Ζηλεύω όσους έχουν αυτά που δεν έχω εγώ…
Μετά από αρκετό καιρό σκέψης αποφάσισα πλέον να πω και εγώ αυτά που με βαραινουν και δυστυχώς έχουν και αντίκτυπο στο παιδί μου!
Πάντα από μικρή ήμουν ανεξάρτητη οικονομικά, είχα μια πολύ καλή ζωή λόγω της δουλειάς μου! Όταν έμεινα έγκυος και αποφασίσαμε να μείνουμε στο χωριό του συζύγου μου, δεν μπορούσα να φανταστω πως θα κατέληγα όπως σήμερα…
Λόγω καταστάσεων το χωριό ήταν καλύτερο περιβάλλον για το παιδί πάρα το απομακρυσμεςνο πατρικό μου! Σπίτι δεν είχαμε οπότε αναγκαστικα για μερικά χρόνια έμεινα με την πεθερά μου, διότι αλλα μου είχαν πει… Τέλος πάντων λέω θα κάνω υπομονή, μείναμε 3 χρόνια μαζί! Δουλειά τίποτα! Το χωριό όμως πολύ ανεπτυγμένο τουριστικά, αλλά οι θέσεις εργασίας ή ήταν ήδη πιασμενες ή έμπαινε κάποιος συγγενής.
Με τα πολλά πεθαίνει η γιαγιά του άντρα μου και επιτέλους αδειάζει το σπίτι που θα εμένα. Ο σύζυγος μου άνεργος, να μαζευουμε τα λεφτά σιγά σιγά για να μπούμε! Τα καταφέραμε, δεν έχω παράπονο! Αλλά είναι τόσο μικρό που κοιμάμαι στην κουζίνα σε ένα καναπέ και η πεθερα μου έχει ένα τεράστιο σπίτι μόνη της διότι είναι της κόρης της. Όλη τη χρονιά ζήτημα να έχω καλέσει 2 φίλες να πιούμε καφέ! Που να τις καλέσω; Δεν έχω χώρο! Δεν δουλεύω κιόλας και όλο αυτό με έχει καταβαλει!
Βλέπω όλες τις μητέρες φτιαγμένες και ζηλεύω! Δεν έχω ένα δωμάτιο δικό μου να μπορώ να έχω τα πράγματα μου, να νιώθω όμορφα! Το παιδί μου έχει χωριστο δωμάτιο (ευτυχώς) τουλάχιστον…
Όλη αυτή η κατάσταση με έχει ρίξει ψυχολογικά και δεν μπορώ, έχω συνεχώς νεύρα και το σημαντικότερο; Ξέσπαω στο παιδί μου! Δεν το θέλω! Αλλά δεν μπορώ να διαχειριστώ την κατάσταση! Έχω καταντήσει σαν κάτι 45αρες που δεν τις νοιάζει η εμφάνιση τους και είμαι μόλις 30! Σε όποιο σπίτι και να πάω, ζηλεύω ότι έχουν! Και αυτό με ριχνει ψυχολογικά… Πότε δεν είμαι χαρούμενη!
Από μικρή είχα ένα όνειρο: ενα μικρό σαλόνι με ένα χαλί να παιζω με το παιδί μου! Το σπίτι μου είναι το δωμάτιο της μικρής και η κουζίνα που κοιμάμαι! Σας κουρασα και ίσως να μην συμφωνείτε πολλές με αυτά που λέω! Αυτά νιώθω όμως…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Επίσης... είσαι 30 χρόνων...θα γίνεις 45 πολύ πιο σύντομα από ότι νομίζεις...η ομορφιά είναι στην ψυχή,στον χαρακτήρα,στον τρόπο που μιλάς,που συμπεριφέρεσαι...μην υποτιμάς τις 45αρες... είναι ακόμα πολύ νέες και όμορφες... εστίασε στα σημαντικά...δεν είναι το σπίτι,δεν είναι τα τετραγωνικά... ίσως όλο αυτό το πικροχολο που βγάζεις να κρατάει τις φίλες μακριά και όχι η μικρή κουζίνα... άνοιξε το μυαλό σου,την ψυχή σου και το σπίτι σου...θα ωφελήσει και εσένα και τον σύζυγό κ το παιδί σας...
