω κ για εμενα) ενας ειδικος δεν θα ηταν ασχημη ιδεα! Γιατι το αγχος μας καταστρεφει την ζωη! Σου διαλυει τα παντα! Παρε βαθιες ανασες κ ηρεμισε! Μιλα με καποιον, κανε αυτα που σε κανουν να νοιωθεις ομορφα! Κ βγαλε απο μεσα σου οτι. Ασχημο εχεις συμπιεσει!
Ράνια, σε νιώθω γιατί κάπως έτσι πέρασα κι εγώ τους πρώτους μήνες της μητρότητας, με άγχος για το παραμικρό (και με τη συνεχή σκέψη ότι είμαι ανεπαρκής μάνα, φυσικά...). Απ' όσο έχω συζητήσει, οι περισσότερες νέες μητέρες λίγο-πολύ βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις τους πρώτους μήνες της μητρότητας. Προσωπικά ένιωσα καλύτερα όταν το έβγαλα παραέξω και συζήτησα για ό,τι με άγχωνε. Με στήριξαν πολύ οι δικοί μου σ' αυτό και ιδιαίτερα ο άντρας μου. Είχα βάλει "προθεσμία" αν εξακολουθώ να νιώθω έτσι μετά τους έξι μήνες θα απευθυνόμουν σε ειδικό, αλλά δε χρειάστηκε. Μίλησα όμως με φίλες και γνωστές που επισκέφτηκαν ειδικό και τις βοήθησε πραγματικά. Μη διστάζεις να εκφράσεις αυτό που έχεις μέσα σου, να το κουβεντιάσεις με τους κοντινούς σου ανθρώπους και είμαι σίγουρη ότι ψάχνοντας μέσα σου θα βρεις την άκρη. Σου εύχομαι ολόψυχα να πάνε όλα καλά και σύντομα!
kalispera!na sou po tin ali8eia den ksero pos onomazetai ayti i katastasi an exei onoma!emena i mikri mou einai 11 minon toys teleytaious 6 mines piga ka gia douleia k den 8a elega oti einai kalovoli i zouzouna mou!den einai oti den agapame ta mikra mas,isos ftaei i kourasi, isos i allagi tou tropou zois isos i epiloxios kata8lipsi se pianei ka argotera apo toys protous mines tis gennas 8a sou po psemata!elpizo na min fame k kana kraksimo pou nio8oume etsi!katse giati polla blepoume edo mesa kapoies fores!se katalabaino den eisai moni!prospa8ise na iremeis ton eaytos soy kanontas omorfes skepseis k pragmata pou sou aresoun oso sto epitrepei to programma sou kai oi peristaseis!na eisai kala me tin oikogeneia sou kai kali xronia!
....... to perasa apo tin mera pou genithike o gios mou mexri na paei 6 minon ... akrivos oti egrapses sin fovies oti tha glistriso px sto banio kai tha skotothw kai ti tha apoginei to pedi mou kai kati tetia alla palava , eklega oli mera giati nomiza pws trelenome kai oti ola afta ofilonde sto oti ksafnika alakse i zwh mou kai den tha einai pia opos palia , mou legane pws itan epiloxios kai den tous pisteva , elega vlakies mou lene gia na me iremisoun , eniotha pws teliose i zwh mou ... mexri pou anaggastika na ton afisw ena mina otan itan 6 minon , giati eprepe na metakomisoume , kai ekei IREMISA , ksekourastika (oxi kai toso mias kai metakomizame , kai paralila ftaxname sxedon apo to miden to neo spiti)alla den einai afto to anxos tou pediou ... pros to telos arxisa na niothw poso poli mou elipe kai pws den ginete lepto na zw makria tou kai me tin voithia kai ligo fitikou iremistikou valerianas .... POUFFFFF eksafanistike afto to pragma Apla ksipnisa ena proi kai figane ola pragmatika o monos logos , ektos apo ta ikonomika mas , pou to skeftome poli sovara AN tha kanw alo pedi einai giafton ton logo , fovame min perasw ta idia .... Diavaza to kimeno sou kai me ponese to kefali mou ... mono pou to skeftome TREMO IPOMONI
εζησα κατι παρομοιο με τη γεννηση του γιου μου. ανχος καταθλιψη και ορμονικη ταραχη τι να σου πω. ιδρωνα με -2 βαθμους. χειμωνιατικες παγωνιες εγω ημουν με κοντομανικο και ιδρωμενη στο μπαλκονι. το μωρο μου αγγελουδι και εγω μεσα στην τρελλα. κρατησε τρισημιση χρονια χωρις ιατρικη ή φαρμακευτικη βοηθεια. το παλεψα μονη και με ενα αψογο συζυγο που ενω νομιζα οτι ειχα πολλα παραπονα απο αυτον, τελικα καταλαβα εκ των υστερων οτι η σιωπη του- και το οτι δεν ειχε εκρηξεις με την αλλοπροσαλλη συμπεριφορα μου- βοηθησε πολυ. κανε κουραγιο και αν νιωσεις οτι χρειαζεσαι βοηθεια ζητα την απο παντου. πρεπει να περασει γρηγορα για να μπορεσεις να χαρεις το παιδακι σου. δικαιουται μια ισσοροπημενη μαμα για να γινει ισσοροπημενο παιδι
και μονο που σε απασχολει αν εισαι καλη μανουλα αυτο και μονο λεει πως εισαι mother material και εγω καπως ετσι νιωθω με 5 μηνων αντρακι!!! ειναι απολυτα λογικο γιατι η ζωη σου αλλαξε δραματικα και πολλες φορες ειδικα στην αρχη οχι προς το καλυτερο!!!απολαυσε το οσο μπορεις (οι παλιες λενε οτι κραταει λιγο) ζητα βοηθεια και παψε να εχεις τυψεις...δες απλα το χαμογελο του μωρου σου που απεναντι σε σενα ειναι πιο φωτεινο!!!! αν παρολα αυτα δεν τα καταφερεις πανε σε ενα γιατρο (δεν ειναι ντροπη) εγω κανω ομοιπαθητικη αλλα και οι κλασικη γιατροι βοηθουν!! <3
Δεν είμαι ειδικός αλλα αυτο που περιγραφεις μοιάζει με αγχωδη διαταραχή. Ίσως και με τάσεις κατάθλιψης. Έπαθα το ίδιο και πριν απο ένα χρόνο με μεγαλύτερο παιδάκι μόνο που εγω το μετετρεπα σε σωματική διαταραχή και τώρα μπορω να το διαχειριστω πολυ καλύτερα και είμαι πολυ ήρεμη και πιο γεμάτη! Επισκεψου έναν καλο ψυχολόγο θα σε βοηθήσει ΠΑΡΑ πολυ!! Θετική σκέψη όσο γίνεται για να πάρεις τα πάνω σου και οπωσδήποτε επαγγελματική συμβουλή.
