Είναι το μωρό μου.. Βγήκε!!!!
H ιστορία της Γωγώς
(Η Γωγώ γέννησε φυσιολογικά με επισκληρίδιο)
Εδώ και πολύ καιρό ήθελα κι εγώ να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία της γεννάς μου.. Όμως συνέχεια το ανέβαλα γιατί με κατακλύζουν τόόόόσα συναισθήματα κάθε φορά που τη σκέφτομαι και στο τέλος βάζω τα κλάματα… Δεν υπάρχει πιο δυνατή εμπειρία για μια γυναίκα… Είναι φανταστικό.. Μαγικό…Ασύλληπτο… Όμως ας σταματήσω τη φλυαρία και ας σας περιγράψω μετά από 15,5 μήνες πως έφερα στον κόσμο την πριγκίπισσά μου, το θησαυρό μου, την Ιωάννα μου…
Μετά από μια τέλεια εγκυμοσύνη χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα και χωρίς να έχω κάνει ούτε μια φορά εμετό έχω μπει στην τελική ευθεία, στον μήνα μου… Περνάνε οι μέρες, έχω βαρύνει υπερβολικά, ανυπομονώ να γεννήσω… Δεν αντέχω άλλο!! Σε κάθε πονάκι τηλεφωνώ στη μαία μου και της λέω γεννάω… Φυσικά ήταν ιδέα μου… Κάθε εβδομάδα πηγαίνω να με δει ο γιατρός… Τον παρακαλάω να μπω με πρόκληση.. Ο ίδιος αρνείται λέγοντας μου ότι δεν έχει φτάσει η ώρα… Η ΠΗΤ μου είναι 16/4… Μεγάλη Πέμπτη!! Όμως καθότι και ισχυρογνώμων επιμένω… «Μα γιατρούλη μου δε θέλω να είμαι μέσα Κυριακή του Πάσχα»… Αστειευόμενος μου λέει «γιατί θα πάτε να ταΐσετε το μωρό αρνάκι;;;»
Έχουμε ραντεβού για εξέταση την Τρίτη στις 7/4… Πηγαίνουμε με τον αντρούλη μου, μπαίνω στον καρδιοτοκογράφο, όλα καλά… Μου λέει η μαία μου «ξάπλωσε να δούμε αν έχεις διαστολή«… Της λέω «εντάξει, είμαι έτοιμη, φώναξε το γιατρό»… Μου λέει «Εγώ θα σε δω…»… Ααααααααααααααααααα… Εγκεφαλικό παθαίνω… «Δεν υπάρχει περίπτωση να καθίσω να μου βάλεις εσύ χέρι.. Φώναξε το γιατρό».. Μου λέει «Γιατί;»… «Έτσι, δε θέλω…Σιγά μην καθίσω να μου βάλει χέρι γυναίκα»…. Μου απαντάει «Σοβαρέψου καλέ…Στη γέννα δηλαδή τι θα κάνεις;;; Εγώ θα είμαι όλη την ώρα μαζί σου»… (Ο γιατρός είχε πιάσει την κουβέντα με τον άντρα μου)… Της λέω «Η φωνάζεις το γιατρό ή σηκώνομαι και φεύγω»… Αγύριστο κεφάλι…
Τελικά έρχεται ο γιατρός, με εξετάζει, διαστολή 2… «Δηλαδή γιατρέ μου γεννάμε;;;;;»… «Πώς κάνεις έτσι καλέ… Αυτή τη διαστολή μπορεί να την έχεις μια εβδομάδα ακόμα» μου απαντάει… Απογοητεύομαι…. Μου κάνει υπέρηχο… «Το αμνιακό υγρό έχει μειωθεί, ο πλακούντας έχει γεράσει, υπάρχουν ασβεστώσεις» μου λέει και μου τις δείχνει…. «Και τώρα;;; Υπάρχει περίπτωση να πάθει τίποτα το μωρό μου;;;;;»
«Διάλεξε μέρα να έρθεις να γεννήσεις με πρόκληση..» Η ώρα έχει φτάσει…Δεν το πιστεύω!!! Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι οι γονείς μου είναι στο νοσοκομείο.. Ο μπαμπάς μου ήταν άρρωστος και έκανε χημειοθεραπείες.. Θα έβγαιναν το Σάββατο… Σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να γεννήσω και να μην είναι οι γονείς μου εκεί… Να δουν το εγγόνι τους… Του λέω «γιατρέ, μπορώ να έρθω Σάββατο;;; Έχω περιθώριο;».. Μου απαντάει καταφατικά… Μου λέει «Θα πας Παρασκευή βράδυ στις 12 στο Ιασώ, θα συνεννοηθώ εγώ, θα σου βάλουν ένα υπόθετο να μαλακώσει ο τράχηλος και μπορεί να σε πιάσουν και οι πόνοι»… Τέλεια!!!
