Η παραφροσύνη των γονιών

Οι  γονείς μας πολλές φορές δεν αποτελούν μόνο πηγή αγάπης, τρυφερότητας και ασφάλειας. Πολλές φορές είναι και οι ίδιοι που «πνίγουν’’ ασφυκτικά τα παιδιά τους με τις υπερβολικές τους απαιτήσεις και την απολυτότητα σε ορισμένα θέματα που τους διακρίνει. Οι υπερβολικές απαιτήσεις των γονιών, η δημιουργία ενοχών όταν τα παιδιά δεν μπορούν να εκπληρώσουν τις απαιτήσεις τους είναι λίγα από τα τραγικά λάθη που πολλές φορές πράττουν οι ίδιοι οι γεννήτορές μας.

γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Οι ίδιοι οι γονείς που ενώ μιλάνε για αγάπη χωρίς διακρίσεις ανάμεσα στα παιδιά τους, είναι και οι ίδιοι που πολλές φορές διοχετεύουν μέσα στην ψυχή των παιδιών αντιλήψεις όπως «το αγόρι που έχει πολλές σεξουαλικές επαφές είναι γνήσιο αρσενικό και μάγκας, ενώ το κορίτσι πόρνη»

Η ίδια αντιφατική στάση των γονιών όταν νουθετούν τα παιδιά τους να μη νοιάζονται για τις πράξεις των άλλων παρά μόνο για τις δικές τους, αλλά δε θα διστάσουν λίγο αργότερα να συγκρίνουν το παιδί τους με οποιοδήποτε άλλο και μάλιστα με αρνητικό τρόπο (ο συμμαθητής σου πήρε μεγαλύτερο βαθμό από εσένα, ο αδελφός σου είναι πιο υπάκουος και επιμελής).

Οι γονείς που κατακρίνουν τη βαθμοθηρία, είναι όμως οι ίδιοι που τα μάτια τους γουρλώνουν περισσότερο και από αυτά της κουκουβάγιας όταν τα παιδιά τους φέρνουν έλεγχο μόνο με υψηλή βαθμολογία. Που καλοπιάνουν τα παιδιά με υποσχέσεις για ακριβά ρούχα ή δώρα απλά και μόνο για να φέρουν ψηλότερους βαθμούς.

Που κατακρίνουν τους άλλους και μόνο για τον υποβιβασμό της παιδείας, αλλά τους αφήνει αδιάφορους όταν τα παιδιά τους κάνουν πάρτι στην τάξη την ώρα της αγωγής του πολίτη ή των Αρχαίων Ελληνικών.

Οι ίδιοι που λένε ότι θέλουν να εμφυσήσουν την ελευθερία μέσα στην ψυχή των παιδιών τους, αλλά μόνο αν πάρουν «ένα χαρτί στα χέρια τους»…

Που μιλάνε για ελευθερία, μόλις όμως το παιδί τους έχει διαφορετικά όνειρα από αυτά που εκείνοι έχουν προγραμματίσει, δε διστάζουν να το εκβιάσουν συναισθηματικά επειδή «εκείνοι ακόμα το συντηρούν»  Που δημιουργούν ενοχές στα παιδιά τους όταν αδυνατούν να τους συντηρήσουν  θεωρώντας ηθική την έλλειψή τους, αλλά σχεδόν ποτέ οι ίδιοι δεν επιρρίπτουν ευθύνες στον εαυτό τους επειδή ως μεγαλύτεροι ψήφισαν και συνέβαλλαν στην σημερινή κοινωνική κατάσταση και την οικονομική αβεβαιότητα.

Αυτά είναι τα μεγαλύτερα δείγματα της παραφροσύνης των γονιών. Τα λάθη των γονιών είναι πολλά. Και είναι λογικό να υπάρχουν λάθη, κανείς δεν είναι τέλειος. Δεν υπάρχει –και ούτε ποτέ θα υπάρξει– τέλειος γονιός, τέλειο παιδί. Όμως, μπορούμε και πρέπει να αποφύγουμε συμπεριφορές οι οποίες μπορεί και να τραυματίσουν εσαεί και με άσχημο τρόπο την ψυχή εκείνου του ανθρώπου που χωρίς να ρωτήσουμε ποτέ φέραμε στη ζωή.