Δεν είχα ιδέα πόσο δυνατή είναι η γυναίκα μου μέχρι που την είδα να γεννάει

Είναι η γέννα στα αλήθεια τόσο δραματική;

Κάθε γέννα είναι τραυματική σε κάποιο βαθμό. Δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι ποτέ «ευκολάκι», αν και κάποιες θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «σχετικά εύκολες»

Όταν πήγα τη γυναίκα μου στο νοσοκομείο για τη γέννηση του πρώτου μας παιδιου, ήμουν σχετικά χαλαρός. Οι φίλοι μας είχαν ήδη κάνει παιδιά, οπότε δεν είχα λόγο να πιστέψω πως θα υπήρχε κάποιο πρόβλημα με εμάς. Γελούσα με τις μαίες όταν φτάσαμε. Ήμουν ενθουσιασμένος! Η γυναίκα μου είχε λίγη ενόχληση, αλλά όχι κάτι φοβερό. Λοιπόν, η νύχτα προχωρούσε και ο πόνος χειροτέρευε για τη γυναίκα μου, η οποία ποτέ δεν δείχνει ότι αισθάνεται πονο. Είδα το πρόσωπό της όταν ήρθαν οι πρώτες αληθινές συσπάσεις και ήξερα πως ήταν σε αληθινό πόνο. Ακόμα και τότε βέβαια, ελεγα πως ήταν αναμενόμενο και έτσι παρέμενα υποστηρικτικός και γεμάτος κατανόηση. Η γυναίκα μου ζήτησε επισκληρίδιο στις 3 το πρωί (ήμασταν εκει απο τις 10 το βράδυ), της την έκαναν εύκολα, πήγα να πάρω καφέ, επέστρεψα και η γυναίκα μου έμοιαζε πια εντελώς χαρούμενη και ήρεμη. «Wow, τέλεια!», σκέφτηκα.

Μεχρι που κοιμηθήκαμε και λίγο. Στις 7 ξύπνησα στη σκληρή καρέκλα του δωματίου τοκετού από τη φωνή της μαίας που έλεγε ότι είχε έρθει η ώρα να σπρώξει. Άρχισαν οι εξωθήσεις, κρατούσα το ένα πόδι της γυναίκας μου ψηλά γιατί δεν ένιωθε να το κουνήσει η ίδια. Το σπρώξιμο έγινε πιο έντονο και συνέχιζε, συνέχιζε, συνέχιζε… Σε κάποια φάση άρχισα να συνειδητοποιώ πως πρέπει να ήταν πολύ δύσκολο για την γυναίκα μου, καθώς δεν βλέπεις ούτε ανθρώπους που γυμνάζονται σκληρά στο γυμναστήριο να βάζουν τόση πολλή προσπάθεια.

Τρεις ώρες μετά και ακόμα δεν είχαμε μωρό… Απλά δεν έλεγε να βγει και έτσι κάλεσαν τους χειρουργούς να ετοιμαστούν για καισαρική. Ήμουν έτοιμος να βάλω τη φόρμα για το χειρουργείο, όταν κάποιος είπε «Νομίζω πως μπορούμε να το κάνουμε με εμβρυουλκό» Ακούστηκε τέλεια ιδέα. Ήμουν τόσο αθώος…

Κάπως έτσι το κρεβάτι έχασε το 1/3 του, η γυναίκα μου ανέβασε ψηλά τα πόδια της και εγώ άρχισα να σκέφτομαι «Wow, δεν μοιάζει με αυτά που βλέπεις στην τηλεόραση…«

Περισσότερο σπρώξιμο. Αρκετή σοβαρή δουλειά ανάμεσα στα ποδια της γυναίκα μου. Αυτή η μικροκαμωμένη γαλλίδα γιατρός έχει τον εμβρυουλκό γύρω από το κεφάλι του μωρού και τραβάει με όλη της τη δύναμη, στα χέρια της εμφανίζονται οι μυες καθώς τραβάει προς τα πίσω. Τελικά εμφανίζεται το κεφάλι ενός μωρού και νιώθω ενθουσιασμένος. Ειναι επιτέλους αληθινό. Υπέροχο. Λέω συνέχεια στη γυναίκα μου «Τα κατάφερες«. Ανακοίνωσα το φύλο του μωρού μόλις βγήκε, μόνο που έκανα λάθος και είπα αγόρι. Η γυναίκα μου με διόρθωσε και είπε κορίτσι. Γελάσαμε όλοι. Αυτό ήταν το τελευταίο γέλιο για ώρα. Με ρώτησαν αν ήθελα να κόψω το λώρο, είπα φυσικά πως θέλω. Ποιος περήφανος πατέρας δεν θα το ήθελε;