Παρασκευή πρωί έχουμε βγει με τον άντρα μου για τις τελευταίες δουλειές… Γυρίζουμε σπίτι, παραγγέλνουμε απ’ έξω, τρώω ένα κλαμπ σάντουιτς και περιμένω να περάσει η ώρα… Το βράδυ κατά τις 9 έρχεται η μαμά μου σπίτι, εγώ κάνω μπάνιο, ξυρίζομαι και 11.30 η ώρα το βράδυ είμαι έτοιμη… Μου λέει η μαμά μου «Κοριτσάκι μου να έρθω μαζί σας;»… «Όχι…Τι να έρθεις να κάνεις; Να κάθεσαι έξω μόνη σου να περιμένεις; Το πρωί θα γεννήσω. Έλα κατά τις 7-8»
 |
| Η Ιωάννα όταν γεννήθηκε! |
Παίρνουμε τη βαλίτσα και φιλάω τη μαμά μου… Με ένα παράπονο μου λέει «Σκέψου μόνο τη στιγμή που θα γεννάει η κορούλα σου να μη σε θέλει κοντά της…» Την κατσαδιάζω και φεύγουμε.. Σε 5 λεπτά ήμασταν στο Ιασώ. Ο άντρας μου μένει στην είσοδο, κανονίζει τα του μαιευτηρίου και εμένα με παίρνουν για κλύσμα, ιστορικό κλπ… Εγώ εντελώς χαλαρή… Με πάνε σε ένα δωματιάκι, μου βάζουν το υπόθετο και περιμένω… Ζητάω τον άντρα μου.. Μετά από μια ώρα τον βάζουν μέσα και καθόμαστε μαζί…
Κάνουμε όνειρα για τη μικρούλα μας που από ώρα σε ώρα θα κρατάμε στην αγκαλιά μας…Αναρωτιόμαστε πώς θα είναι, σε ποιον θα μοιάζει… Η ώρα περνάει, το μάτι μας γαρίδα, εγώ δεν πονάω καθόλου… Με μεταφέρουν στην αίθουσα ωδινών. Καθόμαστε, περιμένουμε, τίποτα… Με παίρνει ο ύπνος για μισή ωρίτσα, ξαναξυπνάω… Ακούω συνέχεια «ντουπ,ντουπ,ντουπ». Η καρδιά του μωρού μου…
5.45 ανοίγει η πόρτα και μπαίνει η μαία μου… «Επιτέλους», της λέω, «Πότε θα γεννήσω;;;» Μου παίρνει αίμα, μου βάζει τον ορό για τους τεχνητούς πόνους, δεν καταλαβαίνω τίποτα…Στις 6.30 μου σπάει τα νερά… Και ξαφνικά αρχίζουν κάτι πόνοι…. Λες και με έσφαζαν…Έρχονται και φεύγουν… «Δεν αντέχω…Θέλω επισκληρίδιο». Δε γίνεται, μου λέει.. Πρέπει πρώτα να βγουν τα αποτελέσματα των αιματολογικών… Ανά 5 λεπτά και ενώ υποφέρω από τους πόνους, ρωτάω αν βγήκαν…
Τελικά κατά τις 7.30 και αφού έχω ρίξει ΤΑΑΑΑΑΑ μπινελίκια, έρχεται ο αναισθησιολόγος, βγάζουν έξω τον άντρα μου και με ετοιμάζουν… Ο γιατρός προσπαθούσε να κάνει πλακίτσα λέγοντας μου «Όταν στην κάνω, θα μου στήσεις άγαλμα στην πλατεία Συντάγματος»… Του απαντάω «Δεν έχω όρεξη για πλακίτσα.. Κάνε την επισκληρίδιο, γιατί πονάω και άσε την πολυλογία»… Τον γείωσα κανονικά… Αχαχαχαχαχαχα… Με το που μου βάζει τη βελόνα οι πόνοι ως δια μαγείας εξαφανίζονται… Ξαπλώνω και περιμένουμε με τον αντρούλη μου… Η ώρα πάει 8, έρχεται και ο γιατρός μου, με κοιτάει, μου λέει ότι έχουμε δρόμο ακόμα…
