Τέλος καλό, όλα καλά -και ας μην έγιναν όλα όπως τα ήθελα!

Μετα από δυο βδομάδες και αφού έχω συνέλθει σωματικά και ψυχολογικά θα ήθελα και εγώ να μοιραστώ την ιστορία του τοκετού μου.

Είμαι 26 χρονών, η εγκυμοσύνη μου κύλισε πολύ ομαλά, χωρίς επιπλοκές, χωρίς ανακατοσούρες και ζαλάδες. Πραγματικά όλοι με έφτυναν, ακόμα κ ο άντρας μου απορούσε γιατί δεν είχα καταλάβει εγκυμοσύνη! Ακόμα και σε όλες μου τις δουλειές δεν ήθελα καμία βοήθεια. Ωρες ώρες έλεγα θα με γλωσσοφάνε και κάτι θα πάει στραβά στη γέννα…

Μπαίνω λοιπόν στην 39η εβδομάδα, όλα πολύ φυσιολογικά, το παιδί εχε πάρει θέση απο τον 7ο. Ήθελα πολυ να γεννήσω φυσιολογικά παρά το φόβο μου γιατί στο δημόσιο νοσοκομείο (σε νησί δεν υπάρχει άλλη επιλογή) που θα γεννούσα, δεν υπήρχε επιλογή επισκληριδίου, παρόλα αυτά το είχα πάρει απόφαση και ήμουν σίγουρη θα τα καταφέρω. Στο τελευταίο ραντεβού με το γυναικολόγο μου όμως παρατήρησε ότι το αμνιακό ήταν κάπως πηκτό, το οποίο τον ανησύχησε γιατί ίσως το παιδί είχε κάνει κακά του στο σάκο. Αποφάσισε λοιπόν να μην περιμένουμε την Πητ 14/09 και μου είπε να πάω την επόμενη 09/09 για πρόκληση. Εννοείται πως πανικοβλήθηκα γιατί δεν την ήθελα την πρόκληση, είχα ακούσει διάφορα. Από το απόγευμα όμως της ίδιας μέρας άρχισα να έχω κάποια πονάκια με συσπάσεις, τα οποία συνέχισαν όλη τη διάρκεια της νύχτας και ο πόνος αυξανόταν… Μιλούσα όλη νύχτα με τη μαία μου η οποία με καθησύχαζε να περιμένω το πρωί, αν και οι πόνοι ήταν έντονοι αλλά σταθεροί. Εννοείται πως δεν κοιμήθηκα και γύρναγα μέσα στο σπίτι με αναπνοές προσπαθώντας να μην ξυπνήσω τον άντρα μου.

Φτάνουμε νοσοκομείο 7:30 το πρωί με τους ίδιους σταθερούς πόνους, κάνουμε κλισματάκι (δεν ήταν τίποτα τρομερό), ξυρισματάκι είχα προνοήσει. Με βάζουν αίθουσα ωδινών, με κοιτάνε διαστολή 3, τράχηλος μαλακός, αλλά το παιδί ψηλά. «Μα πως γίνεται; Προχθές ήταν πιο χαμηλά!» σκέφτηκα. Μου βάζουν ορό, οι πόνοι υποφερτοί με τις αναπνοούλες, μου κρατούσε και η μαία το χέρι… Ο σύζυγος δεν επιτρέπεται στο νοσοκομείο μας, αν και δεν ξέρω αν τον ήθελα μέσα γιατί συγκινούμαι και ήθελα να είμαι συγκεντρωμένη.

