Αλλαγή σειράς

Πώς ειναι να γίνεσαι απο μικρότερος μεσαίος; Και από στερνοπούλι μεγάλος αδερφός; Ποτε δεν το βίωσα ως παιδί, όμως ωσ μαμά ακομα θυμάμαι το βλέμμα της Αθηνάς τις πρώτες μερες με τον Αρχέλαο στο σπίτι και τωρα πιστεύω πως μπορω να μπω στα παπούτσια του Αρχελάκου μου για να νιώσω εστω και λιγο πόσο περίεργα μπορεί να αισθάνεται με αυτη την αλλαγη στη μικρή μας οικογένεια.

Άλλοτε κοίτα το μωρό με λατρεία και το γεμίζει φιλιά και άλλοτε λέει κορυφαίες ατάκες όπως «Μαμά, να τον δώσεις πίσω στη γιατρό να τον βάλει φυλακή γιατι το βραδυ κλαίει και ξυπνάω» (σημείωση: δεν εχει συμβεί ποτέ, χαχα!) Άλλοτε με κοιτάζει περίεργα που εχω το νινί αγκαλιά και άλλοτε με ρωτά με αγάπη «Μαμά, πώς παει ο μπεμπούλης μας;» γυρίζοντας απο το σχολείο.

Ειμαι σίγουρη πως δεν ειναι εύκολο… Πώς να καταλάβεις εξ αρχής οτι της μανούλας η αγάπη δεν μειώθηκε ούτε στο ελάχιστο; Πώς να πιστέψεις οτι θα ερθει η μερα που θα ξανακοιμηθεις μαζι της, που θα ξαναπάτε σινεμά, που θα κάνετε ολα όσα συνηθιζατε, οταν βλέπεις ενα τοσο δα μικρό -και βαρετό ακόμα!- πλάσμα να την απασχολεί όλη μερα και όλη νυχτα;

Μα να που μερα με τη μερα βρίσκουμε ρυθμούς… Και η αγάπη μεγαλώνει και η αντίδραση μειώνεται… Και μπορεί να μην το φαντάζεται ακόμα κανένας απο τους δυο τους, αλλα εγω τους βλεπω ήδη στο μέλλον πλάι πλάι… Και μαζι τους φυσικά και η πριγκίπισσα της ζωής μας, η Αθηνα…