Είμαι 28 ετών και περιμένω το 5ο μου παιδάκι!

Ετων 16 -και  ουτε ακομα- εγκυος στο πρωτο μου παιδι! Παιδι κανει παιδι! Να δειτε εγω τι επαθα, ομως το κρατησα. Βλεπετε, εχοντας χασει τους γονεις μου, αυτο το παιδι ηταν η οικογενεια μου.

Ο πατερας του συνομηλικος και στον κοσμο του, παρ’ ολα αυτα στο πλευρο μου εκεινη την δυσκολη ωρα.

Γιατρο δεν ειχα. γεννα δεν ηξερα τι σημαινει. αφου ειχα πονους τοκετου δυο μερες και δεν πηγαινα στο νοσοκομειο μεχρι που με επιασε ενας δυνατος πονος στη μεση και δεν μπορουσα να περπατησω… Τοτε μια φιλη μου που τυχαια ηρθε για καφε μου ειπε πως γενναω… Ετσι και πηγα στο τοπικο νοσοκομειο και μολις με κοιταξαν απο κατω σπασαν και τα νερα…

«Ειναι ετοιμη» ειπαν και με βαλαν σε φορειο για την μοναδα τοκετου…. Τρελαθηκα, φοβομουν τοσο πολυ, δεν ηξερα τι με περιμενει και ο πονος στη μεση μεγαλωνε με εκαιγε, ηθελα λιγο νερο, ουρλιαζα… Οι νοσοκομες καθως και ο εφημερευων γιατρος με ειρωνευοντουσαν. Οι νοσοκομες λεγαν «Πως κανεις ετσι; Δεν εισαι ουτε η πρωτη ουτε η τελευταια που γεννας!«, ο γιατρος «Εδω βογγατε ολες σας, οταν ανοιγετε τα ποδια σας σας αρεσει!» Ζητω συγνωμη για αυτες τις λεξεις μα αυτα μου ελεγαν την στιγμη που εγω υπεφερα!!

3 ωρες στην μοναδα τοκετου με πονους αβασταχτους. Κουραγιο ζηταγα απο την Παναγια και τοτε οι πονοι εγιναν με παυσεις που με επαιρνε ο υπνος 5 λεπτα, αλλα εμοιαζε αρκετο για το επομενο σταδιο της γεννας που ηταν ακομα πιο δυσκολο… Το μωρο κατεβηκε μα ημουν πολυ στενη, ο γιατρος με εσκισε μα τιποτα… Τελικα βαλαν βεντουζα και το τραβηξαν συν το γεγονος οτι ο γιατρος με χτυπησε στο μπουτι για να σπρωξω… Τα πεντε δαχτυλα του ειχαν τυπωθει στο μπουτι μου με το αιμα μου…

Επιτελους λευτερωθηκα και ο πονος επαψε πια… Ομως εγινα μαμα και στην αγκαλια μου κρατουσα ενα αγγελουδι τοσο καθαρο, τοσο αγνο, τοσο μικρο που φοβομουν να το ντυσω, να το πλυνω, να το ταισω, μην του κανω ζημια…

Ξενοι ανθρωποι μου μαθαιναν να γινομαι μαμα. Μετα καταλαβα την ευλογια. Οσοι κι αν ειναι οι πονοι, οσο δυσκολα κι αν ειναι στη ζωη μας, εμεις οι γυναικες εχουμε το κατ εικονα του Θεου, μπορουμε και πλαθουμε ζωη!!

Δευτερη γεννα στα 19, πιο συνειδητοποιημενα… Παλι αγορι, παλι δυσκολη γεννα, αλλα πλεον με δικο μου γιατρο που με προσεξε σε ολη την εγκυμοσυνη.

Το 3ο μου παιδι, αγορι παλι, την επομενη κιολας χρονια.. Μα τι υπεροχη γεννα ηταν, τι γλυκος πονος ηταν αυτος! Τα αντεχα ολα, ειχα μια δυναμη τρομακτικη αφου εστειλα τον γιατρο για τσιγαρο… Και οταν γυρισε, δεν προλαβε να βαλει γαντια, δεν προλαβα να του πω πως βγαινει, ενα σφιξιμο και γλιστρισε σαν ψαρακι… Ομως ηταν λιγο μικρουλης 2.600 γρ και φυσημα στη καρδουλα λιγο μεγαλυτερο απ’ το κανονικο… Ετρεξα ασαραντιστη σε παιδοκαρδιολογους (που ειναι και δυσευρετοι) και μου εδωσε τα καλα νεα πως δεν φαινεται παθολογικο και μεγαλωνοντας θα κλεισει… Να προσεχω να παιρνει βαρος κι ολα καλα θα πανε. Αν και σημερα εφτα ετων ακουγεται ακομα και λογω χοληστερινης 249 πιθανολογειται κληρονομικοτητα… Ρυθμιζεται κοντα στα δεκα με χαπια.

