O Αρχέλαος έγινε 3 1/2 ετών!

Άλλος ένας μήνας πέρασε, μικρέ μου και δεν μπορώ να μην σου πω ότι έρχονται στιγμές (λίγες μόνο, μη νομίζεις) που εύχομαι να μεγαλώσεις και να σταματήσει επιτέλους αυτή η νηπιακή γκρίνια που ώρες ώρες σε πιάνει και μας κάνει όλους να μετράμε αντίστροφα από μέσα μας για να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας!

Ενώ είσαι τόσο γλυκός, τόσο συνεργάσιμος, τόσο αυτόνομος, έρχονται εκείνες οι στιγμές που λες και σου γυρίζει ένας διακόπτης, βρε παιδάκι μου και σε πιάνει μια γαϊδουρινή επιμονή άλλο πράγμα! Θα μου πεις «Μαμά, είναι χαρακτηριστικό των τρίχρονων!» και το ξέρω, βρε μωρό μου, αλλά πλιιιιιζ, δεν μπορούμε να το κόψουμε σιγά σιγά; Θα σου πω μόνο ότι σήμερα πήγαμε να σου πάρουμε καινούργια παπούτσια. Δεν θα περιγράψω άλλο. Θα προσπαθήσω να ξεχάσω ότι το ένα σου βρώμαγε και το άλλο σου ξίνιζε και όταν πια θα έχεις μεγαλώσει θα θυμάμαι μόνο πως «Με τον Αρχέλαο μια που μπαίναμε σε μαγαζί, μια που βγαίναμε! Με τη μία διάλεγε το πουλάκι μου!»

Αλλά μετά… μετά ήρθαμε στο σπίτι και η γιαγιά σου είπε «Γλυκό μου εσύ!» και εσύ της είπες «Μη με λες έτσι, γιαγιά! Είμαι ο γλυκός μόνο της μαμάς!» και μου πάτησες κάθε κουμπί της καρδιάς μου και ξέχασα και παπούτσια, ξέχασα και την πρωινή σου γκρίνια στο σχολείο επειδή ξεχάσαμε το καπέλο σου, όλα τα ξέχασα (και ξαναορκίστηκα από μέσα μου να μη γίνω ποτέ κακιασμένη πεθερά. ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ!)

Ε μετά μου είπες για το όνειρο που είδες με τον Spiderman και τον Batman και τον Ironman μετά που ήρθε και τους μάλωσε, έβαλες και τα καινούργια σου παπούτσια και τέλος καλό, όλα καλά!

Τι και αν είσαι καμιά φορά γκρινιάρης, τι και αν ώρες ώρες συμπεριφέρεσαι σαν… ψυχαναγκαστικός (τόση τάξη! Θεε μου!), αυτό το χαμόγελό σου και αυτές οι ατάκες σου μας κάνουν όλους να τα χάνουμε… Τουλάχιστον σου αναγνωρίζω το ότι ήδη στα 3 1/2 σου ξέρεις πότε να ζητάς συγγνώμη! Είσαι λατρεία, Αρχέλαε!