Δυο φωτογραφίες, μια αλλαγή ζωής…
Ο ύπνος μου χθες βράδυ ήταν λίγο ανήσυχος… Ξύπνησα και στο μυαλό μου ήρθε μια φωτογραφία μου από το 2014… Τη δείχνω συχνά σε φίλους ή γνωστούς που νιώθω ότι μπορεί να κερδίσουν κάτι από αυτήν και από τη δική μου ιστορία. Χθες το βράδυ εκεί πάνω στις σκέψεις μου, αποφάσισα να κάνω το θαρραλέο βήμα και να τη δείξω σε όλους εσάς. Γιατί ξέρω πως πολλοί από εσάς τη χρειάζεστε.
Στις φωτογραφίες που σας δείχνω δεν βλέπετε δυο διαφορετικές κοπέλες. Βλέπετε μόνο μία: ΕΜΕΝΑ. Η φωτογραφία στα αριστερά τραβήχτηκε την άνοιξη του 2014, ενώ η δεξιά την άνοιξη του 2016. Σας ορκίζομαι ότι καμία φωτογραφία δεν είναι προϊόν Photoshop. Όπως ορκίζομαι το ότι δεν έχω κάνει πλαστική! 🙂
Στην αριστερή φωτογραφία λοιπόν βλεπετε μια Ολίβια που δεν είχε καμία διάθεση για τη ζωή. Δεν θυμάμαι πολλά από εκείνη την περίοδο της ζωής μου. Οταν μιλάω σε ανθρώπους για εκείνα τα χρόνια, λέω πως ήμουν σε λήθαργο. Η ουσιαστική μου -και ίσως μοναδικη μου- χαρά ήταν τα παιδιά μου. Ήμουν μόλις 30 χρονών και έμοιαζα 50. Δεν ήμουν πια όμορφη. Ημουν πρησμένη. Αφημένη. Θαμπή. Ένα πιόνι που έκανε ότι ήθελαν οι άλλοι και ποτέ οτι ήθελε ο εαυτός της. Άλλωστε ήμουν σχεδόν άβουλη. Και προφανώς δυστυχισμένη.
Μέχρι που μια μέρα ξύπνησα. Και αποφάσισα πως η ζωή μου μού ανήκει και πως δεν γίνεται να έχω ρίξει σε τέτοιο πάτο την Ολίβια που αξίζω να είμαι!
Ακολούθησε με αν θες και στο Facebook
Και τότε άλλαξα. Έφερα τη ζωή μου τούμπα, πάτησα στα πόδια μου και διεκδίκησα την ευτυχία μου -και κατά συνέπεια και την ΑΛΗΘΙΝΗ ευτυχία των παιδιών μου. Κοιτάζοντας πίσω μου δίνω τεράστιο σεβασμό και θαυμασμό. Δεν ήταν εύκολο αυτό που έκανα. Αλλά το έκανα! Άρα δεν ήταν ούτε ακατόρθωτο.
Και μέρα με τη μέρα άρχισα να αλλάζω. Τα μάτια μου άρχισαν να λάμπουν. Το σώμα μου να ξαναγίνεται νέο. Η ηλικία μου να συβαδίζει με την εικόνα μου. Η ψυχή μου να λάμπει. Το πρόσωπό μου να χαμογελά. Το μυαλό μου να ξεμαυρίζει…
Δεν μετανιώνω ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ. Αν δεν είχα φτάσει στον πάτο, αν δεν είχα αφήσει ανθρώπους να με εκμεταλλευτούν και να με πονέσουν, αν δεν είχα κάνει «λάθος» επιλογές, σήμερα ΔΕΝ ΘΑ ΗΜΟΥΝ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ. Και ωωωω, πόσο μ’ αρέσει αυτό που είμαι!!!
Να τα αγαπάμε τα λάθη μας. Να τα αγαπάμε τα ζόρια μας. Έχουν να μας διδάξουν τόσα! Πώς να εκτιμήσεις το χρυσάφι της ζωής αν δεν έχεις δει τα σκατά της; Αλλά προσοχή: μην τα αφήνετε να σας πνίγουν… Αναζητήστε οξυγόνο πριν να είναι αργά. Ανοιχτείτε. Μιλήστε σε κάποιον. Μόνος κανείς δεν μπορεί να καταφέρει τίποτα ειδικά στην αρχή, γιατί στη συνέχεια ο αγώνας είναι βασικά δικός σου. ΜΙΛΗΣΤΕ. Ζητήστε βοήθεια. Υπάρχουν άνθρωποι που με χαρά θα σας βοηθήσουν. Γιατί ξέρουν ότι το έχετε ανάγκη, απλά δεν τολμούν να σας το πουν, γιατί εσείς δεν είστε έτοιμοι να το ακούσετε…
Εεεε, με διαβάζεις; Η ζωή είναι μικρή για να είναι ένας καθημερινός βούρκος. Δεν ξέρουμε γιατί έχουμε γεννηθεί, για ποιο λόγο ζούμε και αναπνέουμε πάνω σε τούτο τον πλανήτη. Ομως είμαι σίγουρη πως δεν γεννιόμαστε για να είμαστε δυστυχισμένοι…
Κανείς δεν μπορεί να ορίσει την ευτυχία σας. ΜΟΝΟ ΕΣΕΙΣ. Κανείς δεν είναι κανενός. Ανήκει ο καθένας στον εαυτό του.
