Οι γυναίκες που θαυμάζω

Τα μικρά πάνε στα κρεβάτια τους και στο σπίτι υπάρχει ηρεμία. Λίγο πριν ήρθε η εξάχρονη κόρη μου, να δείξει -άλλο- ένα “φοβερό” χτύπημα στο γόνατο. Σηκώνει την πυτζάμα και μου δείχνει μια γρατζουνιά. “Δεν είναι τίποτα. Τα παιδάκια έτσι πέφτουν συνέχεια. Έτσι μεγαλώνουν. “της λέω χαμογελώντας. “Ναι, αλλά είχε αίμα” μου λέει με ύφος θεατρίνας για να την λυπηθώ. “Δεν έχει τώρα” της λέω, “Βρε, δεν σου έχω πει ότι οι βασίλισσες μετατρέπουν τον πόνο σε δύναμη;” της λέω και την γαργαλάω πριν τις αγκαλιές για καληνύχτα.

Είναι η ώρα μου τώρα. Αυτή η ώρα που κάνω τα δικά μου. Η ώρα που βάζω τις σκέψεις μου σε τάξη. Που απολαμβάνω τον καφέ που τόσο μου αρέσει. Που θα διαβάσω ένα βιβλίο ή θα χαζολογήσω στο διαδίκτυο λίγο πριν κάνω κάποια εργασία για το πανεπιστήμιο. Θα χαμηλώσω το φως και θα ανάψω κεριά ακούγοντας μουσική. Ησυχία.

Κάπου διαβάζω ότι αύριο είναι η ημέρα τις γυναίκας και σκέφτομαι πόσους ρόλους μπορεί να πάρει πάνω της αυτό το πλάσμα που λέγεται γυναίκα και ποιες γυναίκες θαυμάζω. Τι γυναίκα θέλω να γαλουχήσω, τι γυναίκα είμαι και τι προσπαθώ να γίνω. Σκέφτομαι ότι απόψε δεν θα κοιμηθώ γιατί πρέπει να διαβάσω και παρά την κούραση που νιώθω θα το κάνω. Δεν ξέρω πως. Αλλά θα το κάνω. Αρχίζω και σκέφτομαι όλες τις γυναίκες που θαυμάζω και γνωρίζω αλλά και τις άλλες που δεν έχω γνωρίσει αλλά ξέρω πως είναι εκεί έξω και παίρνω δύναμη. Γυναίκες που κάθε μέρα παλεύουν να ισορροπήσουν ανάμεσα σε ένα σωρό ρόλους. Σε ένα κόσμο που ενώ μικρή σε παραμυθιάζει με τον ρόλο της πριγκίπισσας, πριν καλά καλά ενηλικιωθείς σε πετά σε ένα κόσμο που η δύναμη είναι κυρίως στους άντρες και που μόνο με προσόντα “gladiator” μπορείς τελικά να επιβιώσεις αν θες πετύχεις στόχους και όνειρα. Θα μου πεις ούτε για τους άντρες είναι εύκολα αυτά. Δεν είναι όμως το ίδιο. Αν σκεφτούμε σε πόσα κράτη οι γυναίκες δεν έχουν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα κι ότι οι θρησκείες σταθερά την έχουν ως κάτι κατώτερο κι ότι ακόμα και στη δύση που οι γυναίκες θεωρητικά έχουν ίσα δικαιώματα έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μέχρι να αλλάξει η νοοτροπία των πολλών απέναντι στη γυναίκα.

Με αφορμή αυτά σκέφτομαι τις γυναίκες που καταπιέζονται από τα στερεότυπα που υπάρχουν για το ρόλο τους και παλεύουν να αποδείξουν όσα για έναν άντρα είναι αυτονόητα. Εκείνες που άφησαν κάθε όνειρο ως άνθρωποι για να είναι κοντά στα παιδιά τους γιατί κάποιος πρέπει να το κάνει. Τις άλλες που βρήκαν το θάρρος και γλύτωσαν από αυτόν που τις κακοποιούσε αλλά κι εκείνες που υπομένουν γιατί δεν έχουν άλλη λύση. Εκείνες που κάθε μέρα τρέχουν σαν τρελές όλη μέρα και προσπαθούν να είναι καλές μαμάδες, κόρες, επαγγελματίες, μαγείρισσες, νοικοκυρές, σύζυγοι, θηλυκά και παράλληλα να εξελίσσονται ως άνθρωποι. Σκέφτομαι εκείνες που προσπαθούν να προσαρμοστούν σε αυτό που αλλάζει τα πάντα -τη μητρότητα- και δεν τους είναι τόσο εύκολο, αλλά κι εκείνες που θέλουν αλλά δεν μπορούν. Εκείνες που πάλεψαν με μια πολύ δύσκολη αρρώστια χωρίς να παραιτηθούν από κανέναν ρόλο. Αυτές που κατάφεραν να απολαμβάνουν το σεξ ακόμα και μετά από έναν βιασμό αλλά και τις άλλες που δεν το κατάφεραν. Αυτές που νιώθουν ότι πνίγονται μέσα σε όλα αυτά αλλά και τις άλλες που έχουν πιο τσαμπουκά. Γυναίκες που προσπαθούν.

