Είναι απίστευτη η δύναμη που κρύβουν οι γονείς στα δύσκολα..!

Είμαι η μαμά Ν., 26 ετών και ήθελα να μοιραστώ τη δική μου ιστορία μαζί σας.

Πριν τέσσερα χρόνια γνώρισα τον πιο υπέροχο άνθρωπο της ζωής μου, τον άντρα μου. Φρεσκοχωρισμένη από μια αποτυχημένη σχέση πέντε ετών, το μόνο που δε μπορούσα να σκεφτώ είναι μια νέα μόνιμη σχέση και εμένα μανούλα! Για την ακρίβεια, πάντα έλεγα ότι στα 24 θα τελειώσω τη σχολή, θα βρω μια μόνιμη δουλειά και – εάν μου το επέτρεπε ο Θεός – γύρω στα 30 να έκανα το πρώτο μου παιδάκι.. κι εκεί που εμείς κάνουμε σχέδια, ο Θεός γελάει λένε (και πόσο δίκιο έχουν!).

Γνωρίζω αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο, ο οποίος από την πρώτη στιγμή με έκανε να νιώσω οικογενειακή ασφάλεια. Συζητώντας τα παραπάνω σχέδια και έχοντας πέντε χρόνια διαφορά, μου λέει ότι αυτός μέχρι τα 30 του ιδανικά θα ήθελε παιδί για να μην έχουν μεγάλη διαφορά και να μπορεί να επικοινωνεί μαζί του. Παγώνω λίγο, αλλά του λέω ότι θα το δούμε. Δεν αργεί ο καιρός που συγκατοικούμε και έπειτα από ένα χρόνο αρραβωνιαζόμαστε. Στα τρία χρόνια σχέσης και κάτι, παίρνω τη μεγάλη απόφαση: του λέω ξαφνικά «Τι θα έλεγες να προσπαθήσουμε να γίνουμε τρεις εδώ μέσα;«. Και ξεκινήσαμε τις προσπάθειες.. δεν έτυχε… πέτυχε!

Το γυναικείο ένστικτο δεν πέφτει ποτέ έξω, εγώ πριν καν την καθυστέρηση να έχω λυσσάξει να κάνω τεστ. Με τα πολλά, την πρώτη μέρα καθυστέρησης, γυρνάει από τη δουλειά και μου λέει «ήρθε η ώρα..«. Τα λεπτά βασανιστικά.. αλλά η άχνη γραμμή εφανίστηκε, για να μας αλλάξει για πάντα τη ζωή! Μούδιασμα και χαρά, αγκαλιές, άγχος και χαμόγελα…!

Γυναικολόγο δεν είχα, οπότε με λίγη έρευνα έκλεισα ραντεβού σε κάποιον κοντινό μας. Ευτυχώς με τη μία κολλήσαμε! Ήξερα ότι μαζί θα διανύαμε αυτό το όμορφο ταξίδι..! Ο γιατρός μου επέμενε για φυσιολογικό κι εγώ, αν και τρομαγμένη στην ιδέα,  του είχα απόλυτη εμπιστοσύνη.

Όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν. Μπαίνοντας στην 37η εβδομάδα με έπιασε ένας δυνατός πονοκέφαλος. Πήρα ένα παυσίπονο, αλλά τίποτα.. δεύτερο,τίποτα. Όλη μέρα! Την επόμενη ημέρα, ημέρα Κυριακή, είπαμε με τον αντρα μου να δούμε τη διαδρομή για το μαιευτήριο. Στο δρόμο δε μπορούσα να διακρίνω τι γράφουν οι ταμπέλες. «Πάει, τυφλώνομαι!» του λέω χαριτολογώντας. Τη Δευτέρα ο πονοκέφαλος συνέχιζε και πήγα στο φαρμακείο.. πίεση 14,2 & 9,1. Παίρνω το γιατρό μου και μου λέει να πάω από το ιατρείο οπωσδήποτε το απόγευμα όσο πιο νωρίς γίνεται.

Μου μετράει την πίεση, 16,0 & 10,0.

«Δε μας βλέπω καλά. Θα σου γράψω κάποιες εξετάσεις και θα πας τώρα αμέσως να τις κάνεις. Το πρωί να σου τις έχουν έτοιμες» μου λέει. Μου εξήγησε ότι πιθανότατα ήταν οι αρχές προεκλαμψίας και έπρεπε να κινηθούμε γρήγορα γιατί φαινόταν να εξελίσσεται ραγδαία.

«Να σου κάνω δυο ενεσούλες;» με ρωτάει. Αρνητική εγώ.

«Πόσες πιθανότητες για ένα μωρό τελειόμηνο;» σκέφτηκα. Την επόμενη μέρα βγήκαν οι εξετάσεις και επιβεβαίωσαν το φόβο μας. Με τα πολλά, ο τοκετός κλείστηκε για την επόμενη ημέρα,

Τσικνοπέμπτη 3/3/2016, 37 και 4 ημερών.