Όταν θα πρέπει να περάσεις μήνες σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου τότε το σπίτι σου θα σου φαίνεται παλάτι!!! Να είναι το παιδί μου γερό και ας τρέχει νερά το ταβάνι και ας μην καταφέρεται κανένας το σπίτι μου επειδή είναι παλιό!!!
Αυτό το γράμμα με άφησε λίγο άναυδη να πω την αλήθεια. Πρώτον δεν ζούμε στο '50 (ή και πιο πριν) οπού οι γονείς έδιναν πρικα στα παιδιά τους και εταζαν διάφορα στους γαμπρούς και στις νύφες. Τι αλλά σε είχαν πει; Δηλαδή σου έδωσαν και ημερομηνία θανάτου της γιαγιάς και στο τέλος αθετησαν τον λόγο τους; Ντροπή τους και μεγαλύτερη ντροπή στην γιαγιά που είχε το θράσος να ζήσει περισσότερο απ' ότι θα έπρεπε ή μάλλον από αυτό που σου είχαν τάξει. Δηλαδή εντάξει βρε κοπέλα μου, πιο έλεος δεν γίνεται! Δηλαδή, εσένα θα σου αρεζε ο άντρας σου να 'ευχόταν' να πεθάνει η δική σου γιαγιά για να πάρετε εσείς πχ το σπίτι της; Η πεθερά σου θέλει να δώσει το σπίτι της στην μικρή της κόρη, άλλο μεγάλο κακό που σε βρήκε! Αυτό προφανώς έχουν οι άνθρωποι να δώσουν στο παιδί τους, στην κόρη τους, αυτό δίνουν. Και θα μου πεις γιατί όχι στο γιο τους. Ε γιατί έτσι είναι η ζωή, σκληρή και άδικη. Πάρτο απόφαση και προχώρα! Κοπέλα μου από την στιγμή που γνωρίζεις κάποιον και αποφασίζεις/ζετε να παντρευτείς και να κάνεις οικογένεια μαζί του, πρέπει όλο αυτό να το στηρίξεις στις δικές σας δυνάμεις σαν ζευγάρι και όχι να περιμένεις από άλλους να σας δίνουν αυτά που θέλετε ή που έχετε ανάγκη. Φυσικά και οι γονείς θα βοηθήσουν στην αρχή τα παιδιά τους αλλά ως εκεί που μπορούν. Αυτά είχαν τα πεθερικά σου να σας δώσουν, αυτά σας έδωσαν, να λες και ευχαριστώ. Και το λέω έτσι γιατί εκεί έξω στον κόσμο υπάρχουν πολύ χειρότερες καταστάσεις από την δική σου. Έχεις μια στέγη πάνω από το κεφάλι σου και κυρίως για το παιδί σας. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν καν αυτό ή που αντιμετωπίζουν πολύ χειρότερα προβλήματα. Κοπέλα μου είσαι νέα, έχεις την υγεία σου, είσαι δυνατή, βγες έξω από το σπίτι σου και βρες δουλειά. ΟΚ το ξέρω ότι δεν είναι εύκολο, ειδικά στην σημερινή Ελλάδα, ειδικά αν ζεις και σε χωριό, αλλά μην παραιτήσε και μην τα βάζεις κάτω. Πάλεψε το, βγες έξω και ψαχνε, χτύπα πόρτες, μίλα με ανθρώπους, κάνε γνωριμίες και επαφές, στο τέλος κάτι θα βρεθεί. Θέλει τόλμη και θέλει θράσος, αλλιώς κανείς δεν θα δώσει τίποτα σε κάποιον που κλαίγεται. Με οίκτο δεν θα κερδίσεις, ποτέ κανείς δεν κερδίζει έτσι. Μίλα και στον άντρα σου να σε βοηθήσει και να σε στηρίξει. Πες πως νιώθεις, τις σκέψεις σου, τις στεναχωριες σου για να σε καταλάβει