Όταν η απέχθεια για τα πεθερικά μετατοπίζεται και προς τον σύζυγο…
Ο αντρας μου εκανε ΠΑΝΤΑ ο,τι ηθελαν οι γονεις του! Ηθελε δεν ηθελε! Δεν εφερε ποτε αντιρρηση! Τον λιγο, στην «ακρη». Η δε αδερφη ηταν η πριγκιπισσα και μοναδικο κοριτσι σε ολο το σοι του. Εγωκεντρικη!
Μετα μπηκα εγω! Μια ακομα «πριγκιπισσα»! Ο πεθερος εξεφρασε απο μιας αρχης την δυσφορια του για μενα. Η δε πεθερα και κουνιαδα το κρυβανε καλα… Τον κουνιαδο δεν τον βλεπει το σπιτι του οποτε και δεν υπηρχε θεμα μαζι του.
Ημουν απο τις καλυτερες νυφες! Το νοικοκυριο στην τσιτα, δουλεια, συμπεριφορα κοσμια! Μετα εμεινα εγκυος στον πρωτο μου γιο… Κι εκει ξεκινησε η διεκδικιση! Εκει θυμηθηκαν προφανως οτι «χανουν» τον γιο. Απαιτουσαν να αφηνω τον νεογεννητο γιο μου σ´αυτους για μερες (ειναι συνταξιουχοι). Με κατεκριναν και εξεφραζαν την δυσαρεσκεια τους καθε φορα που με βλεπανε και γενικα συνεχεια και για ολα τον μαλωναν τον αντρα μου! Απαιτουσαν συνεχεια κατι! Αν δεν καναμε αυτο που ηθελαν, τον μαλωναν! Κανονικα με νευρα και φωνες!
Εγω πιεζομουν… Δεν το αντεχα! Δεν χαρηκα ποτε τους πρωτους μηνες με το μωρο. Ειχα καταθλιψη… Επειδη δεν ειχα στηριξη απ’ τον αντρα μου ο οποιος μονο το κεφαλι του κατεβαζε καθε φορα που του ελεγα να τους βαλει στη θεση τους. Ειχα να αντιμετωπισω τρεις μαζι! Πεθερο πεθερα και κουνιαδα! Περασα δυσκολα…
Ημασταν στα χωρισματα μεχρι που καταλαβε οτι δεν αξιζει να χαλασει την οικογενεια μας. Καθισαμε, μιλησαμε, τα βρηκαμε…
Ο γιος μας ειναι 1,5 χρονων τωρα. Εχω να τους δω 1 χρονο. Δεν εχω επικοινωνια μαζι τους και ουτε θελω! Ο αντρας μου πηγαινει με τον γιο μας που και που απ’ αυτους επισκεψη. Οι συνεδριες με ψυχολογο συνεχιζονται κανονικα.. Αλλα παρ’ ολ’αυτα δεν μπορω να το χωνεψω ολο αυτο!
Εχω αρχισει να βλεπω τον αντρα μου αλλιως, νιωθω οτι δεν ειμαι αλλο ερωτευμενη μαζι του γιατι μου τους θυμιζει…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Έχω ζήσει κάτι παρόμοιο, γι' αυτό παίρνω το θάρρος... Δες ΠΟΙΟΣ είναι ο άντρας σου (δηλαδή, ο χαρακτήρας που αγάπησες και θέλησες να κάνεις μαζί του οικογένεια) και όχι ΤΙ είναι ο άντρας σου (ο γιος και αδερφός των ανθρώπων που σε πλήγωσαν). Όπως και να 'χει, σίγουρα δεν αξίζει να χαλιέσαι. Δούλεψέ το... Υπομονή, αγάπη και φώτιση εύχομαι κι όλα τα πάνε καλά.
Κρίμα να φτάνουν τα πράγματα σε αυτά τα σημεία. Αφού όμως το προσπαθείτε καλά θα τα πάτε. Θα βρείτε τις ισορροπίες σας. Μη ανησυχείς, ο άντρας σου έχει φυσικά πολλά κοινά στοιχεία με τους γονείς του αλλά δεν είναι αυτοί. Είναι ένας ξεχωριστός, αυτόνομος άνθρωπος. Πάντως πρότασή μου είναι να δεις λίγο και εσύ την δική τους την πλευρά. Ξέρεις πώς είναι να μεγαλώνεις ένα γιο (γενικά ένα παιδί). Είναι δύσκολο να αποδεχτούν (κακώς βέβαια) ότι ένα τρίτο, ξένο για αυτούς, άτομο μπαίνει στη σχέση τους με το παιδί τους (και το εγγόνι τους, γιατί για αυτούς είναι μόνο παιδί του παιδιού τους) και ότι παίζει πλέον τον πρώτο ρόλο. Νομίζω ότι αν τους συγχωρέσεις, αν τους αποδεχτεί ως ολίγον γραφικούς ηλικιωμένους :) και αναπτύξεις πάλι μαζί τους μια τυπική έστω σχέση (ξέρεις, να βλέπεστε 4-5 φορές το χρόνο), θα είστε όλοι καλύτερα. Σκέψου και τον άντρα σου .... πόσο δύσκολο είναι για αυτόν να είναι χωρισμένος στα δύο. Πόσο θα αντέξει? Γονείς του είναι, σίγουρα τους αγαπάει.