Ναι, θα ξανακάνεις λάθη ίσως. Δεν πειράζει. Κάθε φορά γίνεσαι σοφότερος. Κάθε φορά επουλώνεις γρηγορότερα τις πληγές. Και συνεχίζεις. Πάντα με πυξίδα την αγάπη προς τον εαυτό σου και προς τον κόσμο. Αλλά όχι μόνο το ένα ή μόνο το άλλο. Δεν έχει νόημα να νοιάζεσαι για τους άλλους, όταν αδιαφορείς για τον εαυτό σου.
Για κοιτάξου στον καθρέφτη. Τι βλέπεις; Εγώ την είχα τότε αποχαιρετήσει για πάντα την Ολίβια που ήθελα να είμαι… Αλλά σας το ορκίζομαι, ήταν ακόμα εκεί. Τι σας το ορκίζομαι δηλαδή… Αφού το βλέπετε. Ηταν ακόμα εκεί. Και τώρα τη βλέπετε και εσείς. Ελπίζω η ιστορία της να σας λέει κάτι…
* Δεν βλέπω πια τις παλιές μου φωτογραφίες. Όπως σκέφτομαι ολοένα και λιγότερο το παρελθόν. Ότι έγινε, έγινε και ανήκει πλέον στη σφαίρα της φαντασίας. Ακριβώς όπως και το μέλλον. Η ευτυχία είναι ΕΔΩ και ΤΩΡΑ. Πιαστην!
Σημαντική σημείωση: αυτο το κείμενο δεν θέλει να μιλήσει για απώλεια κιλών. Αλλωστε οι φωτογραφίες έχουν μεταξύ τους το πολύ 8-10 κιλά διαφορά (είδατε πόσο μεγαλύτερη φαίνεται λόγω διαφορετικής ψυχολογίας;). Θέλει να μιλήσει για αλλαγή ζωής. Για ένα εσωτερικό ξύπνημα. Άλλωστε για να χάσει κανείς κιλά και να έχει ένα υγιές σώμα, πρέπει πρώτα να καταλάβει τι είναι αυτό που τον κάνει να βρίσκει παρηγοριά στο φαγητό. Δεν υπάρχουν μαγικές δίαιτες. Υπάρχει μόνο το «τα βρίσκω με τον εαυτό μου» και το «επιτέλους μαθαίνω να τον αγαπώ και να τον σέβομαι»
Πρωτοδημοσιεύτηκε στη FB Page μου Olivia Gavrili
εγω το μονο που μπορω να σου καταλογισω ως λαθος αν μου επιτρεπεις ειναι οτι ησουν πολυ αρνητικη και επιθετικη απεναντι σε οποιαδηποτε κριτικη ακομα και καλοπροαιρετη.φυσικα δε μιλαω για τα πικροχολα σχολια αυτα ειναι αναξια οποιασδηποτε συζητησης αλλα γενικα διεκρινα επιθετικοτητα απεναντι σε οποιοδηποτε σχολιο δε σου ελεγε αυτο που ηθελες να ακουσεις
Καλησπέρα και από εμένα. Όταν το πρωτοδιάβασα το άρθρο σου μου θύμησες εμένα και την κατάσταση που ζω τώρα.Μετά από τόσες μέρες και μετά από μια συζήτηση που είχα με μια φίλη μου Για τα θέματα που αντιμετωπίζω θυμήθηκα το άρθρο σου. Θέλω να μου εξηγήσεις (σχήμα λόγου) Ποιο ήταν αυτό το πράγμα που σε ξύπνησε και είπες φεύγω. Είμαι παντρεμένη 8 χρόνια σχεδόν, έχω μια κόρη κοντά στα 4 άλλα είμαστε μαζί σχεδόν μια 20ετια. Τα τελευταία 2 χρόνια κατάλαβα ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Λίγο αργά ε? Δεν μιλάω για απιστίες και τζόγο άλλα στο ότι είναι τεμπέλης. Δεν θέλει να εργαστεί . Παλεύω μόνη μου και νιώθω ότι δεν έχω άλλες αντοχές. Το πρόβλημα πάντα υπήρχε άλλα εγώ εθελοτυφλουσα. Σκεφτομαι να φύγω άλλα τι με κρατάει πίσω δεν μπορώ να καταλάβω. Ίσως με τις συνεδρίες με τον ψυχολόγο βρω την άκρη. Ίσως μια μέρα ξυπνήσω και Εγώ το πρωί και να βγω από αυτόν τον φαύλο κύκλο. Σου εύχομαι με το καλό το τρίτο μωράκι και να χαιρεσαι την οικογένειά σου.