μήπως και μπορέσει να σε βοηθήσει, τουλάχιστον ψυχολογικά και συναισθηματικά. Μπορεί με όλη αυτήν την κατάσταση να έχετε αποξενωθει και πρέπει να ξανά βρεθείτε, αν με καταλαβαινεις τι εννοώ. Μόνο μαζί, ενωμένοι και αγαπημένοι θα μπορέσετε να βγείτε νικητές από αυτήν την φάση που είστε τώρα. Όσο για το όνειρο σου κοπέλα μου, "ένα χαλί να παίζεις με το παιδί σου", το οποίο είναι τόσο όμορφο, τόσο απλό και τόσο ρομαντικό και πιο εφικτό απ' ότι εσύ το κάνεις να είναι. Έχεις μπει σε ένα τέλμα και τα βλέπεις όλα σκούρα. Το παιδάκι σου και συγνώμη για την λέξη αλλά #εστηκε για το χαλί. Εσένα θέλει χαρούμενη, συναισθηματικά και ψυχολογικά δυνατή, να το αγαπάς και να παίζεις μαζί του ακόμα και στο γυμνό κορίτσι κρύο πάτωμα της μικρής κουζίνας σας! Τα υλικά αγαθά πάνε και έρχονται, αυτό που μένει είναι η αγάπη μεταξύ σας και η σχέση σας σαν οικογένεια. Τα παιδιά αγάπη θέλουν γι' αυτό μην τα βάζεις μαζί του που στο κάτω κάτω δεν φταίει. Δεν θα σου βγει σε καλό. Ξεπέρασε τα κολλήματα σου, σταμάτα να ζηλεύεις τις άλλες γυναίκες (γιατί στο κάτω κάτω δεν ξέρεις τι συμβαίνει στις δικές τους ζωές. Μπορεί εξωτερικά να φαίνεται να τα έχουν όλα ή έστω αυτά που θες και εσύ αλλά πίσω από τις κλεισμένες πόρτες των σπιτιών τους να έχουν χιλιάδες προβλήματα) και φτιάξε την ζωή σου όπως εσύ την θέλεις, κάνε το όνειρο πραγματικότητα!
εγω παλι ξερω οικογενεια με 3 παιδια που μενει σε δυαρι γιατι το σπιτι το εχει πιασμενο η πεθερα αλλα ειναι τρισευτυχισμενοι. Και άλλη περιπτωση οικογενεια 3μελης που μενει σε σπιτι 200τμ και οι γονεις δεν μιλανε μεταξυ τους και το παιδι ειναι θεατης της ολης καταστασης. διαλεξε και παρε ζωη.
Δυσκολοι οι καιροι που ζουμε. Προσπαθησε να μην ξεσπας στο παιδι σου. Δε φταιει σε κατι. Βρες μια δουλεια να συνεισφερεις στο εισοδημα. Επισης, συζητησε με τον αντρα σου το πως νιωθεις. Στο κειμενο σου γραφεις στο σπιτι που θα εμενες οχι θα μενατε. Και γραφεις οτι κοιμασαι στην κουζινα. Ο αντρας σου που κοιμαται; γενικα δεν καταλαβα, ειστε ζευγαρι ή χωρισμενοι; ευχομαι οτι καλυτερο!
Το ότι ξεσπάς στο παιδί επειδή εσύ έχεις περισσότερη ανάγκη τα υλικά αγαθά είσαι τραγική και απαράδεκτη!!!! Ζηλεύεις τι??? Τα σαλόνια και τα σπίτια??? Στο κάτω κάτω αν δεν γουστάρεις την ζωή που έχεις σήκω φύγε και μην χαλάς την ζωή του παιδιού!!! Αυτά είχε να σου προσφέρει τα δέχτηκες τέλος!!! Η ζήλια που βγάζεις να ξέρεις είναι η χειρότερη αμαρτία να εύχεσαι να έχεις υγεία και όλα τα άλλα είναι τελευταία!!
Εμείς θα φύγουμε και τα σπίτια, τα αυτοκίνητα και όοοοολα αυτά θα μείνουν εδώ! Πάρτο αλλιώς!!
