Ένα ευλογημένο μωρό… ο Ταξιάρχης μου!

 Είμαι η μαμά Μ. Διαβάζω με πολύ πάθος και συγκίνηση όλες αυτές τις ιστορίες των μαμάδων. Σκέφτηκα οτι ίσως θα ήταν σωστό να γράψω και εγω τη δική μου ιστορία.

Με τον άντρα μου είμασταν παντρεμένοι 3 χρόνια και αποφασίσαμε να κάνουμε ένα παιδάκι. Και οι δύο λατρεύουμε τα μωρα και πάντα πιστέυαμε οτι ένα σπίτι ενός νέου ζευγαριού πρέπει να γεμίσει παιδικές φωνούλες και γέλια.

Το κακό με τη δική μας υπόθεση είναι οτι απο την πρώτη μέρα που συνάψαμε σχέση γνωρίζαμε οτι είμαστε και οι δύο φορείς της β-μεσογειακής αναιμίας. Αγαπιόμασταν όμως και δεν θέλαμε να τερματίσουμε στη σχέση μας. Παντρευτήκαμε και ήρθε η ώρα του παιδιού.

Κάναμε προγεννετικούς ελέγχους και ήταν όλα άψογα. Το μόνο αγκάθι ήταν το γνωστό…

Πήγαμε στο Χωρέμειο να δώσουμε δείγμα DNA να μας πούν αν ανήκουμε στον ίδιο τύπο β-μεσογειακής. Για καλή μας τύχη δεν ανήκαμε στον ίδιο αρα… μπαίναμε πια στο νόμο των πιθανοτήτων (σύμφωνα με τους γενετιστές) 1 στις 4 πιθανότητες να κάνουμε παιδί με μεσογειακή αναιμία, 2/4 παιδι με στίγμα όπως εμείς και 1/4 εντελώς υγιές μωρό. Το κακό ήταν οτι σύμφωνα με το οικογενειακό ιστορικό μας ο σύζυγος είχε «επιτυχία» μετάδοσης του τύπου του 50%, ενώ εγω είχα «επιτυχία» στη μεταδοση του συγκεκριμένου τύπου 100%!!!! Οι γενετιστες δεν το παραδέχονταν. Όλοι οι τύποι είναι στο 50%. Ακόμα και σήμερα δεν το πιστεύω… Αφου στην οικογένεια μου απο έναν πρόγονο της γιαγιάς μου όοοοοοολοι οι απογονοι των απογόνων είναι με αυτόν τον καταρραμένο τύπο στιγματος. Τι δεν παραδέχονταν;

Μεγάλο ρίσκο… Σκεφτήκαμε την εξωσωματική. Μιλήσαμε με το γιατρό και μας είπε όλα τα καθέστατα της εξωσωματικής. Δεν σας κρύβω οτι τη φοβόμουν λίγο παρόλο που γνωριζα οτι ο γιατρός μου ηταν  αυθεντία.

Σκεφτήκαμε πολύ και δεν κρύβω οτι η δική μου η στάση ήταν λίγο αμετάκλητη στο να κάνω φυσιολογικά παιδί. Ο σύζυγος φοβόταν και πιο πολύ τη δική μου αντίδραση αν μαθαίναμε κακα μαντατα στη παρακέντηση. Επέμενα όμως…

Το Φεβρουάριο του 2013 μένω έγκυος φυσιολογικά.

Χαρες και πανηγύρια!!!!! Αλλά όοοοολα με μέτρο!!! Μεχρι να γίνει στο τέλος του 1ου τριμήνου η αμνιοπαρακέντηση και να μας δείξει τα αποτελέσματα. Ξερεις τι είναι να επιβεβαιώνεται το θαυμα και να μην μπορείς να χαρείς με τη καρδιά σου; Να βγείς να το φωνάξεις;

Περνούσε ο καιρός και όσο μεγάλωνε η κοιλίτσα μου τόσο πιο  αισιοδοξη ήμουν. Το παιδί μου είναι καλά. Το έλεγα και το ξαναέλεγα ακόμα και στους γύρω μου που ήταν συγκρατημένοι. Ειχα πίστη στη Παναγία και προσευχόμουν συνεχώς στους τρείς προστάτες: στη Παναγία, στον Ταξιάρχη και στον Άγιο Εφραίμ.

Μ.Τρίτη 1/5/2013 κάνω αμνιοπαρακέντηση. Αγχώθηκα πάρα πολύ  αλλα πιο πολύ χαμογελουσα με την εικόνα του μπέμπη στην οθονη και ας ήταν δίπλα του η τεράστια βελόνα που έπαιρνε δείγμα απο το πλακούντα. Το βλέμμα μου ηταν στο μωρό και μόνο! Αποτελέσμα σε τρεις ημέρες μας είπαν για ευνόητους λόγους…. απο το γιατρό μας.

Μερική ακινησία συνέστησαν οι γιατροί για περίπου μια βδομάδα.

Μ.Τετάρτη ξημέρωμα βλέπω τον Αγιο Εφραιμ στον ύπνο μου και μου λέει «Μην ανησυχείς, το παιδί σου είναι καλά»

Ξυπνάω και η ώρα ήταν 2 το ξημέρωμα….

Μ.Σαββατο 11 το πρωί  ζητάω απο τον άντρα μου να με βοηθήσει να κατέβω τις σκάλες και να πάμε στην εκκλησία να προσκυνήσω τον επιταφιο. Μου αρνηθηκε φοβούμενος τις κινήσεις λόγω παρακένητησης. Επέμενα… Πήγα προσκήνησα και μπάινω στο σπίτι. Κοιτάω το ρολοι και η ωρα ήταν 12,01 μμ. Χτυπησαν οι καμπάνες της πρώτης Αναστασης. Πάω στο τηλέφωνο και λέω στον άντρα μου δεν με νοιάζει πότε θα  με πάρει ο γιατρός εγώ θα μάθω ΤΩΡΑ!!!! Τρελάθηκε ο άντρας μου.. .με φώναξε… πάρε τηλέφωνο του έλεγα, το παιδι είναι καλά και θέλω να το επιβεβαιώσω.

Και όντως έτσι και έγινε. Στην αρχη το νοσοκομειο αρνήθηκε να μας πει τα αποτελέσματα καθώς ήταν ευθύνη του γιατρού άλλά μας είπαν «Για να περάσετε μια χαρούμενη Ανάσταση, το παδί σας, το αγοράκι σας, είναι καλά. Εχει βέβαια το στιγμα του τύπου της μητέρας, αλλά η κύηση συνεχίζεται» Τα λόγια περιττα τι έγινε απο χαρα….

28/10/2013 γεννήθηκε ο Ταξιαρχης-Παναγιώτης. Ενα υγιέστατο μωράκι και σκέτη γλύκα. Εννοείται οτι το πρώτο ταξίδι με το αυτοκίνητο ήταν στον Αγιο Εφραίμ, το πρώτο με πλοίο στη Παναγία της Τήνου και το πρώτο με αεροπλάνο στον Ταξιάρχη του Μανταμάδου.

Αυτό το μωρό μας το έστειλαν οι προστάτες του και είναι όοοοοοοολη μας η ζωή!!!!!!!!!!

Με αγάπη,
Μ.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com