Κατάφερα να φύγω από τη φυλακή μου…

Έχω ξαναγράψει μια μικρή ιστορία του Αγγελινου μου παλιότερα όταν τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά στην ζωή μας. Όταν ο Αγγελινος μου ήταν 1.5-2 χρονών που ήμασταν ακόμα με τον μπαμπα του «ζευγάρι» .

Τότε σας έλεγα τις δυσκολίες του να έχεις πρόσφατα μια γνωμάτευση, το άγχος μου ως μαμά για τον Άγγελο και πως θα μεγαλώσει πως θα είναι σε λίγα χρόνια .

Σήμερα σας γράφω ως μαμά μόνη με το παιδί της .

Ο Αγγελινος μου είναι 5 χρονών (ο Αγγελος είναι αυτιστικος, έχει γνωμάτευση από 15 μηνών). Πριν λίγο καιρό ξεκίνησε και μιλάει ελληνικά και αγγλικά, παρακαλώ (YouTube και άγιος ο θεός )
Περάσαμε πολύ δύσκολα για αρκετό καιρό μέχρι να φτάσουμε στο σήμερα. Που στέκομαι στα πόδια μου με τα πάνω μου και τα κάτω μου… θα σας τα πω λίγο συνοπτικά. Ελπίζω να δώσω κουράγιο σε όσες ζουν κάτι παρόμοιο και να πάρουν αυτή την απόφαση να κλείσουν την πόρτα πίσω τους.

Ο πατέρας του αγγέλου είναι ένας άνθρωπος δύσκολος (ευγενέστατη πανάθεμα με)

Όσο ήμασταν μαζί, υπήρχαν φωνές σε εμένα και στο παιδί για λίγο καιρό ξύλο και στους δυο μας, φυσικά δεν συζητώ καν για ψυχολογικό πόλεμο. Ήξερε βέβαια που τα έκανε. Ήμουν ένας άνθρωπος χωρίς οικογένεια, σαν να φυτρωσα ενα πράγμα, οπότε ήξερε ότι δεν είχα επιλογή.

Δεν δούλευε, δούλευα εγώ μόνο, μου κρατούσε φυσικά τα χρήματα. Ήμουν ένα αντικείμενο βασικά ή καλύτερα ένα ζόμπι, έκανα μηχανικά τι χρειαζόταν.

Θεραπείες ο Άγγελος; Εγώ
Να μαζέψω το σπίτι, να μαγειρέψω, να βάλω το παιδί για ύπνο και μετά ξανά τα ίδια, δουλειά, σπιτι.

Δεν άντεξα άλλο, έσπασα.

Προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι το ένστικτο μου είναι λάθος και ότι εγώ φταίω για όλα, αλλά δεν ήταν έτσι. ΔΕΝ είχα ευθύνη για τις αποφάσεις αυτού του ανθρώπου. Όμως είχα κάθε ευθύνη για την δική μου ζωή και του Αγγέλου μου. Είχα πολλά να ζήσω ακόμα για να μείνω σε μια φυλακή για μια ζωή από τα 20 μου.

Στην αρχή χώρισαμε αρκετά ήρεμα και μου έκανε εντύπωση η κατανόηση. Είχαμε κάνει ένα πλάνο να μείνει για λίγο μαζί μας. θα μετακομιζα σε άλλο σπίτι με τον μικρό και απλά αυτός θα τον κρατούσε όσο δουλεύω για να μην χάσει και την επαφή με το παιδί.. Όσο περνούσε ο καιρός, δεν άλλαζε κάτι, όμως δεν έφευγε, ερχόταν απροειδοποιητα. Αν αργούσε λίγο, φωνές, κακό, με ποιον ήσουν κτλ κτλ .. και ξανά χειροτερευε η κατάσταση. Ωσπου ήρθε και το γερό χέρι ξύλο….. μετα είπα τέλος.

Με γερό στομάχι και τα πόδια να τρέμουν και παρόλο που προσπάθησα να χωρισουμε ήρεμα για το παιδί μας και μόνο.. Παρόλο που έκανα την χαζή σε προσβολές για να μην φωνάξω μπροστά στο παιδί. Τελικά το βήμα το έκανα. Έφυγα με μια τσάντα με τα βασικά, το παιδί μου αγκαλιά και με την πολύτιμη βοήθεια ενός ανθρώπου. Και από τότε δεν μας έχει ξαναδεί.

Εκεί χάθηκα για λίγο, έπεσα, κρίσεις πανικού, κατάθλιψη, δεν ήθελα να κάνω τίποτα, μόνο να κοιμάμαι. Φοβόμουν πολύ. Σιγά σιγά πίεσα τον εαυτό μου βρήκα βοήθεια και στην γραμμή Κακοποιημενων Γυναικων και σταδιακά συνερχομαι ακομα.

Το παιδί μου σε όλα αυτά ήταν απίστευτο. Ναι, πέρασε και αυτός πολλά και του χάλασα τρομερά την σειρά του, σταδιακά τα βρίσκουμε ακόμα όλα.

Από τότε έχουν περάσει 2 χρόνια (από τότε που φύγαμε)

Και 3.5 από τότε που χώρισα με τον μπαμπα του.

Αυτό που θέλω να πω είναι πως αν δεν πέσεις, δεν θα σηκωθείς πότε. Γεννιέσαι απο τις στάχτες σου. Κοίτα στα μάτια το παιδί σου και κατάλαβε δεν του αξιζει αυτό.. κοίτα εσένα στον καθρέφτη και πες το ίδιο. Ούτε σε εσένα αξίζει η βία σε οποιαδήποτε μορφή.

Ήμουν μόνη μου, είχα μόνο τον άγγελο και έναν άνθρωπο που πλέον έχω καλύτερα και από οικογένεια.

Μην αφήνεις τον φόβο να σε καταβάλει. Ούτε την ζωή να φύγει.

Δεν έχει άλλο, αυτό εδώ είναι.

Και εγώ είμαι εδώ για όλες όσες το ζητήσουν.

Σας αγαπω ♡

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com