Αυτό που πρέπει σίγουρα να ελέγξεις είναι το να ξεσπάς στο παιδάκι σου.Όλες λίγο πολύ το κάνουμε αλλά φρόντισε όσο μπορείς να το μετριάσεις..Μόνο σε καλό δε θα σου βγει..Όσον αφορά για το θέμα σπιτιού,εγώ θα σου πω ότι μετά από σχεδόν 5 χρόνια συγκατοίκησης με τον αντρα μου,ακόμα λείπουν βασικά πράγματα από την καθημερινότητά μας.Φυσικά και με ενοχλεί και με δυσκολεύει σε τομείς που δεν φαντάζεται κανείς που έχει ενα μεγαλύτερο σπίτι, αλλά ξέρω ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω. Είχα κι εγώ άνεργο άντρα τα 3 από αυτά τα χρόνια κι όταν πήγαμε να μείνουμε μαζί ήμουν ήδη 3 μηνών έγκυος..ο άντρας μου είχε κάποια χρέη στην εφορία κι έπρεπε να πάνε εκεί αρκετά χρήματα..δούλευα μόνο εγώ και αναγκάστηκα να σταματήσω τη δουλειά μου αφού ξεκίνησαν οι πόνοι της γέννας γιατί έτσι έβγαζα περισσότερα λεφτά..σχεδόν στο χρόνο ξαναέμεινα έγκυος,άρα πού λεφτά για το σπίτι..για μένα πέρασαν αυτές οι εποχές ευτυχώς, αλλά μόνο εγώ κι ο άντρας μου ξέρουμε τι έχουμε στερηθεί για να καταφέρουμε να φτιάξουμε ένα σπίτι ικανό να ζήσουν δυο παιδιά. Ένα σπίτι πολύ μικρό που δεν είναι καν δικό μας βέβαια.Κάνε υπομονή και προσπάθησε να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου.Αν η γυναίκα θέλει δεν υπάρχει τίποτα που να τη σταματήσει. Αν κάτι δε σου αρέσει, βρες ενα τροπο να το αλλάξεις.Μόνο εσύ ξέρεις ακριβώς τι πρέπει να κάνεις. Όλοι οι άλλοι απλά θα σου πούμε δέκα γνώμες διαφορετικές. Βρες αυτή που θα σε "ξυπνήσει" και θα σου δωσει τη δύναμη να γυρίσεις τον κόσμο ανάποδα και να αλλάξεις τη ζωή σου.Σου εύχομαι να τη βρεις γιατί μπορώ να καταλάβω ακριβώς τι νιώθεις..κουράγιο καλή μου..
Θα προσπεράσω το θέμα του σπιτιού για αρχή. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα καθολου, είναι απλά η αφορμή με την οποία βγαίνει στην επιφάνεια. Ας τα πάρουμε απο την αρχή. Διακρίνω ότι πιέστηκες, πείστηκες, δεν ξέρω τι ακριβώς έγινε, και άφησες την δουλειά σου και πήγες στο χωριό. Πιθανόν εκεί να περίμενες ότι θα μπορέσεις να συνεχίσεις τη δουλειά σου ή να βρείς άλλη, μάλλον απο ότι κατάλαβα το σχέδιο δεν περιελάμβανε να μένεις με την πεθερά σου αλλά σου επιβλήθηκε, και κάποια στιγμή (ή απο την αρχή δεν μας διευκρινίζεις) μένει άνεργος ο συζυγος σου. Εϊσαι λοιπόν χωρίς δουλειά, με ένα μικρό παιδί, στο χωριό του άντρα σου, χωρίς δικούς σου φίλους, μένεις με την πεθερά σου (αλήθεια πως είναι οι σχέσεις σας;) και τρία χρόνια μετά βρίσκεσαι στο σπίτι της γιαγιάς. Ολα αυτά είναι φυσικό