Είμαι μαμά και έχασα 24 κιλά (και βρήκα τον εαυτό μου)

Έγραψα αυτό το κείμενο στην προσωπική μου Facebook σελίδα (Olivia Gavrili) και έμεινα άφωνη από το πόσες γυναίκες είδαν τον εαυτό τους σε όσα περιέγραψα… Πόσα μηνύματα πήρα, πόσα σχόλια… Ήξερα ότι είμαστε πολλές, δεν φανταζόμουν όμως ότι η δική μου ιστορία θα έδινε έμπνευση και ανακούφιση σε τόσους πολλούς ανθρώπους… Υπόσχομαι λοιπόν να συνεχίσω να γράφω για όλα αυτά, γιατί για μένα είναι διπλή χαρά το να καταφέρει κάποιος να αγαπήσει τον εαυτό του όπως τα κατάφερα και εγώ!

91.7 κιλά.

Αυτό ήταν το βάρος μου στις 7/1/13, τρεις μήνες μετά τη γέννηση του γιου μου.

Όταν έμεινα έγκυος στην κόρη μου τον Ιούνιο του 2009 ζύγιζα 61 κιλά και θεωρούσα τον εαυτό μου «στα παχουλά μου». Ποτέ μου δεν πίστεψα ότι θα έφτανα να ζυγίζω τόσα πολλά κιλά. Και το χειρότερο είναι πως άπαξ και έφτασα να γίνω τόσο βαριά, δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να επανέλθω. Θυμάμαι με τεράστια λύπη να κοιτάζω το σώμα μου στον καθρέφτη και να πιστεύω πως η Ολίβια που ήμουν κάποτε είχε εξαφανιστεί για πάντα.

Κανείς από τους δικούς μου δεν μου έλεγε τίποτα. Και αν έλεγε, έλεγε κάποια ατάκα τύπου «Ξέρεις πόσες θα έδιναν το σώμα τους για να έχουν αυτά τα δυο υπέροχα παιδάκια;» Η χειρότερη ατάκα που άκουσα -και μάλιστα από στόμα που κανονικά θα έπρεπε να μου δίνει δύναμη να συνέλθω- ήταν το «Έλα μωρέ, έτσι είναι το σκαρί σου… Αδύνατη ήσουν όσο ήσουν νέα, είσαι σχεδιασμένη για να είσαι παχουλή. Αλλά είσαι τόσο όμορφη που τι σημασία έχει;«

Μόνο που δεν ήμουν όμορφη. Ήμουν πρησμένη, ήμουν παραδομένη, ήμουν αφημένη. Ήμουν θαμπή. Ήμουν ένα τίποτα. Κάποτε περπατούσα και ένιωθα να πετάω. Τώρα πια περπατούσα και ήμουν αόρατη. Δεν είναι θέμα ναρκισισμού. Είναι θέμα ψυχολογίας. Καμιά γυναίκα στα -ούτε- τριάντα της δεν πρέπει να νιώθει τόσο μαραμένη. Καμιά γυναίκα όσο χρονών και αν είναι δεν πρέπει να νιώθει άσχημη. Δεν ήταν ότι είχα παχύνει και ήμoυν ok με αυτό. Ήταν ότι είχα παχύνει και είχα χάσει τον εαυτό μου.

Το καλοκαίρι του 2012 κάπως άρχισα να… ξεφουσκώνω. Να παίρνω τα πάνω μου. Έμενα όμως κολλημένη στα 80 κιλά μέχρι τον Μάρτιο του 2015 όταν αποφάσισα πια να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Βέβαια στο μεταξύ είχαν μεσολαβήσει αποφάσεις και αλλαγές στη ζωή μου που με έβαλαν σε ένα δρόμο επιστροφής προς την αυτοεκτίμηση… Αποφάσισα να αγαπήσω την Ολίβια από την αρχή και να δουλέψω σκληρά για να γίνω ο καλύτερος εαυτός μου. Να γίνω αυτό που πάντα ονειρευόμουν να είμαι.