Έχω πολύ καιρό να σχολιάσω. Τώρα όμως θα το κάνω για να σε υποστηρίξω απεναντι σε όποιες κριτικές έχεις ακούσει. Καθόλου δε θα μείνω στο κομμάτι των επιλογών του καθενός (να παντρευτεί, να χωρίσει και να τα ξανακάνει όλα αυτά αν θέλει από την αρχή). Θα μείνω στο κομμάτι της κριτικής και των γρήγορων συμπερασμάτων. Καλύτερα να μη βγάζουμε γρήγορα συμπεράσματα για τους άλλους, για το αν έκαναν καλά ή λάθος που πήραν την όποια απόφαση, για το αν θα έπρεπε να μετανιώσουν ή όχι, για το αν θα έπρεπε να αλλάξουν ή όχι Αυτά είναι θέματα που αφορούν τον καθένα μας προσωπικά και δε θα έπρεπε να ασχολούμαστε με το τι κάνουν οι άλλοι ως προς αυτά. Για όποιον από εμάς βγάζει γρήγορα συμπεράσματα για τους άλλους εξ αποστάσεως, θα έλεγα να ξεκινήσουμε με τη δική μας μετάνοια και το δικό μας λάθος τρόπο σκέψης. Ο "σωστός" τρόπος σκέψης λέει να επικεντρωνόμαστε στο δικό μας εαυτό. Αν ποτέ καταλάβουμε τέλεια το δικό μας εαυτό και τα δικά μας λάθη, τότε θα καταλάβουμε αυτομάτως και ότι δεν έχουμε καμία δουλειά να μπλέκουμε στα χωράφια των άλλων νομίζοντας ότι ξέρουμε καλύτερα από αυτούς τα δικά τους λάθη. Όλοι το κάνουμε συχνά αυτό. Μήπως ήρθε η ώρα να το αλλάξουμε
Αχ, Ολίβια βιαστικη όπως πάντα! "Μηδένα προ του τέλους μακάριζε". Και κάτι άλλο. Χωρίς μετάνοια δεν ωφελούμαστε από τα λάθη μας. Οι επιλογές μας, οι συμπεριφορές μας, τα λόγια μας, δεν είναι θέμα τύχης , αλλά έχουν να κάνουν με την στάση ζωής μας, με το λόγο ύπαρξης μας, με την ηθική μας και με τον χαρακτήρα μας. Μετάνοια σημαίνει στέκομαι με ειλικρίνεια απέναντι στον ευατό μου και παραδέχομαι ότι τα λάθη μου προέρχονται από το λάθος τρόπο σκέψης μου, από τα πάθη μου....... Αν λοιπόν δεν αλλάξουμε νου (μετα-νου), τα λάθη μας θα επαναληφθούν και μάλιστα θα γίνουν χειρότερα.
Δεν βλέπω να διαφωνούμε σε κάτι παρά μόνο ως προς το θέμα "μετάνοια". Όχι, δεν μετανιώνω και ούτε πρόκειται ποτέ να μετανιώσω, γιατί από κάθε συνειδητή μας -ακόμα και επιπόλαια- επιλογή, πάντα κάτι θα κερδίσουμε.
Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα άραγε? Να σου πω κάτι? Εχουμε σχεδόν την ίδια ηλικία, μπορώ να καταλάβω πολύ καλά πως ένιωθες τότε. Θα ακούσεις πολλά , για εμένα απο την στιγμή που δεν ήσουν ευτυχισμένη ( βασικά μαράζωνες ) έκανες πολύ καλά που αποφάσισες να αλλάξεις την ζωή σου. Και καλά κάνεις και το δημοσιοποιείς. Να βλέπουν και αλλες κοπέλες που νιωθουν εγκλωβισμένες πως το πιο δύσκολο κομμάτι είναι η απόφαση. Μπράβο βρε Ολιβια σε παραδέχομαι...... Και με το καλό και το τρίτο μπεμπέ
Ολίβια μου λάτρεψα το κείμενο σου!! Ο τρόπος έκφρασης σου έχει πιστεύω απήχηση σε πολλές γυναικείες καρδιές και σε κάνει να διαβάζεις το γραπτό σου λόγο μέσα σε μόλις λίγα λεπτά...είναι πολύ δύσκολο να εκφράζεις αυτά που αισθάνεσαι τόσο εύκολα σαν χείμαρρος και παράλληλα τόσο απολαυστικά!! :) Να συνεχίζεις να μας γράφεις τις σκέψεις και τις εμπειρίες σου γιατί πραγματικά έχουν και αρκετά πράγματα να μας μάθουν και να βλέπουμε τη ζωή και με άλλη ματιά...Καλή λευτεριά και όλα καλά να πάνε και σε αυτή την εγκυμοσύνη !!!