να σε επηρεάζουν. Δεν αναφέρεσαι σχεδόν καθόλου στον άντρα σου, είναι παθητικός δέκτης σε όλο αυτο; θεωρεί ότι οι επιλογές σας ήταν καλές; σε στηρίζει; Μου φαίνεται ότι μάλλον υπάρχουν προβλήματα και στη μεταξύ σας σχέση. Ολη αυτή η ένταση και η απογοητευση σου βγαίνει στο σπιτι, στο οποίο έχεις επικεντρωθεί σχεδόν εμμονικά και έτσι δεν ασχολείσαι με το πραγματικό πρόβλημα που είναι βασικά ότι δε νιώθεις καλα στην κατάσταση που βρίσκεσαι. Δεν είσαι ευτυχισμένη. Και δεν φταίς γι αυτό, δεν φταίς που νιωθεις ασχημα και εγκλωβισμένη. Νομίζω είναι μια φυσιολογική αντίδραση. Το θέμα είναι τι επιλογές έχεις απο εδω και μπρος. Δεν ζούμε στις ταινίες του 60 όπου η "καμαριτσα μια σταλια" στεγαζε τον ερωτα μας και όλα ήταν καλα. Η ζωη είναι δύσκολή και απαιτητική. Εισαι 30 χρονών, μην χάνεις άλλο χρόνο γιατι πίστεψε με θα το μετανιώσεις. Για αρχή κάθισε κάτω και κάνε μια συζήτηση με τον άντρα σου. Οχι όμως για το σπίτι της γιαγιάς, δεν είναι αυτό το πρόβλημα σας. Το πρόβλημα σας είναι μάλλον οικονομικό αρχικά και η μεταξύ σας σχέση μετά. Τι επιλογές έχετε; μπορεί κάποιος συγγενής του να σας βοηθήσει να βρείς δουλειά στο χωριό; μπορεί να βρεί εκείνος; Εχει ένα εισόδημα; Μηπως μπορείτε να νοικιάσετε το σπίτι της γιαγιάς και να συμπληρώνετε για να μετακομίσετε σε κάτι καλύτερο; Μηπως να φύγετε απο το χωριό; Το ότι η πεθερά σου μένει σε μεγάλο σπίτι, δεν είναι δικό σου θέμα. Το σπίτι είναι της κόρης της, ότι θέλει το κάνει, δεν είναι υποχρεωμένη να σας φιλοξενήσει. Σταμάτα λοιπόν να εστιάζεις σε εξωτερικά "προβλήματα" που δεν έχουν σχέση με αυτό που πραγματικά σε απασχολεί. Δε νομίζω ότι ζηλεύεις τα σπίτια των γνωστών σου, νομίζω ότι ζηλεύεις την ζωη τους, την οποία έχεις εξειδανικεύσει και νομίζεις ότι όλοι έχουν αυτή την ζωή που δεν έχεις εσυ. Εχεις φτιαξει στο μυαλό σου μια εικόνα ευτυχίας για τους άλλους, και νομίζεις πάλι ότι το πρόβλημα σου είναι ότι έχουν καλύτερο σπίτι. Ψαξε μέσα σου και δες τι επιλογές έχεις. Κανείς αλλος δεν θα σε βοηθήσει και απλά θα σε κατηγορουν για αυτά που νιωθεις.
Αληθεια το διαβασα αυτο?Αληθεια?Ε,ευτυχως πεθανε και η γιαγια και αδειασε και το σπιτι,αλλα η ατιμη η πεθερα,εχει μεγαλυτερο σπιτι και παει και το ονειρο για ενα δωματιο με χαλι για να παιζει με το παιδι.Εγω η ηλιθια παντα πιστευα οτι αγαπας εναν ανθρωπο και εξαιτιας αυτου θες να κανεις οικογενεια μαζι του.Η ευτυχια δεν εξαρταται απο τα χαλια.Ειδικα μαλιστα οταν δεν μπορεις να συνεισφερεις και στην αγορα τους.
