Ψιτ, γιε μου! Μια υπενθύμιση!

Φτιάχνεις αυτοσχέδια σπαθιά, μαζεύεις με μανία ότι έχει να κάνει με υπερήρωες, θέλεις να παλεύεις, σφίγγεις χέρια για να δούμε τη δύναμή σου… Αχ, μεγαλώνεις! Αχ, έρχεται η μέρα που θα μου έρχεσαι με σκισμένα παντελόνια στα γόνατα και με καρούμπαλα στο κεφάλι…

Και να τα κάνεις όλα… Μα θα σε ξαναπαρακαλέσω: γίνεται να μη χάσεις την τρυφεράδα σου; Γίνεται να παραμείνεις πάντα τόσο γλυκός και συμπονετικός και ευγενικός όσο είσαι τώρα; Μπορείς, σε παρακαλώ, μεγαλώνοντας να μην γίνεις άντρας βαρύς και ασήκωτος και άδικος και εγωιστής, αλλά να κρατήσεις όλα αυτά τα όμορφα στοιχεία σου -νταξ, μαζί με τα σπαθιά και τους υπερήρωες σε ότι αυτά αντιστοιχούν στην ενήλικη ζωή, δεν έχω πρόβλημα- μέχρι το τέλος της ζωής σου;

Σ’ αγαπώ, μικρό μου Αρχελάκι… Σ’ αγαπώ και εύχομαι να βλέπω συνέχεια αυτό το τεράστιο χαμόγελο που στολιζει το πρόσωπό σου μέρα νύχτα. Να είσαι καλός άνθρωπος. Και μακάρι, Θεε μου και ευτυχισμένος!

(46 μήνες μαζί..!)