Μέσα σε μία ώρα από τον πρώτο πόνο είχα στην αγκαλιά μου τον γιο μου!

Ονομάζομαι Σοφία και είμαι μητέρα τριών παιδιών. Όλα με φυσιολογικό τοκετό. Οι δύο πρώτοι ήταν γρήγοροι, ο τρίτος ούτε που πρόλαβα να τον συνειδητοποιήσω!

Ημέρα Σάββατο 4 Φεβρουαρίου. Είμαι στις 39 εβδομάδες και 3 ημέρες. Είχα μια γεμάτη μέρα χωρίς ενοχλήσεις. Έχω βάλει τις κόρες μου 11 και 10 χρόνων για ύπνο, έχω συμμαζέψει το σπίτι και ετοιμάζομαι κι εγώ.

Στις 22:10 και ενώ είμαι στο μπάνιο αισθάνομαι έναν έντονο πόνο. Βγαίνω και λέω στον άντρα μου να κοιμηθεί καμιά ωρίτσα γιατί μάλλον θα ξημερώσουμε στο νοσοκομείο και ξαναμπαίνω στο μπάνιο για να πλύνω τα δόντια μου. Τσουπ κι άλλος δυνατός πόνος. Βγαίνω, κοιτάζω το ρολόι και παθαίνω σοκ. Έχουν περάσει μόνο 5 λεπτά.

Με την προτροπή της μητέρας μου που είχε φτάσει την προηγούμενη μέρα, σηκώθηκε ο άντρας μου και άρχισε να ετοιμάζεται. Τσουπ κι άλλος δυνατός πόνος στο 5λεπτο. Αρχίζω να πανικοβάλλομαι. Ο άντρας μου με ντύνει στα γρήγορα, χαιρετώ τις κόρες μου που στο μεταξύ έχουν ξυπνήσει και μπαίνουμε στο αυτοκίνητο. Κι άλλος πόνος.

Το νοσοκομείο απέχει κανονικά περίπου μισή ώρα. Οι πόνοι έχουν γίνει αφόρητοι. Από παρά 20 έχουν πάει στο 2λεπτο. Έχω αρχίσει να φοβάμαι ότι θα γεννήσω στο αυτοκίνητο και φωνάζω. Ο άντρας μου οδηγεί υπερβολικά γρήγορα, κορνάρει και τα σχετικά. Οι πόνοι μου έρχονται με συχνότητα και ένταση που είμαι βέβαιη ότι γεννάω άμεσα και του φωνάζω να σταματήσει το αυτοκίνητο λίγο πριν το νοσοκομείο. Ευτυχώς τελικά δεν με άκουσε.

Φτάνουμε στο νοσοκομείο. Κατεβαίνει, ενημερώνει για την κατάστασή μου και έρχονται στην είσοδο με αμαξίδιο. Κατευθυνόμαστε στα ασανσέρ κι εγώ σε πλήρη πανικό να φοβάμαι ότι θα γεννήσω επιτόπου. Με τα πολλά, φτάνουμε στη μαιευτική κλινική. Η νοσοκόμα μου περνά πεταλούδα και η μαία με γδύνει για να δει τi διαστολή έχω. Τέλεια διαστολή, με παίρνουν αμέσως στο χειρουργείο.

Κοιτάζω γύρω μου, πουθενά γιατρός. Ξεκίνησα να σπρώχνω με τη βοήθεια της μαίας. Γυναικολόγος πουθενά. Ευτυχώς υπήρχε παιδίατρος. Λίγα σπρωξίματα και εμφανίστηκε ο παίδαρός μου κατά πολύ μεγαλύτερος από όσο περιμέναμε. 3946 γρ και 55 εκ. Η ώρα ήταν 23:10.

Μέσα σε μία ώρα ακριβώς από τον πρώτο πόνο είχα στην αγκαλιά μου τον γιο μου! Εμφανίστηκε και ο γιατρός ίσα για να δει αν βγήκε όλος ο πλακούντας και να με ράψει.

Όσοι φίλοι,γνωστοί και συγγενείς ακούν την ιστορία λένε τι καλά που δεν παιδεύτηκα καθόλου και μακάρι όλες να γένναγαν έτσι. Ένα θα πω. Ναι μεν τελείωσαν όλα πολύ γρήγορα, αλλά το ψυχολογικό μου σοκ μετά από περίπου τρεις μήνες δε λέει να περάσει! Κατόπιν έμαθα πως ένας τόσο όξύς τοκετός είναι πολύ επικίνδυνος τόσο για την επίτοκο όσο και για το νεογνό.

Αν ο Θεός μου φέρει και τέταρτο παιδάκι, με το που θα μπω στο μήνα μου θα κάνω εισαγωγή στο νοσοκομείο. Το άγχος του αν θα προλάβω δε θέλω να το ξαναζήσω!!!

Ευχαριστώ το Θεό, τον άντρα μου και τη μαία που όλα πήγαν καλά και έχω τον πρίγκηπα μου αγκαλιά.

Υ.Γ. Θηλάστε και μην τα παρατήσετε για κανένα λόγο. Και ζητούσε στο 2ωρο και μου πλήγωσε τις θηλές και κουράστηκα και τα πάντα. Τα καταφέραμε και τρώει σωστά και κοιμάται και το λιγότερο 6 ώρες τη νύχτα. Ζητήστε βοήθεια από τις μαίες. Μη ντρέπεστε, μην τα παρατάτε! Αυτό που κερδίζει και η μαμά και το μωρό δεν το αναπληρώνει κανένα σκονόγαλο.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com