Νίκησα 5 εγκεφαλικα επεισοδια!

Η δική μου ιστορία ξεκίνησε κάπως περίεργα. Ήταν η τρίτη μου εγκυμοσύνη. Η πρώτη μου χάρισε έναν πανέμορφο γιο τον Νικόλαο Φοίβο, η δεύτερη μου πηρε μακριά το αγγελούδι μου (αποβολή) και η τρίτη μου χάρισε ακόμη έναν όμορφο γιο τον Αδάμ Άγγελο Αγαπητό. Στην τρίτη μου εγκυμοσύνη είχα κάποιες τάσεις λιποθυμίας, είχα και λιποθυμίες κανονικά, αίμα τους πρώτους μήνες, ζαλάδες και στους δύο τελευταίους μήνες τάση για σάκχαρο.

Όλα όμως τα είχε η μαμή μου ελεγχόμενα. Μου είχε πει ότι θα γεννήσω στης 10 Ιανουαρίου του 2016. Εμένα ο μπέμπης μου όμως ήθελε να δει το φως του κόσμου αυτού 5 ημέρες νωρίτερα. Έτσι στης 5 Ιανουαρίου του 2016 γέννησα με φυσιολογικό τοκετό έναν αγόραρο 4.280 κιλά με ύψος 53 εκατοστά. Η γέννα μου ήταν πάρα πολύ καλή. Μου κάνανε και επισκληριδιο. 

Μετά την γέννα μας μετέφεραν σε δικό μας δωμάτιό. Εγώ όλο το βράδυ να έχω πονοκέφαλο. Να μην δίνω και πολύ σημασία όμως προσπάθησα να κάνω υπομονή μέχρι να ξημερώσει. Την άλλη μέρα το πρωί ήρθε η γιατρός να εξετάσει το μωρό. Όλα τα βρήκε καλά εκτός από το ότι το μωρό μας έχει ίκτερο. Και ο Νικόλαος Φοίβος είχε και ξέραμε ότι δεν είναι κάτι ανησυχητικό. Εάν όλα πήγαιναν καλά θα μπορούσαμε να είχαμε φύγει για το σπίτι, μας είπε η γιατρός. Και έτσι και έγινε.

Την επόμενη μέρα το πρωί φύγαμε σπίτι μας. Πριν φύγουμε όμως έιχα ζητήσει από την γιατρό να μου δει την πίεση. Γιατί ο πονοκέφαλος μου είχε χειροτερέψει και ένιωθα σαν να είχα πάθει ψύξη. Δεν μπορούσα να σηκώσω το κεφάλι μου αλλά ούτε και να το γυρίσω. Ήρθε η γιατρός, μου είδε την πίεση και μου είπε ότι όλα ήταν καλά. Να πάρω παυσίπονα και θα περάσει.

Πήγαμε σπίτι μας αλλά ο πονοκέφαλος δεν έφευγε. Τι εντριβές, τι παυσίπονα… τίποτα! Ούτε τα παιδιά μου δεν μπορούσα να φροντίσω. Η μάνα μου εκεί κοιμόταν και ξυπνούσε, στο σπίτι μας, για να μας βοηθάει με τα παιδιά. Έκανα υπομονή τέσσερις ημέρες και μετά πήγαμε στα επείγοντα. Η γιατρός όμως δεν μπορούσε να έρθει να με εξετάσει. Δεν θεωρούσαν την περίπτωση μου επείγουσα. Θεωρήσαν πως ο πονοκέφαλος μου ήταν από την επισκληριδιο και πως θα χρειαζόταν να μου κάνουν μία επέμβαση που λέγεται «Blood patch». Μου κάναν εισαγωγή στο γυναικολογικό τμήμα και περίμενα κάποια στιγμή να έρθει η αναισθησιολόγος.  Ήρθε την άλλη μέρα το πρωί και με ενημέρωσε ότι η επέμβαση θα γίνει το βράδυ στης 00.00. Ήμαρτον! Πολύ ταλαιπωρία. Ο άντρας μου εν τω μεταξύ να τρέχει με το μωρό για τον ίκτερο. Επικρατούσε ένας πανικός.

Μου κάνουν το βράδυ την επέμβαση και με γυρνάνε στο δωμάτιο μου. Δεν έπρεπε να κουνηθώ για 8 ώρες. Για κατούρημα μόνο σε πάπια. Το άντεξα και αυτό. Ο πονοκέφαλος σαν να καλυτέρεψε και έτσι την επόμενη μέρα Δευτέρα στης 11 Ιανουαρίου του 2016 μου δίνουν εξιτήριο. Μαζέψαμε τα πράγματα μας και εκεί που πήγα να κάτσω για να βάλω τα παπούτσια μου παθαίνω το πρώτο μου εγκεφαλικό επεισόδιο. Επιληπτική κρίση, το αριστερό μου χέρι να κουνιέται από μόνο του κυκλικά και εγώ να κλαίω από τον φόβο μου. Ήρθαν οι γιατροί στο δευτερόλεπτο, ο άντρας μου φώναζε βοήθεια. Με ξαπλώσανε και με στείλανε για αξονική στο κεφάλι.