Παμε τωρα στο τεταρτο μου παιδι, παλι αγορι. Στα 27 εγώ, δηλαδή πέρσι! Υπερηχος β επιπεδου στην τελευταια στιγμη κοντα εξι μηνων. Ειμαι στον υπερηχο, περιμενω να ακουσω το φυλο του παιδιου. Ελπιζω, ευχομαι να ειναι κοριτσι… Κλεινω τα ματια μου, δε ρωταω, απλα ακουω… «Τι υπεροχη μυτη που εχει!«

«Την δικια μου εχει παρει, γιατρε;«

«Οχι» μου απαντα «του πατερα του… Να σας ζησει! Αγορακι..!«

Ενα κλαμα με σπαραγμο. Παλι αγορι;

Δεν μπορουσα να σταματησω, τοτε ο γιατρος μου ειπε να βγω εξω πεντε λεπτα να ηρεμησω…  Δε μπορουσα να σταματησω… Ημουν τοσο σιγουρη πως ηταν κοριτσι, ολα οσα διαβαζα στα φορουμ αυτο εδειχναν. Κι ομως αγορι…

Παω παλι μεσα και μου ζηταει ο γιατρος να δει τα ποδαρακια του… «Ε και τι εχουν, γιατρε…;»

«Ειναι γυρισμενα προς τα μεσα!»

«Πως; Ετσι;» Του δειχνω την ευλιγισια που εχω στον αστραγαλο …

Τοτε μου αναλυει την σοβαροτητα της καταστασης.. Ραιβοποδια = ανωμαλια χρωματοσωματων, κρυφο συνδρομο νταουν και αλλα τοσα που ο νομος 6 μηνων μου εδινε το δικαιωμα να διακοψω κυηση…

Να Σκοτωσω Το Παιδι μου! Και ολα αυτα θα μπορουσα να τα ξερω με μια αμνιοπαρακεντηση και ειδικο μοριακο καρυοτυπο… Εξεταση ακριβη και εξισου επικινδυνη στην  φαση της κυησης που βρισκομουν… Τι αχαριστα που φερθηκα … Αντι να πω γερο να ειναι εγω εκλαιγα απληστα λιγο πριν ….

Τωρα μετα απο πολυ κλαμα μετανοιας, πηρα την αποφαση πως δεν κανω καμια εξεταση, γιατι οτι κι αν ειναι, εγω θα το γεννησω… Ο Θεος ξερει καλυτερα απο μενα και αν ειναι η τιμωρια μου, εγω θα την δεχτω… Οπως κι αν ειναι το παιδι μου, εγω δε θα παψω να το αγαπω… Αν και καθε βραδυ μεχρι να γεννησω, παρακαλουσα τον Θεο αν μου αξιζει τιμωρια, να την παθω εγω και οχι το παιδι μου… Να μπορει να εχει μια φυσιολογικη ζωη… Κι εγω εζησα την δικη μου….

Γεννησα παραμονη της Παναγιας… Φυσιολογικα, λιγο επωδυνα, με τον αντρα μου μεσα στο τοκετο, ενα φυσιολογικο μωρο με τα ματια ανοιχτα να βγαινει απο μεσα μου και να μην κλαιει, να με κοιτα στα ματια… Και το μονο προβλημα τα ποδια του… Το οποιο τις επομενες μερες πηγα στο Παιδων, ξεκινησαμε καθε εβδομαδα γυψακια και στην εκτη εβδομαδα καναμε χειρουργειο και στα δυο του ποδαρακια… Βελτιωνοντας σημαντικα την ραιβοποδια… Και καθε μερα να μου αποδεικνυει ποσο εξυπνο ηταν, αφαιρωντας καθε πιθανοτητα κρυφου συνδρομου…

Και τωρα 11 μηνες μετα την γεννηση του, ειμαι 34 εβδομαδων στο πολυποθητο κοριτσι! Που αυτη την φορα οταν μπηκα στο υπερηχο β επιπεδου και πηγε η γιατρος να μου πει το φυλο της ειπα «Πρωτα να μου πεις πως ειναι γερο και μετα ολα τα αλλα!» Να το κοιταξει καλα και μετα να μαθω το φυλο… Ετσι κι εγινε… Ασβεστωμα στη καρδουλα χωρις αλλα παθολογικα… Χωρις ανησυχητικες ενδειξεις…

Μπορουσα πλεον να χαρω …. Κι ομως και αγορι να ηταν δεν θα με πειραζε πλεον… Παιδια μου ειναι, κομματι μου, ανασα απο την ανασα μου…

Ποσο δυσκολα θα ‘ναι με τοσα παιδια.. Και δυο μωρα κοντα στην ηλικια, καθολου δεν με πειραζει…. Θα μεγαλωσουν, μεχρι να περπατησουν τα δυσκολα, μετα ερχεται η απολαυση…

Τα παιδια ειναι ευλογια… Ειναι η μεγαλυτερη προικα, ανεκτιμητη περιουσια, που μας ευλογησε εμας τις γυναικες ο Θεος…

Ειμαι η Ελενη, 28 ετων και κατι μηνες. Εγκυος στο 5 μου παιδι.  Εχοντας την ευλογια για πεμπτη φορα να δημιουργησω ζωη και νιωσω κομματι του Παντοδυναμου…

Αυτη ειναι η δικη μου ευλογια και ελπιζω μοιραζοντας την μαζι σας να σας πεισω μην μενετε στο ενα παιδι. Κι εγω πλουσια δεν ειμαι, μα ενα κομματι ψωμι μπορει να κοπει σε πολλα κομματια, τοσα οσες οι καρδιες….

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com