Έρχεται ο γιατρός μου, με βλέπει χαλαρή, «Γελάκια αστειάκια» μου λέει «θα σου κοπούν σε λίγο» Που να ήξερε! Με κοιτάει και αυτός από κάτω, τίποτα, κάτι κουβέντιαζαν με τις μαίες, κάτι έπιαναν, δεν μπορούσα να καταλάβω… Βάζει και η μαία μου να δει και τσακ μου σπάει τα νερά κατά λάθος, ζεστά ζεστά και πράσινα όπως είχε φοβηθεί ο γιατρός. Μου λέει «Μαρία μου, λέω να πάμε για καισαρική, τα νερά ήταν πράσινα και το παιδί δεν κατεβαίνει, ας μη το ζορίσουμε άλλο«

Τι να πω, τα έχασα… Οτι είναι καλύτερο του είπα να κάνει και με πήραν τα ζουμιά. Ενημερώνουν έξω οτι θα πάμε με καισαρική και ότι σε λίγο θα έχω γεννήσει. Ξαφνικά όμως βλέπω να επικρατεί μια σύγχυση, έρχεται μια με μάσκα και μου βάζει οξυγόνο, πανικοβλήθηκα, μαζεύτηκαν γιατροί, κανείς δεν μου έλεγε τι συμβαίνει… Άρχισα να τρέμω και να κλαίω, δεν μπορούσα ούτε να ρωτήσω. Ήρθε ένας να με σηκώσει να με γδύσει και μου έβαλαν κάτι από κάτω (μετά έμαθα ότι ήταν καθετήρας). Με σηκώνουν ολόγυμνη να περπατήσω ως το χειρουργείο και εγώ να έχω μουδιάσει, με βάζουν στο τραπέζι και να έχει μαζευτεί όλο το νοσοκομείο.. Να ακούω να μιλάνε και να λένε γιατί αργούν και γιατί δεν έχει έρθει ο παιδίατρος. Ήξερα ότι κάτι συμβαίνει, περάσαν από το μυαλό μου όλα τα άσχημα, προσευχόμουν να βγούμε και οι δύο ζωντανοί από εκεί μέσα…

Με ετοίμαζαν και ήταν έτοιμοι να με ανοίξουν, αλλά νάρκωση τίποτα! Αφού μπόρεσα και ρώτησα στην αναισθησιολόγο αν θα μου κάνουν νάρκωση, πέρασε και από το μυαλό μου ότι δεν προλαβαίνουν και θα με ανοίξουν έτσι (μετά έμαθα πως την νάρκωση την κάνουν τελευταία στιγμή για να μην περάσει στο παιδί). Μετά θυμάμαι να μου μιλάνε και να με ξυπνάνε και εγώ να μην θέλω… Με δάκρυα στα μάτια ξύπνησα και μου έφεραν τον πρίγκιπα μου, τον έβλεπα θολά και να τα δάκρυα ποτάμι (να σημειωθεί ότι είμαι άνθρωπος που κλαίει μια φορά τα 5 χρόνια).

Με πέρασαν από τους συγγενείς, όλους διπλούς τους έβλεπα, θυμάμαι μόνο τον άντρα μου να μου χαϊδεύει το πόδι.

Να μην σας κουράζω και να μην πολυλογώ άλλο, το παιδί δεν κατέβαινε, γιατί ήταν τυλιγμένο χέρι και πόδι με τον ομφάλιο και άρχισαν να τρέχουν όλοι γιατί ξαφνικά του έπεσαν ο παλμοί. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά, το αγγελούδι μου την έβγαλε με 2 μέρες αντιβίωση για τα κακά που είχε στο σάκο και εγώ πέρασα έναν μικρό τυμπανισμό, είχα πάρει πολύ αέρα με το χειρουργείο και δεν μπορούσα να το βγάλω. Τι κλύσματα, τι φάρμακα, μόνο ο σωλήνας αερίων με έπιασε (παλαιά μέθοδος στις καισαρικές).

Βρήκα όμως το κουράγιο να θηλάσω και θηλάζω αποκλειστικά ήταν το δεύτερο που ήθελα να κάνω οπωσδήποτε και αφού δεν έγινε το ένα, δεν το βάζω κάτω! Τέλος καλό όλα καλά όμως! Αυτό έχει σημασία και ας μην έγιναν όλα όπως τα ήθελα..!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com