Πήγα στη γιατρό ανάμεσα στα πόδια της γυναίκας μου και έκοψα το λώρο και καθώς έφευγε από τη μέση, τα μάτια μου έπεσαν στα γεννητικά όργανα της γυναικας μου. Είχαν ένα τεράστιο κόψιμο. Πετάγοταν κυριολεκτικά αιμα από μέσα της.

Ξαφνικά έφυγε όλη η χαρά. Πήγα στη νεογέννητη κόρη μου που ξάπλωνε στο στήθος της γυναίκας μου και προσπάθησα να μιλήσω, αλλά η καρδιά μου άρχισε να διοχετευει πάγο στο κορμί μου. Ενημέρωσα τους πάντες πως θα λιποθυμήσω και καθώς με ακούμπησαν σε μια καρέκλα, ακριβώς αυτό έκανα.

Ξέρεις εκείνο το συναίσθημα του να ξυπνάς ένα πρωι και να μην ξερεις τι μέρα είναι, αν πρέπει να πας στη δουλεια κτλ; Το ίδιο συναίσθημα είχα καθως με σκουντούσαν να ξυπνήσω σε εκείνη την καρέκλα, για μια στιγμή όλα ήταν εντάξει και μετά επέστρεψα στον εφιάλτη. Τώρα ήταν διπλάσιο προσωπικό στο δωμάτιο. Έτρεχαν ήσυχα και επαγγελματικά γύρω από τη γυναίκα μου που ήταν λευκή σαν το γάλα, το χέρι της άρπαζε το σεντόνι και είχε μια μάσκα στο πρόσωπο. Ένας χειρουργός δούλευε ανάμεσα στα πόδια της και μια μαία έκανε μασάζ στην κοιλιά της. Δεν μπορούσαν να σταματήσουν την αιμορραγία. Ήταν όλοι τους ανέκφραστοι, αλλά μια φοιτητρια νοσηλευτικής ήταν εμφανώς ταραγμενη. Ημουν τρομοκρατημένος. Η προϊσταμένη νοσοκόμα γονάτισε μπροστά μου και μου είπε πως προσπαθούσαν να σταματήσουν την αιμορραγία και αν ήθελα να κρατήσω την κόρη μου. Την κράτησα, δεν είχε κλάψει ακόμα και με κοιτούσε με τα βαθιά, σκοτεινά, όμορφα νεογέννητα μάτια της. Δεν έβγαλε κιχ. Της είπα πως όλα θα πάνε καλά, αλλά στην πραγματικότητα το έλεγα στον εαυτό μου. Η πραγματικότητα ήταν πως δεν ήξερα τίποτα. Δεν έχω φοβηθεί περισσότερο στη ζωή μου.

Okay, είπα πολλά. Συγγνώμη. Ευχαριστώ που καταφέρατε να φτάσετε μέχρι το τέλος. Ναι, οι γέννες μπορούν να είναι απίστευτα δύσκολες. Η γυναίκα μου έχασε 3 λίτρα αίμα. Σχεδόν το μισό της αίμα. Αν χάσεις τόσο σε ένα αυτοκινητιστικό, κατά πάσα πιθανότητα θα πεθάνεις. Αυτή το έχασε σε 10 λεπτά. Δεν είχε σχεδόν καμία αίσθηση της σοβαρότητας της κατάστασης καθώς της συνέβαινε. Το κατάλαβε μόνο αφού της το είπαν οι γιατροί. Μπορούσα να μυρίσω αίμα για μια βδομάδα μετά… Δεν μπορούσα να το συζητήσω για μήνες χωρίς να κλάψω. Έχω δάκρυα στα μάτια μου τώρα που σας γράφω…

Είχαμε ένα χαρούμενο τέλος, φυσικά και όσο το συνειδητοποιώ, τόσο ευγνώμων νιώθω. Ίσως έχω μετατραυματικό στρες λόγω αυτού, αλλά είναι εντάξει…

Πριν 2 μήνες αποκτήσαμε τη δεύτερη κορούλα μας, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία!

πηγή: fatherly.com