Τη διαδικασία της επείγουσας καισαρικής μου την εξήγησαν, όμως δεν περίμενα ότι σχεδόν όλο το νοσηλευτικό προσωπικό θα με είχε στο νου του! Μάλλον δεν είχα καταλάβει ακριβώς περί τίνος πρόκειται..! Την ώρα του χειρουργείου το κλίμα πολύ καλό και είμαστε έτοιμοι για τη μεγάλη έξοδο του μικρού μου. Ξαφνικά, νιώθω να θέλω να κάνω εμετό και να χάνω τις αισθήσεις μου. Μου βάζουν κατευθείαν οξυγόνο και βλέπω ότι η πίεση εχει πέσει στο 9 & 5. Τότε, ακούω το γιατρό να λέει σχετικά ήρεμα αλλά φωναχτά «Μπορώ να έχω ένα παιδίατρο, σας παρακαλώ; φέρτε μου ένα παιδίατρο!«. Κι ακούω το κλάμα του πρίγκιπά μου. Κι ένα μικρό στρουμφακι με κοιτάζει κατάματα και μου τον παίρνουν. Να τον καθαρίσουν λένε. Όταν πήγα στην ανάνηψη, με ενημέρωσε η μαία ότι είχε κοιμηθεί κι ότι θα μου τον έφερνε να θηλάσει αργότερα.

Επί της ουσίας, ο μικρός μου είχε μεταφερθεί σε θερμοκοιτίδα, αλλά δεν ήθελαν να με ταράξουν πριν συνέλθω από το χειρουργείο. Αναπνευστική δυσχέρεια η διάγνωση.

«Αχ να είχα κάνει αυτές τις ενέσεις!» σκέφτηκα.

Νωρίς το επόμενο πρωί μάζεψα τα κομμάτια μου (σχεδόν κυριολεκτικά) και συρθηκα μέχρι τον όροφο της ΜΕΝΝ να τον δω. Η ιεροτελεστια είχε μόλις ξεκινήσει: πιάσιμο μαλλιών, πλύσιμο χεριών, αποστειρωμένη ρόμπα, παγωμένο χαμόγελο συμπόνιας στους υπόλοιπους γονείς και 300 σφυγμοί μέχρι να ανοίξει η πόρτα και να ενημερωθούμε για τις εξελίξεις. Ο πόνος στην καρδιά, που έβλεπα το μωρό μου μόλις λίγων ωρών και διασωληνομένο ήταν μεγαλύτερος από το σωματικό. Σκέφτηκα ότι όλα θα πάνε καλά, απλά χρειάζεται λίγη υπομονή.

Λίγο μετά το επισκεπτηριο, με καλούν στο δωμάτιο από τη γραμματεία της ΜΕΝΝ. «Το μωρό σας φαίνεται να δυσκολεύεται αρκετά να ανασάνει, το βάλαμε στον αναπνευστήρα και θα δούμε πώς θα αντιδράσει. Θα σας ενημερώσουμε το απόγευμα στο επισκεπτηριο«. Τότε κατάλαβα ότι τα πράγματα ήταν σοβαρά. Όμως ο μικρός μου ήταν μαχητής, θα το πάλευε. Σε σύγκριση με τα υπόλοιπα μωρά δίπλα του ήταν γίγαντας, δε μπορεί παρά να το πάλευε με όλες του τις δυνάμεις. Ο γιατρός μου δίπλα μου σε όλο αυτό το κακό όνειρο.

Ο μικρός μου έκανε συνεχώς δύο βήματα μπροστά και ένα πίσω.. όμως δεκατρείς ημέρες αργότερα ήρθε η μέρα να τον πάρω αγκαλιά και να περάσουμε επιτέλους μαζί το κατόφλι του σπιτιού μας.

Δεκατρείς ημέρες στη ΜΕΝΝ, κάθε πρωί και κάθε απόγευμα ήμασταν εκεί, για να ζήσουμε μισή ωρα με το μωρό μας. Να το χαϊδέψουμε και να του πούμε μια τρυφερή κουβέντα, για να πάρει κουράγιο για τον αγώνα του. 

Κάθε μέρα είναι και μια νέα ιστορία στην αίθουσα αναμονής.. Είναι απίστευτη η δύναμη που κρύβουν οι γονείς στα δύσκολα. Κανένας γονιός δε στεναχωρήθηκε με τη χαρά του άλλου. Αντίθετα, λυπήθηκε και συμπαραστάθηκε όταν κάποιο από τα μωρά μας δοκίμαζε την αντοχή της καρδιάς μας. Κάθε έξοδος ενός μωρού ήταν σαν ένα μικρό πάρτι για τη λέσχη «γονείς με παιδί στη ΜΕΝΝ», το οποίο μας έδινε κουράγιο και ελπίδα για τη δική μας έξοδο.

Για αυτό, λοιπόν, να είστε αισιόδοξοι, φίλοι μου.. ακόμα κι αν κάτι πάει στραβά, να θυμάστε ότι το χάδι και τα τρυφερά λόγια των γονιών είναι το μεγαλύτερο γιατρικό για τα παιδιά μας..!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com