Σήμερα ισορροπώ ανάμεσα στα 68-69 κιλά. Κακώς βέβαια μιλάω σε κιλά, καθώς η ζυγαριά δεν με αφορά. Φοράω τα ρούχα που φορούσα πριν γίνω μαμά. Τον Μάρτιο του 2015 ήμουν παχύσαρκη. Σήμερα θεωρούμαι φυσιολογική, όμως δεν σταματώ γιατί ακόμα δεν έχω φτάσει εκεί που ονειρεύομαι να φτάσω. Η διατροφή μου είναι για πρώτη φορά στα 32 μου χρόνια «συνειδητή» και ορθή και η γυμναστική ευχάριστο και αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου.

Για να βελτιώσω το σώμα μου, βέβαια, έπρεπε πρώτα να τα βρω με το μέσα μου. Να κάνω μια αναδρομή σε κάθε φάση της ζωής μου, να αναγνωρίσω το ρόλο που έπαιζε το φαγητό στη ζωή μου (έχω περάσει από εφηβική ανορεξία εως παχυσαρκία, ενώ στα μετεφηβικά μου χρόνια κυριολεκτικά άφηνα τον εαυτό μου να πεινάει προκειμένου να έχω «σώμα»), να συνειδητοποιήσω ότι «τρώω συναισθήματα» όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, να δω ποια είμαι και ποια θέλω να είμαι… Ο τελευταίος χρόνος ήταν ίσως ο πολυτιμότερος της ζωής μου καθώς γνώρισα τόσους υπέροχους ανθρώπους, μάζεψα τόσα λιθαράκια για το σπίτι της νέας μου ζωής, βρήκα έμπνευση και δύναμη… Και συνεχίζω… Και συνεχίζω… Και συνεχίζω… Χωρίς βιασύνη… Χωρίς θαυματουργές δίαιτες… Χωρίς πείνα… Χωρίς αυτομαστίγωμα…

Είμαι 32 ετών και νιώθω ομορφότερη από ποτέ. Επιτέλους με αγαπώ… Αληθινά… Ουσιαστικά… Για αυτό και η ζωή πια με αγαπά δυο φορές περισσότερο…

Έγραψα αυτές τις γραμμές -και πιστέψτε με, μου ήταν πολύ δύσκολο, καθώς δεν αντέχω καν να βλέπω φωτογραφίες μου από τότε- για να δώσω θάρρος σε όσες νομίζετε πως δεν θα τα καταφέρετε ποτέ. ΗΜΟΥΝ ΕΚΕΙ. Μπροστά στο καθρέφτη… Να αναρωτιέμαι πού στο καλό πήγε το όμορφο θελκτικό κορίτσι που ήμουν… Να κοιτάω κοιλιά, ραγάδες, θαμπάδα… Να αναρωτιέμαι τι και πώς μπορεί να πρωτοδιορθωθεί… Και να μην μπαίνω καν στον κόπο… Απλά να τρώω λίγο ακόμα να πνίξω τη στεναχώρια…

Μια απόφαση είναι. Ένα βήμα. Η αρχή άλλωστε είναι το ήμισυ του παντός, έτσι δεν λένε;

ΜΠΟΡΕΙΣ!

Υ.Γ. Και όχι, δεν με πάχυναν οι εγκυμοσύνες. Το πολύ φαγητό με πάχυνε.

Υ.Γ. 2 Όχι, η διακοπή καπνίσματος δεν με δυσκόλεψε στην απώλεια κιλών!

Υ.Γ. 3 Θα χαρώ να απαντήσω σε όποια ερώτηση έχετε!

Υ.Γ. 4 Όσες από Θεσσαλονίκη ψάχνετε παρέα και motivation για γυμναστική, σας περιμένω στο RealFit για παρέα και αλληλοστήριξη! Και επειδή με ρωτήσατε πολλές, ο διατροφολόγος μου (Θεσσαλονίκη) είναι ο Νίκος Τσούλκας

Yπόσχομαι να ανεβάσω περισσότερες συμβουλές και θέματα στην προσωπική μου Facebook σελίδα! Σας περιμένω!