Ερχεται μια κοπέλα ακόμα δίπλα μου να γεννήσει με πρόκληση το 2ο παιδάκι της.. Είχαμε τον ίδιο γιατρό.. Μιλάμε, γελάμε, είμαστε μια χαρά… Ξαφνικά ακούω μια γυναίκα από διπλανή αίθουσα να ουρλιάζει… Μου κόβονται τα πόδια,.. Ρωτάω τη μαία μου τι έχει αυτή και ουρλιάζει σαν να τη σφάζουν και μου λέει εντελώς φυσικά «γεννάει»…. Σοκ… «Έτσι θα κάνω κι εγώ;;;«… Μου απαντάει «Όχι.. Εσύ έχεις κάνει επισκληρίδιο…» Ρωτάω «Αυτή γιατί δεν έκανε;;» Μου λέει «Δεν ήθελε» Καλά να πάθει, σκέφτομαι… Συνέχεια κακίες έλεγα…
Κατά τις 9 έχω διαστολή 4-5, περνάει η δόση της επισκληριδίου και ζητάω κι άλλη.. Αμέσως, ζητάει και η διπλανή μου.. Την κοιτάει η μαία, της λέει «Καλέ εσύ γεννάς»… Μου κόβονται τα πόδια.. Αρχίζει τις εξωθήσεις και σε πέντε λεπτά την πάνε χειρουργείο… Γέννησε…Περιμένω, περιμένω, λέω έρχεται και η σειρά μου… Πάει 12 η ώρα, έχω τέλεια διαστολή…Επιτέλους… Γεννάμε… Στέλνει ο Γιώργος μου μήνυμα στους απέξω που περιμένουν και τους λέει «Είμαστε έτοιμοι»..Έρχεται ο γιατρός μου, μου λέει «Γωγούλα, το μωρό είναι ψηλά…Εμείς δεν μπορούμε να σε βοηθήσουμε.. Πρέπει να σπρώξεις μόνη σου για να κατέβει η μικρή»…
Πώς να σπρώξω;;;; Δεν ξέρω… Έρχονται 2 μαίες ακόμα, μεταξύ των οποίων και η προϊσταμένη… Φοβερή!!!!!! Αστέρι στη δουλειά της!!!! Μου λέει «θα σπρώχνεις κάθε φορά που πονάς»… Μα δεν πονάω… Καλά μου λέει, θα σου λέω εγώ πότε πονάς για να σπρώχνεις… Χαχαχαχαχαχαχαχαχα…Υποφέρω, πονάω, ζητάω επισκληρίδιο…. Δε γίνεται μου απαντάνε…Ο άντρας μου δίπλα μου… Αγχωμένος, δεν ξέρει πώς να με βοηθήσει…
Σπρώχνω, ξανασπρώχνω, τίποτα… Βάζω τα κλάματα, λέω στο γιατρό δεν μπορώ άλλο, βάλε με καισαρική… «Αποκλείεται», μου λέει… «Εδώ που έχουμε φτάσει αν σε βάλω καισαρική, θα μας γράψουν οι εφημερίδες».. Δεν μπορώ… Δε θα γεννήσω ποτέ…Υποφέρω!!!! Ξαφνικά μετά από περίπου 2.30 ώρες, ακούω να λένε, είμαστε έτοιμοι…Πάμε χειρουργείο…
 |
| Η Ιωάννα σήμερα! <3<3 |