Πεστε τα, lyn, γιατι κι εγω οταν εφτασα στο σημειο με τη γιαγια φρικαρα τελειως.Με ολο το σχολιο σας συμφωνω 100%.Αλλιως τους τα ειχαν πει, λεει...τι δηλαδη, οτι η γιαγια θα ζουσε λιγοτερο; Τελος παντων. Εμενα μια απορια μου εμεινε. Γιατι πηγαν στο χωριο για καλυτερα, αφου εκει ειναι και οι δυο ανεργοι, ενω πριν η κυρια τουλαχιςτον ειχε καλη δουλεια; Και χρηματα, εστω και λιγα, ως ανεργοι πώς μαζεψαν, στο χωριο; Και γιατι αντι να γκρινιαζει η κυρια και να νευριαζει με το παιδι της, δεν παει αυτη και ο αντρας της, να βρουν καμια δουλεια, και να νοικιασουν ενα σπιτι της αρεσκειας τους;
Εμεις οι ανθρωποι εχουμε ενα εχθρο που μας σκοτωνει καθε μερα , και εμας και τους γυρω μας. Καταλαβαινω απολυτα πως νοιωθεις ομως για να αλλαξει η ζωη σου σκοτωσε τον εχθρο σου. Ο εχθρος σου ειναι οπως και ολους μας, το μεγαλο μας ΕΓΩ. σκοτωσε το ΕΓΩ σου κανε του και τρισαγιο και θα ανατειλει και για σενα μια μερα. Βαλε και ακουσε πατηρ αντρεα κονανος Ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ ΜΑΣ
Πρέπει με ότι έχεις να κάνεις το καλύτερο και προς το παρόν αυτά είναι που έχεις. Ακόμα είσαι νέα, ψάξτε με τον άντρα σου για δουλειά, πάρτε τη ζωή στα χέρια σας. Βάλε στόχους και ακολούθα τους. Κάντε ότι μπορείτε και σιγά - σιγά θα τα καταφέρετε. Καταλαβαίνεις και μόνη σου ότι δεν είναι καλό να ξεσπάς στο παιδί σου. Το κάνεις δυστυχισμένο. Δεν φταίει αυτό.
Μέχρι τον Σεπτέμβριο έμενα στο χωριό μου. Το σπίτι ειναι τα κλασσικά παλιά 2 δωμάτια και απ έξω κουζίνα. Τον χειμώνα μαζευόμασταν στην κουζίνα 20 τετραγωνικών, ο άντρας μου τα 2 μου παιδιά κσι εγώ. Πάμε κάθε σ/κ πλέον και θες να σου πω πως κοιμόμστε. Βάλαμε ένα καναπέ για το ένα παιδί, το άλλο στο παρκοκρεβατο και εμεις σε ένα σιδερένιο κρεβάτι τα παλιά κλασσικά χωρίς κεφαλάρι απλά το στρώμα. Πραγματικα δεν με ένοιαξε ΠΟΤΕ αν θα πουν κάτι όσοι έρχονται. Έτσι μπορώ έτσι έχω, άλλωστε στα χωριά τα περισσότερα σπίτια έτσι είναι. Απλά προσπαθήσαμε να το κάνουμε όσο πιο άνετο και όμορφο μπορούμε, διαχωρίσαμε την κουζίνα από τον χώρο που κοιμόμαστε το μπάνιο ούτως ή άλλως είναι διαχωρισμένο. Έχουμε κόσμο κάθε μα κάθε φορά που θα είμαστε στο σπίτι και δεν είδα κάποιον να δυσανασχετεί που αντί για σαλονάρα κάθεται σε κρεβάτι. Και να σου πω, μου αρέσειπου είναι έτσι μικρό, τελειώνω τις δουλειες μου σε μία ώρα το πολύ. Και τι έγινε που κοιμάσαι στον καναπέ, μερικοί δεν έχουν ούτε κουβέρτα. Και τι έγινε που η πεθερά σου έχει μεγαλύτερο σπίτι? Μπορείνα μην είναι ευτυχισμένη. Μην νομίζεις πως άμα πας σε ένα σπίτι 100 τ.μ. με υπερανέσεις θα είσαι καλύτερα. Απλά θα έχεις ικανοποιήσει μία υλική σου ανάγκη. Μπορείς να πας στην πεθερά σου να μείνεις απλά εκεί θα κάνει κουμάντο αυτή. Δενμπορώνα καταλςβω γιατί συγκρίνεις τον εαυτό σου με τις άλλες γυναίκες? Αυτό σημαίνει ότι δεν είσαι καλά με εσένα και το σπίτι είναι απλά μία αφορμή. Στην τελική οι άλλες οι φτιαγμένες όπως τις λες μπορεί να έχουν χίλια δυο προβλήματα που εσύ δεν τα ξέρεις και απλά νομίζεις ότι τα έχουν στη ζωή τους όλα στην εντέλεια. Το κακό της όλης ιστορίας είναι ότι ξεσπάς στο παιδί και είναι πολύ κακό και άδικο να μην πληρώνει για κάτι που δεν φταίει. Το παιδί σου δεν είναι υπεύθυνο των δικων σου υλικών αναγκών. Κρίμα....
