74 μήνες μαζί…! (Αθηνά)

Ήθελα να γράψω τόσα, αλλά να σου πω τι έπαθα; Κατεβήκαμε πρωί Αθήνα να σας αφήσω στον μπαμπά για Πάσχα και ήταν να γυρίσω καπάκι Θεσσαλονίκη και έπιασε καταιγίδα και δεν μπορούσε να προσγειωθεί το αεροπλάνο και μας ξαναγύρισαν Αθήνα και είμαι ακόμα εδώ περιμένοντας να πάει 12 παρά 5 το βράδυ για να φύγω… Αλλά δεν πειράζει… Κοντά σας το έμαθα και αυτό. Να μην με πτοεί τίποτα!

Αθηνάκι μου, εσένα και τον αδερφούλη σουσας αγαπώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Τα χαμόγελά σας είναι βάλσαμο και έμπνευση και κίνητρο όχι μόνο για να αντέχω αλλά και για να εξελίσσομαι…

Είσαι μια μικρή τσαχπίνα… Ο νους σου είναι τι θα φορέσεις, πότε θα αγοράσουμε φούστες και κολάν, τα χρώματα και τα αρώματα. «Μαμά, σε παρακαλωωωωω! Μπορώ αύριο να φορέσω τζινόφουσταααααα;» Και είσαι μόλις 6. Φαντάσου, χαχα!

Σου αρέσει όμως και ο χορός και τα γράμματα και η ζωγραφική. Προσπαθώ καμιά φορά να σε φανταστώ, πώς θα είσαι άραγε στο μέλλον; Ποιος ξέρει με τι θα ασχοληθείς; Ότι και αν είναι αυτό, να ξέρεις πως θα είμαι κοντά σου, πιστή υποστηρίκτρια των ονείρων σου. Σ’ αγαπάω γλυκάκι μου!