Μπαίνουμε στο χειρουργείο.. Ο αντρούλης μου μαζί… Μου πατάνε μια ακόμα δόση επισκληριδίου, ακούω το σκίσιμο από κάτω και μου λέει ο γιατρός Σπρώξε… Σπρώχνω εγώ και μετά πέφτω πίσω… Με παίρνει ο ύπνος… Με ξυπνάνε, μου λένε «σπρώξε.. Φαίνεται το κεφάλι..» Σπρώχνω ξανά και με ξαναπαίρνει ο ύπνος από την εξάντληση… Μου φωνάζουν να ξανασπρώξω.. Μαζεύω όλες μου τις δυνάμεις, σπρώχνω και ξαφνικά νιώθω κάτι να με χτυπάει αριστερά και δεξιά σαν ψαράκι που σπαρταράει… Είναι το μωρό μου.. Βγήκε!!!!
Πέφτω πίσω… Κοιτάω την ώρα..14.55… Δεν ακούω το κλάμα της, ρωτάω τι συμβαίνει… Την παίρνουν οι μαίες και βλέπω τον άντρα μου να τις ακολουθεί… Ξαφνικά ακούω ουαααααα…Ο άντρας μου φωνάζει «Είναι κούκλα».. Δεν έχω κουράγιο να σηκωθώ να τη δω… Μου τη φέρνουν στην αγκαλιά μου.. Κλαίει και μαζί της κλαίω κι εγώ… Της λέω «Καλωσήρθες αγάπη μου.. Μην κλαις.. Εγώ είμαι η μανούλα σου!!!»… Με το που ακούει τη φωνή μου ως δια μαγείας σταματάει το κλάμα και με κοιτάζει μέσα στα μάτια… Ο άντρας μου μας φιλάει και τις 2 και κλαίει….
Χριστέ μου, αυτό το πλασματάκι είναι δικό μου;;;;; Σε ευχαριστώ!!!!!!!!!
Γεννήθηκε 3150 και 51 πόντους
Αυτή την εμπειρία δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ…όσο κι αν ταλαιπωρήθηκα, άξιζε τον κόπο… Είναι η πιο μαγική στιγμή… Χίλιες φορές αν μπορούσα να τη ζήσω, θα την ξαναζούσα…
Υ.Γ: Η μικρή μου Ιωάννα που έχει το όνομα του μπαμπά μου, ο οποίος «έφυγε» πριν από 2,5 μήνες από κοντά μας, προφανώς περίμενε τον παππού της για να βγει από την κοιλίτσα μου…Γεννήθηκε τη στιγμή που ο πατέρας μου έφτασε στο Ιασώ μετά τη χημειοθεραπεία του… Σαν να τον περίμενε να την υποδεχτεί… Τυχαίο;;;;; Δε νομίζω….
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Και εμενα ο μπαμπάς μου οταν γέννησα έκανε χημειοθεραπείες! Και τον λενε Γιάννη και βγάλαμε την μικρη μου Ιωάννα! Με την ιστορία σου ειναι λες και ζω την δικιά μου!!! Στο ιασω με μονη διαφορα οτι γέννησα με καισαρικη!
Συγκινήθηκα με την ιστορία σου και ζήλεψα λιγουλάκι... Να σου ζήσει το αστεράκι σου, μακάρι να αξιωθώ κι εγώ να γεννήσω φυσιολογικά την επόμενη φορά!...
Να σας ζησει! πριν 15 μερες γεννησα κι εγω την ξανθομαλλουσα μου καπως ετσι!!! σε νιωθω απολυτα!!! γερα και τυχερα να ειναι!!!