Συμφωνώ απόλυτα.
Πόσο συμφωνώ. Δεν έχω τίποτα να προσθέσω. Η θετική σας στάση μου έφτιαξε τη διάθεση. Σας εύχομαι ό,τι καλύτερο.
Ευχαριστώ. Στη ζωή μου μου αρέσει να βλέπω το ποτήρι όχι μόνο μισογεμάτο αλλά γεμάτο. Έτσι αντιμετωπίζω καλύτερα τις δυσκολίες γιατί και σε εμένα δεν ήταν όλα ρόδινα. Απλά εστίασα πρώτα σε εμένα και στην οικογένειά μου και άφησα εκτός εξωτερικές ροές. Δεν μπορώ τη μιζέρια, δεν μου ταιριάζει...
Μέχρι τον Σεπτέμβριο έμενα στο χωριό μου. Το σπίτι ειναι τα κλασσικά παλιά 2 δωμάτια και απ έξω κουζίνα. Τον χειμώνα μαζευόμασταν στην κουζίνα 20 τετραγωνικών, ο άντρας μου τα 2 μου παιδιά κσι εγώ. Πάμε κάθε σ/κ πλέον και θες να σου πω πως κοιμόμστε. Βάλαμε ένα καναπέ για το ένα παιδί, το άλλο στο παρκοκρεβατο και εμεις σε ένα σιδερένιο κρεβάτι τα παλιά κλασσικά χωρίς κεφαλάρι απλά το στρώμα. Πραγματικα δεν με ένοιαξε ΠΟΤΕ αν θα πουν κάτι όσοι έρχονται. Έτσι μπορώ έτσι έχω, άλλωστε στα χωριά τα περισσότερα σπίτια έτσι είναι. Απλά προσπαθήσαμε να το κάνουμε όσο πιο άνετο και όμορφο μπορούμε, διαχωρίσαμε την κουζίνα από τον χώρο που κοιμόμαστε το μπάνιο ούτως ή άλλως είναι διαχωρισμένο. Έχουμε κόσμο κάθε μα κάθε φορά που θα είμαστε στο σπίτι και δεν είδα κάποιον να δυσανασχετεί που αντί για σαλονάρα κάθεται σε κρεβάτι. Και να σου πω, μου αρέσειπου είναι έτσι μικρό, τελειώνω τις δουλειες μου σε μία ώρα το πολύ. Και τι έγινε που κοιμάσαι στον καναπέ, μερικοί δεν έχουν ούτε κουβέρτα. Και τι έγινε που η πεθερά σου έχει μεγαλύτερο σπίτι? Μπορείνα μην είναι ευτυχισμένη. Μην νομίζεις πως άμα πας σε ένα σπίτι 100 τ.μ. με υπερανέσεις θα είσαι καλύτερα. Απλά θα έχεις ικανοποιήσει μία υλική σου ανάγκη. Μπορείς να πας στην πεθερά σου να μείνεις απλά εκεί θα κάνει κουμάντο αυτή. Δενμπορώνα καταλςβω γιατί συγκρίνεις τον εαυτό σου με τις άλλες γυναίκες? Αυτό σημαίνει ότι δεν είσαι καλά με εσένα και το σπίτι είναι απλά μία αφορμή. Στην τελική οι άλλες οι φτιαγμένες όπως τις λες μπορεί να έχουν χίλια δυο προβλήματα που εσύ δεν τα ξέρεις και απλά νομίζεις ότι τα έχουν στη ζωή τους όλα στην εντέλεια. Το κακό της όλης ιστορίας είναι ότι ξεσπάς στο παιδί και είναι πολύ κακό και άδικο να πληρώνει για κάτι που δεν φταίει. Το παιδί σου δεν είναι υπεύθυνο των δικων σου υλικών αναγκών. Κρίμα....
Και με σας συμφωνω Νικη, ετσι ειναι οπως τα λετε.