Είναι πολύ κρίμα να χαλάσει η σχέση σας και ο γάμος επειδή ΕΣΥ δεν μπορείς να ξεπεράσεις την συμπεριφορά των πεθερικών σου. Τα βρήκατε με τον άντρα σου λες, πηγαίνεις σε ψυχολογό λες, έχεις να τους δεις και να τους μιλήσεις έναν χρόνο λες, αλλά πρόοδος καμία. Γιατί δεν μπορείς να το ξεπεράσεις; Γιατί δεν μπορείς να προχωρήσεις; Γιατί εξισώνεις τον άντρα σου με την οικογένεια του; Αφού αυτός ο ίδιος διαχώρισε την θέση του από εκείνους και διάλεξε ποία είναι τώρα η οικογένεια του! Γιατί τον τιμωρείς και συγχρόνως τιμωρείς και την σχέση σας επειδή η οικογένεια του ήταν έτσι όπως ήταν;
Νομιζω πως βρίσκομαι στην θέση του άντρα σου....έχουν συμβεί διάφορα με την μητέρα μου η οποία ξέσπασε και έβρισε τον άντρα μου (δεν ξέρω γιατί) και από τότε πετάει σπόντες διαρκώς. Μετά οπότε είχαμε έναν μικροκαβγά ο άντρας μου με σύγκρινε συνέχεια με την μάνα μου, με την κλασσική ατάκα ότι είμαι ίδια με εκείνη και ότι με επηρεάζει. Μια μέρα δεν άντεξα άλλο πήγα να την στείλω στον δi@@λο (συγγνώμη και ολας για την έκφραση), αλλά ο άντρας μου δεν με άφησε να το κάνω γιατί ήξερε ότι θα πληγωθω. Προσπαθώ να κρατάω αποστάσεις και ισσοροπίες ώστε να είμαστε καλά όλοι. Το ότι διαφωνώ με την στάση της μάνας μου δεν σημαίνει ότι μπορώ και να την κάνω πέρα, όμως μπροστά στην οικογένεια μου δεν θα βάλω κανέναν (ούτε και την μητέρα μου). Νομίζω πως απλά πρέπει να σταματήσεις να τους συγκρίνεις μιας και ο σύζυγος σου από ότι λες έχει κρατήσει αποστάσεις. Είναι λογικό να βλέπεις χαρακτηριστικά τους σε εκείνον λόγω κληρονομικότητας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σε αγαπάει και ότι δεν θέλει το καλύτερο για εσάς. Απλά το αίμα νερό δεν γίνεται.... Επίσης, φαντάζομαι ότι νιώθεις ότι σε "θάβουν" αλλά το καλύτερο που έχεις να κανείς είναι ΝΑ ΑΔΙΑΦΟΡΉΣΕΙΣ! Φιλάκια, και μην τους κανείς το χατήρι να διαλησεις την οικογένεια σου! Κάποια στιγμή θα το πάρουν χαμπάρι και θα σου ζητήσουν και συγγνώμη! Να μου το θυμηθείς.....
ειμαι μητερα.... γιαγια απο κορη κ γιο ,...τα παιδια τους μπορουν να τα μεγαλωνουν οπως θελουν οι ιδιοι οι γονεις κ μονο εμεις οι παπουδογιαγιαδες να καθησουμε στην γωνιτσα μας κ να καμαρωνουμε τα παιδακια μας κ τα εγγονακια μας κ οποτε μας χρειαζονται να ειμαστε εκει.... το ζευγαρι πρεπει να ειναι μονο του !!!!!!!ποτε δεν καταλαβα το να μεγαλωσω τα εγγονια μου οπως εγω οι καιροι αλλαξαν κ οι γονεις εχουν αλλες ιδεες σημερα κ πρεπει να σεβωμαστε τις αποφασεις τους ΜΟΝΟ διακριτικα μπορουμε να μιλησουμε !!!!!!!!!ολοι ειμαστε ανεξαρτητοι ...σεβασμος λοιπον στον καθε ενα μονοδικο χαρακτηρα που εχουμε ολοι!
Vasoyla ventoudis μπράβο σου!Εισαι πολύ σωστή σ αυτά που γράφεις..νομίζω πως είσαι η dream πεθερά για πολλές γυναίκες..Ειναι μεγάλο κατόρθωμα να είσαι δίκαιος κ να λειτουργείς στην καθημερινότητα σου χωρίς εγωισμό!