31 εβδομάδων: ισορροπία

Κάθε πρωί ξυπνάω από τα φιλιά των «έξω» παιδιών μου και τις κλωτσιές του «μέσα» παιδιού μου. Τα «έξω» παιδιά μου μού ζητάνε να αγοράσουμε χρωματιστά στιλό με χρυσόσκονη και να ψήσουμε κουλούρια με σουσάμι το Σαββατοκύριακο. Το «μέσα» παιδάκι μου απλά αράζει στην πιο ζεστή, χουχουλιάρικη, ασφαλή φωλιά του κόσμου, καθώς το σώμα μου δουλεύει νύχτα μέρα για να το μεγαλώσει και να το καλοσχηματίσει μέχρι να έρθει η ώρα της μεγάλης εξόδου.

Όταν ήμουν μικρότερη, πίστευα ότι έπρεπε να αγγίξω κάθε κορφή του κόσμου, με τρόμαζε οτιδήποτε αυτονόητο και εύκολο. Σήμερα ξέρω πως τίποτα δεν είναι ούτε αυτονόητο, ούτε εύκολο. Και πως τελικά ακόμα και η μικρή καθημερινότητα, ακόμα και ο πιο φυσικός ρόλος όπως αυτός του θηλυκού που κυοφορεί ένα μωρό, έχει ευθύνες, έχει απρόοπτα, έχει συνήθεια, μα και μαγεία ταυτόχρονα. Είμαι σε μια φάση ζωής που ανοίγω τα μάτια το πρωί και ανυπομονώ να ζήσω τη μέρα. Zω στο τώρα. Αν δεν το ζήσεις, δεν έχεις ιδέα πόσο απελευθερωτικό είναι. Δεν μπορείς να το πετύχεις στο 100%, τουλάχιστον εγώ δεν το έχω καταφέρει ακόμα. Όμως έχω πετάξει τόσα αχρείαστα βαρίδια τα τελευταία χρόνια της ζωής μου που δεν αναγνωρίζω το σώμα και την ψυχή μου. Και η λύση είναι εδώ, ΣΤΟ ΤΩΡΑ. Χωρίς μα, μου, σου, του.

Και κάπου εκεί έρχονται και τα παιδιά. Τα πλάσματα αυτά που πήραν μορφή μέσα στο κορμί μου και τώρα μέρα με τη μέρα μεγαλώνουν γύρω μου και πλάι μου και πάνω μου.

Προχθές κοιμηθήκαμε όλοι μαζί και αντί για το παραδοσιακό βραδινό διάβασμα βιβλίου, είπαμε να κάνουμε ερωτήσεις ο ένας στον άλλον. Ρώτησα την κόρη μου τι νιώθει για τον μικρότερο αδερφό της. Σηκώθηκε, τον αγκάλιασε με λατρεία και είπε αποφασιστικά «Είναι ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ» και έσκασαν και τα δυο στα γέλια. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη στιγμή. Αν ισχύει πως λιγο πριν πεθάνουμε βλέπουμε στιγμιότυπα της ζωής μας σαν ταινία, είμαι σίγουρη πως αυτή η σκηνή θα περάσει μπροστά από τα μάτια μου. Η Αθηνά να αγκαλιάζει τον Αρχέλαο και ύστερα από λίγο να μου λέει «Μαμά να σου πω κάτι; Όταν γεννηθεί το μωρό, εγώ θα του αλλάζω τις πάνες» Δεν είναι κάτι συγκλονιστικό, δεν είναι κάτι τεράστιο, είναι όμως μια σκηνή ευτυχίας. Και άλλωστε για μια ευτυχία δεν παλεύουμε μέρα νύχτα; Γιατί δηλαδή πρέπει να είναι μια αδιανόητα τεράστια ευτυχία; Ή καλύτερα, τι είναι αυτό που ορίζει το μέγεθος της ευτυχίας;

Έπαψα να είμαι άπληστη. Έπαψα να δοκιμάζω το κάθε τι, ελπίζοντας να βρω κάτι ακόμα σπουδαιότερο. Έπαψα να κρατάω στη ζωή μου τα πάντα και τους πάντες, από φόβο μήπως χάσουν αυτοί ένα κομμάτι ευτυχίας που εγώ τους προσφέρω, καταδικάζοντας εμένα σε δυστυχία. Εμαθα πως για να είσαι ευτυχισμένος, πρέπει για αρχή να νιώθεις ισορροπημένος. Και η ισορροπία απαιτεί αυτοσυγκέντρωση, απαιτεί ηρεμία.

Μέρα με τη μέρα φτάνω ένα βήμα πιο κοντά. Το νιώθω…

Σ’ αυτή την εγκυμοσύνη όλα είναι πιο έντονα. Όλα είναι πιο σίγουρα. Δεν έχω νιώσει δυνατότερη στη ζωή μου.

31 εβδομάδων. 1800 γραμμάρια στον υπέρηχο. Χασμουριόταν ασταμάτητα.

Τον αγαπώ. Τον περιμένω. Με απεριόριστη, αληθινή αγάπη. Του υπόσχομαι πως στην αγκαλιά μου θα νιώσει την ίδια ασφάλεια όπως νιώθει στην κοιλιά μου. Και είναι τυχερός, γιατί τον περιμένει ΠΟΛΛΗ αγάπη εδώ έξω…

Ήλιε μου…