Τα αποτελέσματα; Θρόμβωση στην δεξιά μεριά του εγκεφάλου και αιματώματα. Με μεταφέρουν στο νευρολογικό τμήμα. Για παρακολούθηση.

Ο άντρας μου την επόμενη ημέρα Τρίτη 12 Ιανουαρίου του 2016 θα πήγαινε με το μωρό για εξέταση πάλι για τον ίκτερο. Οπότε 9.00 ηωρα το πρωί φεύγει ο άντρας μου με το μωρό και εγώ μόνη μου στο δωμάτιο να περιμένω να έρθει ο γιατρός να με εξετάσει. Τον άκουγα έξω από το δωμάτιό μου που μιλούσε με την νοσοκόμα.

Μα δεν πρόλαβε να μπει μέσα ένιωσα ένα μούδιασμα στο αριστερό μου χέρι πάλι και αμέσως φώναξα βοήθεια. Με όση δύναμη μου είχε απομείνει. Είχα αρχίσει τις κράμπες, τις συσπάσεις. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι ο γιατρός και η νοσοκόμα με κρατούσαν για να μην τραυματιστώ. Μετά χάθηκα. Λιποθύμησα. Ξύπνησα στο δωμάτιο της αξονικής. Δεν ήξερα η μάλλον δεν θυμόμουν τι μου συνέβη.

Είχε περάσει η ζωή μου από μπροστά μου σαν σε ταινία. Νόμιζα ότι πέθανα και ξανά ζωντάνεψα. Όταν πλέον είχα αρχίσει να θυμάμαι με έπιασαν τα κλάματα. Να φωνάζω τον νοσοκόμο να με πάει στον άντρα μου, απελπισμένα. Με πήγε και όταν τον αντίκρισα κατάλαβα ότι δάγκωσα και την γλώσσα  μου στην κρίση πάνω. Τρομαγμένος ο άντρας μου, μου περνάνε όρο (που αραιώνει το αίμα) και με βάζουν στην εντατική για παρακολούθηση.

Μου δίνουν  να παιρνω και επιληπτικά χάπια.  Μαρτύριο. Η ζωή μου είχε γίνει ένα δράμα. Εύχομαι κανένας να μην το πάθει αυτό ούτε ο εχθρός μου. ΚΑΝΕΝΑΣ! 

Με μεταφέρουν σε ένα άλλο νοσοκομείο την επόμενη ημέρα όπου εκεί για καλή μου τύχη, μέσα στην ατυχία μου, ο νευρολόγος ήταν Έλληνας  (ζω Σουηδία και όλο αυτό έγινε στην Σουηδία). Με το που τον βλέπω, εγώ να κλαίω και να τον παρακαλώ να μην με αφήσει να πεθάνω. Όσο είμαι εγώ εδώ δεν θα πάθεις τίποτα, μου είπε.

Όλοι μου φέρθηκαν πολύ καλά. Να μην σας τα πολυλογώ μέχρι στιγμής είχα πάθει 4 εγκεφαλικά επεισόδια. Μετά από τρεις εβδομάδες στην εντατική μου δώσανε με τα χίλια ζόρια εξιτήριο γιατί ήθελα να πάω στα παιδιά μου. Το πέμπτο εγκεφαλικό επεισόδιο το έπαθα στο σπίτι στο σαλόνι μας. Ευτυχώς ήταν η θεία του άντρα μου εδώ και φώναξε τον άντρα μου να καλέσει ασθενοφόρο. Πάλι στην εντατική με όρο και χάπια. Τώρα είμαι σπίτι στα παιδιά μου με αντιθρομβωτικές ένεσες και επιληπτικά χάπια. Μέχρι και τον Ιούλιο θα τα κάνω μέχρι να φύγει ο θρόμβος. Τα αιματώματα ευτυχώς μετά την τελευταία αξονική που έκανα τα απορρόφησε ο οργανισμός μου. Το χέρι μου ήταν παράλυτο, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα με αυτό. Ευτυχώς έχει επανέλθει πλήρως.

Η ψυχολογία μου ήταν πολύ χάλια. Νόμιζα θα πεθάνω και δεν θα ξαναδώ τα παιδιά μου. Έκλαιγα και φοβόμουν συνέχεια.

Εσείς εκεί έξω νέες μανούλες και μη. Με έναν απλό πονοκέφαλο μην διστάσετε να ζητήσετε να σας κάνουν αξονική. Μου είπαν ότι ήμουν σπάνια περίπτωση. Μια στις 100.000 γυναίκες το παθαίνουν αυτό μετά την γέννα τους. Πήζει το αίμα λόγο ορμονών. Σε άλλες λίγο σε άλλες πολύ. Θέλει προσοχή. Για αυτό να προσέχετε. ΟΛΕΣ ΣΆΣ ΝΑ ΠΡΟΣΈΧΕΤΕ.

Να είσαστε όλοι καλά και να χαίρεστε τα αγγελούδια σας.

Η ηρωίδα Αναστασία

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com