Γιατί το κάνουν αυτό στις γυναίκες;

«Είμαι με προγραμματισμένο ραντεβού για καισαρική». Μόνιμη επωδός στα γραφεία υποδοχής των ελληνικών μαιευτηρίων. Γιατί είμαστε πλέον τόσο στρατευμένες στη βολή των γιατρών και καθόλου στη «βολή» της δικής μας φύσης; Πώς παραχωρείς τα συναισθήματα, τον πόνο και μετά τη γαλήνη γιατί, λέει, «πονάει»;

Γιατί το κάνουν αυτό στις γυναίκες; Αλλά και γιατί οι γυναίκες το κάνουν αυτό στο εαυτό τους; Γιατί στερούνται, γιατί επιτρέπουν να στερούνται, με τόση ευκολία, την εμπειρία της φυσιολογικής γέννας; Πώς ξεγελάσαμε τόσο τους εαυτούς μας; Βασικά, όντα αναπαραγωγής ήμαστε. Πόσες θήκες έχει το σώμα γι΄αυτό τον σκοπό;

Την προηγούμενη εβδομάδα χρειάστηκε να βρεθώ πολλές ώρες σε ένα μαιευτήριο. Παρατηρούσα γυναίκες ετοιμόγεννες, με τεράστιες, πανέμορφες κοιλίτσες να καταφθάνουν γκαζωμένες σαν για δουλειά και να λένε όλες, ναι σας ορκίζομαι το «όλες», «είμαι με προγραμματισμένο ραντεβού για καισαρική». Λες να ήταν η μέρα του «όλες»; Πόσο απαθείς στεκόμαστε, μπροστά σ΄αυτή τη σύγχρονη, ξεκάθαρη συνωμοσία; Πώς «ρομποτοποιηθήκαμε»; Τόσο μη καχύποπτες; Τόσο στρατευμένες εν τέλει, στη βολή των γιατρών και καθόλου στη «βολή» της δικής μας φύσης;

Η χώρα μας κατέχει το πλέον ύποπτο ποσοστό καισαρικών. Κυμαίνεται από 50-70% στο σύνολο των γεννήσεων, ανάλογα με το μαιευτήριο. Οταν ο μέσος όρος στις χώρες της ΕΕ είναι περίπου 25% και ο Παγκόσμιος Oργανισμός Υγείας χαρακτηρίζει «επιτρεπτό» ποσοστό καισαρικών το 15%. Ρίχνοντας μια ματιά στα δικά «μας» ποσοστά, αμφιβάλω αν υπάρχουν ακόμα γιατροί που κατέχουν, το να ξεγεννάνε.

Θυμάμαι τις γέννες μου, δεκαετία του ’80. Τότε που οι καισαρικές ήταν η εξαίρεση στον κανόνα. Και οι γιατροί δεν χρειάζονταν να υποκρίνονται τον «τρόμο», ώστε οι γυναίκες ν΄ανταποκριθούν στο παιχνίδι τους με φόβο… Πόσο φθηνή διαδικασία για επιστήμονες ανθρώπους! Πού να το φανταζόμουν, ότι «κάποτε» η εμπειρία μου, θα είχε ενδιαφέρον ως μαρτυρία… Ναι, κρατάει πολλή ώρα (ιδίως η πρώτη) και απαιτεί εξαιρετική συνεργασία με τη μαία και τον γιατρό σου. Ναι, δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από αυτόν της γέννας. Το σώμα φτάνει στα πιο άκρα-άκρα του. Χάνεις το μυαλό, τη σκέψη σου, είσαι μόνο πόνος με σώμα. Η ανάσα που σου δίνουν τα πνευμόνια σου, αυτό το τόσο δα διάστημα από τη μια οδύνη ως την άλλη, φτάνει να μη σου φτάνει. Περπατάς, για όσο κρατάει η διαδικασία, πέρα από τα ανθρώπινα. Πιάνεις το «μόνη», στην απολυτότητά του. Κι ας έχεις δίπλα σου, τον σημαντικό σου. Εκείνη τη στιγμή είσαι εσύ και μια θεία μάχη. Αλλά… Δεν υπάρχει και μεγαλύτερη γαλήνη ανακούφισης από το επόμενο δευτερόλεπτο, που θα ακουμπήσουν επάνω σου ένα μικρό, τόσο δα μικρό ανθρωπάκι. Και θ΄ακούσεις το κλάμα του. Κι είσαι ολόκληρη, ένα καράβι που λογαριάστηκε με τα πιο θηριώδη, πνιγμού κύματα κι έφτασε στον προορισμό του.

Έχεις ζήσει δύο απόλυτα. Πόνου και γαλήνης. Πώς παραχωρείς αυτά τα συναισθήματα, γιατί, λέει, «πονάει»; (Ιδίως τώρα που υπάρχει και η επισκληρίδιος, στην οποία εγώ δεν αναφέρομαι). Εκεί, που στον φυσιολογικό τοκετό τελειώνεις και χωράς μόνο το μεγαλείο αυτού που έζησες και αντέχεις να φροντίζεις το μωρό σου, στην καισαρική αρχίζει ο πόνος, οι δυσκολίες, γιατί είσαι, όπως και να το κάνουμε, μια εγχειρισμένη τραυματίας που πρέπει, και να ανταποκριθεί στις ανάγκες του μωρού της. Αυτό, γιατί δεν το λέει κανένας στις γυναίκες;

Στην ηλικία μου, πολλά πράγματα δεν τα χωράει ακόμα ο νους μου από το δέος! Οπως, το τι μπορεί να απολαύσει αλλά και να κατορθώσει ο άνθρωπος με το σώμα του. Τι εργαλείο το σώμα! Πόσα ερωτικά φίλτρα και μπουκαλάκια; Πώς μυρίζεται το ένστικτό μας, πώς προκαλούμε, προσκαλούμε… Πώς δέχεται, πώς υποδέχεται, πώς φιλοξενεί. Τι σοφία στο κάθε τι. Τι ταξίδι η ερωτική πράξη! Τις παρατηρώ… Σαν σε διατεταγμένη υπηρεσία: «Είμαι με προγραμματισμένο ραντεβού»… Γλυκές, ηρωικές, ανύποπτες σύγχρονες… Κορίτσια. Διαχρονικά πολυεργαλεία… Γυναίκες. Γιατί το κάνουν αυτό στις γυναίκες; Γιατί οι γυναίκες το κάνουν αυτό στον εαυτό τους; Στην ιστορία της ανθρωπότητας το γυναικείο φύλο διεκδίκησε από το ότι είναι «άνθρωπος»  μέχρι ψήφο και ίσα δικαιώματα… Κοίτα που ήρθε η ώρα να διεκδικήσει η γυναίκα τη φύση της… Αφού την ξαναθυμηθεί.

Υ.Γ.: Το κείμενό μου, αντίθετα μ΄αυτό που ίσως νομίζετε, είναι ύμνος στους μαιευτήρες γιατρούς και βέβαια στις μαίες. Είναι φόρος τιμής. Σε ένα σπάνιο είδος που αξίζει να εντοπίσετε. Ναι, υπάρχουν ακόμα ανάμεσά μας τέτοιοι γιατροί. Μπορεί, τώρα που το σκέφτομαι, να είναι και φόρος τιμής στις γυναίκες που δεν «μασάνε». Και μάλιστα, στην πιο ευάλωτη ώρα τους.

Ρέα Βιτάλη

πηγή: protagon.gr