Θαυμάζω όλες όσες προσπαθούν. Όσες με αξιοπρέπεια παλεύουν κάθε μέρα για να τα καταφέρουν. Όμως αγαπώ πιο πολύ ένα συγκεκριμένο είδος και κάθε μέρα παλεύω να γίνω κι εγώ μία τέτοια γυναίκα. Θαυμάζω αυτές που δεν εκμεταλλεύτηκαν το ότι είναι γυναίκες για να πάνε πιο ψηλά. Εκείνες που ως γυναίκες είναι από αυτές πού δεν σκορπίζονται δεξιά κι αριστερά. Αυτές που επιλέγουν να πάνε κόντρα προκειμένου να υποστηρίξουν το δίκαιο. Αυτές που δεν παραιτούνται κι όσες φορές και να πέσουν ξανασηκώνονται. Αυτές που στηρίζουν άλλες γυναίκες και επιλέγουν να σε πάρουν από το χέρι και να σου δείξουν το δρόμο, απ’ το να σου κουνήσουν το δάχτυλο. Αυτές που επιλέγουν να μεγαλώνουν όμορφα. Που όσο μεγαλώνουν γίνονται σοφότερες.  Που είναι θηλυκά χωρίς να χάνουν τον δυναμισμό τους. Θαυμάζω εκείνες που δεν υποτάσσονται. Εκείνες που μένουν από επιλογή κι όχι από ανάγκη. Που φεύγουν με το κεφάλι ψηλά χωρίς να αφήσουν τα πράγματα να πέσουν χαμηλά. Με λίγα λόγια της γυναίκες που έχουν στυλ. Γυναίκες που έχουν επίπεδο.

Αυτές τις γυναίκες που δεν “πέφτουν χαμηλά”. Δεν θα τις δεις ποτέ ψεύτικα όμορφες γιατί ποτέ δεν στήριξαν τη γοητεία τους στο φτηνό. Επενδύουν στον χαρακτήρα τους και περιποιούνται τον εαυτό τους για τις ίδιες. Δεν ψαρεύουν κοινό γιατί έχουν αυτοπεποίθηση κι αυτό που θέλουν θα το έχουν. Δεν εξαρτώνται από κανέναν και δεν στήνουν παγίδες σε άλλες γυναίκες γιατί δεν έχουν ανάγκη τέτοια τερτίπια. Ξέρουν να χάνουν όσο και να κερδίζουν. Ξέρουν να θυμούνται αλλά και να συγχωρούν. Ξέρουν να σε ανεβάζουν αλλά αν δεν το καταφέρουν είναι εκεί να σε αγκαλιάσουν. Έχουν όλα όσα συμβολίζουν θηλυκότητα αλλά κι ένα σωρό από αυτά που θα τις πουν “αντράκια” -βασισμένοι στα στερεότυπα- κι αυτό τις κάνει ακόμα πιο ιδιαίτερες. Είναι αυτές οι γυναίκες που που παρά τις δυσκολίες δεν το βάζουν κάτω και παλεύουν με όλη την δύναμη της ψυχής τους κι ας μην τα καταφέρνουν πάντα. Αυτές που χωρίς να κρύψουν τον πόνο τους δεν θα τον κάνουν σημαία για να προκαλέσουν συμπάθεια. Αυτές που κοιτούν στα μάτια τους φόβους τους και τους παλεύουν. Αυτές που βοηθούν χωρίς να το φωνάζουν. Που πέφτουν ψυχολογικά αλλά το παλεύουν. Που δεν είναι “κακομοίρες”.

Αυτές λοιπόν, που αγαπώ λίγο παραπάνω και τις άλλες που θαυμάζω απεριόριστα, τις ηρωίδες της διπλανής πόρτας, αυτές που πάνε κόντρα σε όλα και τις άλλες που υπομένουν για τους δικούς τους λόγους εύχομαι δύναμη. Δύναμη να καταφέρνουν όσα ορίζει η φύση τους κι όσα η κοινωνία μας επέβαλε. Εύχομαι να αγαπούν τον εαυτό τους και να τον προσέχουν. Να τον συγχωρούν. Σε εσάς όλους που έχετε μία η παραπάνω γυναίκες στη ζωή σας, να τις χαίρεστε. Να τις προσέχετε και να τις ξεκουράζετε. Να τους λέτε κάτι όμορφο που και που γιατί ομορφαίνουν τη ζωή σας. Άλλωστε  μην ξεχνάμε… “This is a man’s world but it wouldn’t mean nothing without a woman or a girl…”

Χρόνια πολλά γυναίκες!

Φιλιά Μαργαρίτα

πηγή