Κόλλησα κλεμπσιέλλα μετά την καισαρική μου…

Αποφάσισα και εγω να σας διηγηθώ την ιστορία μου, μιας και καιρο διαβάζω ιστορίες άλλων μαμάδων.

Αρχές Απριλίου έφερα στον κόσμο, με καισαρική τομή, λόγω διαβήτη κύησης, ενα υγειεστατο κοριτσάκι. Οι πρώτες δυο μέρες κύλησαν πολύ όμορφα, έχοντας αγκαλιά την κορούλα μου οι δυσκολίες μετα την επέμβαση μου φαινόταν σχεδόν μηδαμινές. Ο θηλασμός πήγαινε πολύ καλα, αυτο μέχρι την τριτη μέρα, όπου τον μωρο μου ούρλιαζε με το που το ακουμπούσα στο στήθος.

Αρχικά φανταστηκα οτι θα ειναι καποια απο τις δυσκολίες του θηλασμού. Λίγες ώρες αργότερα ανάμεσα υψηλό πυρετό όπου συνεχίστηκε και την επόμενη μέρα (να σημειώσω οτι γέννησα σε ιδιωτική κλινική επαρχιακής πόλης), αφου με εξέτασαν η γιατρός μου, ακτινολόγος και γαστρεντερολόγος διέγνωσαν υγρο στον πνεύμονα και διογκωμένη κοιλιά χωρίς ήχους δηλαδή ήμουν έτοιμη για ιλεο. Εσπευσμένα φεύγω για ιδιωτική κλινική της Αθήνας όπου μετα απο σειρά εξετάσεων διαπιστώθηκε σηψαιμία, ιλεος, υγρο στα πνευμονία. Το μικρόβιο που ανακαλύφθηκε τις επομενες μέρες μετα ήταν το θανατηφόρο μικρόβιο κλεψιελα που συναντάται μέσα σε ιδιωτικές κλινικές και νοσοκομεία.

Πέρασα 9 δύσκολες ημέρες, με εναλλαγές ψυχολογίας μιας και το μωρο μου ήταν μακρυά μου (το κρατούσε ο άνδρας μου με τη θεία μου). Συνοδοιπόρος σε όλη αυτή την περιπέτεια ήταν η μητέρα μου, ο σημαντικότερος άνθρωπος στη ζωή μου, δίνοντας μου κουράγιο όλες τις δύσκολες εκείνες στιγμές. Το πείσμα μου να επιστρέψω κοντά στην κόρη μου ήταν μεγάλο, η αδυναμία και οι πόνοι που ένιωθα έσβηναν μόνο και μόνο στη σκέψη να την κρατήσω στην αγκαλιά μου. Το πιο σημαντικό όπλο που ειχα, η πίστη μου στο Θεό και μια εικόνα της Παναγιας που με συντρόφευε απο την αρχή της Εγκυμοσύνης ήταν αρκετά για να γίνει το Θαυμα. Η ζωή μου δεν ήταν πια σε κίνδυνο και δεν θα μου έμενε κάποιο σοβαρό πρόβλημα, το καλύτερο σενάριο που θα μπορούσε να εχει αυτή η ιστορία.

Τώρα 6 μήνες μετα νιώθω ευγνωμοσύνη στο Θεό που με άφησε να ειμαι κοντά της. Υπάρχουν βέβαια στιγμές που την κοιτάω και σκέφτομαι τι θα μπορούσε να συμβεί και γεμίζω θυμό αλλα προσπαθώ να υπενθυμίζω την υπόσχεση που ειχα δωσει στον εαυτό μου και στο Θεο πως αν τα κατάφερνα δεν θα ασχολιόμουν παλι με αυτή την υπόθεση και έτσι καταλαγιάζει η ψυχή μου.

Εύχομαι ολα τα παιδάκι του κόσμου να έχουν υγεια και να ειναι κοντά στην στοργή και την αγάπη των μαμάδων τους.!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com