Εσάς το εσωτερικό σας παιδί είναι φροντισμένο;

17/02/2017

Κάθε γονιός δεν είναι μόνο γονιός, ήταν κάποτε και εκείνος παιδί και έχει βιώσει διαφορετικά συναισθήματα και εμπειρίες κατά την παιδική ηλικία. Το παιδί που κάποτε ήταν είναι ακόμα ζωντανό μέσα του. Το εσωτερικό αυτό παιδί είναι αληθινό, μεταφορικά μιλώντας πάντα. Οι αναμνήσεις, τα όνειρα και η φαντασία μας, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητας μας και των σχέσεων μας, ειδικά της σχέσης μας με τα παιδιά μας. Αυτή όμως η δυσκολία που αντιμετωπίζουν οι ενήλικες να συνδεθούν συνειδητά με το εσωτερικό τους παιδί είναι που προκαλεί και αρκετά από τα προβλήματα στις σχέσεις μας. Ξεχνάμε λοιπόν να αφουγκραστούμε τις ανάγκες αυτού του μικρού κοριτσιού/αγοριού μέσα μας και να το φροντίσουμε. Όλες αυτές οι πρώιμες ανάγκες μας που έμειναν ανικανοποίητες παραμένουν και συχνά αναζητάμε άλλους να τις ικανοποιήσουν, να μας κάνουν να νιώσουμε αγαπητοί, αποδεκτοί, ασφαλείς, ψάχνουμε δηλαδή κάποιον άλλον να φροντίσει το εσωτερικό μας παιδί.

γράφει η Κρίστη Πόππη

Διδάκτωρ Παιδοψυχολογίας

www.kristipoppi.com

Όταν γίνεσαι γονιός το βρέφος ξυπνά τις αναμνήσεις του να είσαι παιδί και επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο πράττεις και νιώθεις. Απ’ την μια θα μπορούσε αυτό να σε βοηθήσει να κατανοήσεις πώς αισθάνεται το παιδί σου, αλλά απ’ την άλλη αυτές οι μνήμες μπορούν να σε κάνουν ευάλωτο και να νιώσεις κάποια έντονα και πιεστικά αισθήματα για το ίδιο σου το παιδί. Αποκτώντας ένα παιδί σου έρχονται στο μυαλό αισθήματα και μνήμες από τότε που σε φρόντιζαν οι δικοί σου. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πολύ όμορφες εικόνες από τους δικούς τους γονείς/φροντιστές και θέλουν να τους μοιάσουν. Υπάρχουν όμως και άλλοι που αισθάνονται οτι δεν μεγάλωσαν σε ασφαλές και στοργικό περιβάλλον και δεν έχουν την εικόνα ενός τρυφερού γονέα/φροντιστή. Το να γίνεσαι γονέας αναμοχλεύει κρυμμένα αισθήματα, όνειρα, φοβίες και μπορεί να τρομάξει τους γονείς. Γι’ αυτό τον λόγο είναι σημαντικό ένας γονέας να μπορεί να μιλήσει για όλα αυτά που νιώθει.

Καμιά φορά οι ανικανοποίητες ανάγκες της παιδικής μας ηλικίας μας στοιχειώνουν σαν φαντάσματα στο παρόν, όπως υποστηρίζει και η Selma Fraiberg. Όταν δεν υπάρχει κάποιος άνθρωπος στη ζωή μας που να έχει κατανοήσει τα όσα νιώθουμε τότε γίνεται πιο δύσκολο να καταλάβουμε και εμείς με τη σειρά μας τί αισθάνονται τα παιδιά μας. Και δεν εννοώ μόνο οτι βοηθάει το να θυμηθούμε και να μιλήσουμε για τυχόν γεγονότα που μας έχουν επηρεάσει αλλά είναι εξίσου σημαντικό το να ανακαλέσουμε και το πώς μας έκαναν να νιώσουμε αυτές οι αρνητικές εμπειρίες. Εαν τις αποκόψουμε τότε γίνεται πιο δύσκολο να πλησιάσουμε τα παιδιά μας.

Καμιά φορά εξαρτάται και από μας τους «μεγάλους» κατά πόσο θα νιώσουν άνετα τα παιδιά να εκφραστούν, γιατί έχει να κάνει και με το πόσο νιώσαμε εμείς ελεύθεροι να εκφραστούμε καθώς μεγαλώναμε ή ακόμα και τώρα στην οικογενειακή μας ζωη. Καμιά φορά λοιπόν καθώς μας κατακλύζουν τα δικά μας συναισθήματα μας είναι αδύνατον να δεχτούμε και αυτά των παιδιών μας. Οι πρώιμες παιδικές αναμνήσεις που έχουμε όλοι μπορούν να γίνουν όμως ένα εργαλείο για να κατανοήσουμε βαθύτερα το πώς φερόμαστε τώρα. Μπορούμε να αναλογιστούμε, γιατί θυμόμαστε συγκεκριμένα γεγονότα και όχι άλλα; Μήπως οι συγκεκριμένες αναμνήσεις λένε κάτι για το ποιοί είμαστε; Τελικά έχουμε ενηλικωθεί, όχι χρονολογικά, αλλά ψυχολογικά;

Κάποιες αναμνήσεις που μπορεί να μας πονάνε πυροδοτούνται από διαφορετικά γεγονότα. Ποιά είναι όμως τα πιο συχνά; Μπορεί να είναι ο χαμός που γίνεται στο σπίτι από τα παιχνίδια που έριξε το παιδί, η φασαρία, τα ξεσπάσματα του παιδιού ή η ανάγκη του να ανεξαρτητοποιηθεί. Όλα αυτά μας κάνουν να νιώθουμε οτι χάνουμε τον έλεγχο, αναβιώνει ο φόβος οτι δεν είμαστε αρκετά δυνατοί. Μήπως όμως χάνουμε το τώρα, μήπως όλα αυτά σχετίζονται με τα συναισθήματα του εσωτερικού μας παιδιού;

Αναλογιστείτε λοιπόν τη δική σας ιστορία, βοηθήστε τον εαυτό σας να αντιληφθεί πώς λειτουργούν τα συναισθήματα και όταν βλέπετε την ιστορία να επαναλαμβάνεται πατήστε “pause” και σπάστε τον φαύλο κύκλο της επανάληψης. Ο Winnicott έλεγε οτι οι γονείς δεν χρειάζεται να αναζητούν την τελειότητα στον ρόλο τους αλλά να είναι αφοσιωμένοι. Αυτή η αφοσίωση ανατανακλάται μέσα από τα άγρυπνα βράδια όταν το παιδί σας είναι άρρωστο, μέσα από το παιχνίδι μαζί του μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά, μέσα από την προετοιμασία του φαγητού και ας έχει πάει 10 το βράδυ και μέσα από χιλιάδες άλλες στιγμές της καθημερινότητας.

Μήπως έφτασε η στιγμή να καταλάβετε οτι εσείς πλάθετε τη ζωή σας; Επιτρέψτε στον εαυτό σας να είναι ελεύθερος.. παίξτε με τα παιδιά σας.. χορέψτε.. γίνετε πιο αυθόρμητοι.. αφήστε το εσωτερικό σας παιδί να απολαύσει το φως που λούζει τις στιγμές σας.