Δεν ξέρω γιατί νιώθεις έτσι γιατί δεν έχω περάσει κάτι αντίστοιχο, όμως νομίζω ότι θα πρέπει να ενημερωθείς από κάποιον ειδικό που θα σου δώσει την απάντηση αρχικά στο αν είναι κατάθλιψη, που μπορεί να οφείλεται αλλά και πως μπορείς να ξεφύγεις από αυτό. Αξίζει σε κάθε γυναίκα να νιώθει αυτές τις υπέροχες στιγμές μητρότητας και δε θα πρέπει τίποτα να τις επισκιάζει, μη χάνεις χρόνο...
Ρανια καλησπερα! Δεν ειμαι ειδικος για να σου πω τι σου συμβαινει και δεν εχω καποια καλη εξηγηση για τα ερωτηματα σου. Θα σου πω ομως οτι βιωσα σχεδον τα ιδια μετα τη γεννηση του παιδιου μου. Αργησα παρα πολυ να συνελθω. μου πηρε σχεδον δυο χρονια. Αν γυρνουσα ομως τον χρονο πισω σιγουρα θα ζητουσα τη βοηθεια ενος ειδικου για να γινω καλα πολυ πιο γρηγορα. Λυπαμαι που αισθανεσαι ετσι ελπιζω να επανελθεις πολυ γρηγορα. Να εχεις μια καλη συνεχεια! Αν υπαρχει καποιος ειδικος που διαβαζει τα κειμενα ας μας δωσει μια απαντηση. Καλη χρονια σε ολους!
Μάλλον οι ευθύνες από την ανατροφή του παιδιού σου προκαλούν ανασφάλεια και άγχος. Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο αυτό. Επειδή λες ότι σε έπιασε 4 μήνες μετά δεν είναι επιλόχειο τα επιλόχεια εμφανίζονται κατά τη λοχεία και έχουν αν κάνουν με τις ορμονικές αλλαγές και τις αλλαγές με το μωράκι, τον νέο ρόλο κτλ. Επειδή φαίνεται να έχει επηρεαστεί η ποιότητα της ζωής σου και να μην μπορείς να απολαύσεις την καθημερινότητά σου θα σου έλεγα να συμβουλευτείς έναν ψυχολόγο, αρχικά για να ενημερωθείς για το τι σου συμβαίνει και αν θέλεις να το αντιμετωπίσεις με την καθοδήγηση κάποιου ειδικού. Αυτός θα είναι και ο πιο ασφαλής τρόπος από το να ακολουθείς συμβουλές από ανθρώπους που όσο καλή διάθεση και να έχουν δεν έχουν την κατάρτιση να σε βοηθήσουν.
Ειχα περασει μια παρομοια κατασταση ειχα οντως επιλονχια καταθλιψη αλλα τη πετασα νωρις με πολυ κλαμα του τυπου δε μπορω να τη μεγαλωσω δε μπορω οταν κλαιει θελω να κοιμηθει δεν εχω χρονο για μενα κ πολυ ανχος ταυτοχρονα ειχα ανχος ακομα κ την ωρα που κοθμοταν γιατι;για το αν θα μου φτασει η ωρα να χαλαρωσω οσο θα κοιματε!τρελα πραγματα αφου ελεφα στον αντρα μου δεν μπορω δεν αντεχω ολρς οι μαμαδες εχουν βοηθεια εμεις λογω δουλειας εινστε μιλια μακρια απ τους δικους μας κ ειχα πανικοβληθει απο τη νεα κατασταση αλλα..δε ξερω πως μετα απο δυο μηνες μου περασε χαρης στον συζηγο μου που με στηριζε συνεχεια οταν ηθελα να κλαψω με αγκαλιαζε μεχρι να νιωσω αγαλιαση κ εκανε πολυ υπομονγ μαζι μου με εβαζε συνεχεια να του λεω πως νιωθω μεσα μου με ακουγε μου εδιχνε τις επιλογες που ειχα κ το ποσι πιι απλα μπορουν να γινουν τα πραγματα κ ετσι σιγα σιγα το ξεπερασα.αυτο που θελω να πω ειναι οτι η κουβεντα με ενα ατονο που αγαπας κ εμπιστευεσε πολλες φορες ειναι το καλητερο ηρεμιστικο για ολα ειδικα αν το ηρεμηστικο αυτο ειναι ο ανθρωπος σου...καλη υπιμονη κουκλα μου θα περασει..ολα καποια ατιγμη περνανε...