Μια μαμά μόνη, άνεργη και αγχωμένη…
Είμαι χωρισμένη μαμά κι εγώ, ετών 32 και έχω ένα υπέροχο κοριτσάκι 6 ετών….
Εδώ και σχεδόν ένα χρόνο ζούμε χώρια με το πατέρα της, εκείνος έχει βρει δικό του σπίτι, εμείς μένουμε με τους γονείς μου καθώς τώρα είμαι άνεργη και δεν μπορώ να στηρίξω ένα σπιτικό!!
Ο λόγος που σας γράφω είναι ότι θέλω να μου πείτε όσες είστε ήδη καιρό χωρισμένες πως κυλάει η ζωή από εδω και πέρα….
Είμαι από τις » τυχερές» που ο πατέρας της είναι κοντά στο παιδί μας, συνεπής στη διατροφή και μένει κοντά μας, ξέρω ότι εάν χρειαστεί κάτι η μικρή θα τρέξει …
Εγώ όμως δεν μπορώ να αποδεχτώ την κατάσταση… Εννοώ ότι σκέφτομαι όλα όσα θα στερηθεί εκείνη κι εμείς… Φαντάζομαι τη ζωή μας από δω και πέρα άδεια… Σκέφτομαι το γάμο που απέτυχε…. Τις γιορτές και διακοπές που θα περνάμε χώρια με το παιδί σαν βαλίτσα να πηγαίνει πότε εδώ και πότε εκεί….. Τις εκδρομές και οικογενειακές στιγμές που θα στερηθεί…..
Το αδερφάκι που ζητάει συνέχεια και δεν μπορώ να της χαρίσω….
Τη μοναξιά που περιμένει εμένα, καθώς δεν θα έβαζα εύκολα κάποιον άλλον στη ζωή μας…. Και ποιος κοιτάει σοβαρά μια γυναίκα που έχει ήδη παιδί;
Νιώθω τύψεις απέναντι της…
Πως τα αντιμετωπίσατε εσείς μανούλες όλα αυτά;
Πως είναι η ζωή για μια γυναίκα μόνη με ένα παιδί;
Οι άντρες είναι μια χαρά…. Παίρνουν το παιδί, πάνε βόλτα το επιστρέφουν και μετά τη ζωή τους…..
Εμείς; Η μικρή δε με αφήνει να φεύγω από το σπίτι, θέλει να είμαστε συνέχεια κοντά ενώ όταν είναι σχολείο, χορό, βόλτα είναι μια χαρά με τις παρέες της…..
Αυτή τη στιγμή τα βλέπω όλα μαύρα…
Μόνη, άνεργη, με όλα να πέφτουν στους ώμους μου και να έχω να διαχειριστώ και τα δικά μου συναισθήματα…. Γι’ αυτό ζητάω τη θετική σας ενέργεια!!!
Μαμά Όλγα
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com και εμείς θα τη δημοσιεύσουμε!
Είμαι μάμα δύο κοριτσιών, χώρισα πριν 5 χρόνια με πολύ δυσκολίες. Ο λόγος, βία. Μετακόμισα πρόσφατα στο σπίτι που έχει ενοικιάσει ο πατέρας των παιδιών μου. Ο ίδιος ζει στην Γερμανία, είχαμε συμφωνήσει ότι μένω στο σπίτι θα πληρώσω τους λογαριασμούς μου. Νόμιζα ότι άλλαξε και ήθελε μετά από πολύ καιρό προσπάθεια που μεγαλώνω μόνη μου τα παιδιά μου. Νόμιζα ότι πλέον σκέφτεται λίγο τα κορίτσια του. Τού ζήτησα να αρχίσει να πληρώνει για τα παιδιά του, να αρχίσει να βοηθά και να είναι και αυτός στην ζωή των παιδιών του. Πρόσφατα μου ζήτησε να αδειάσω το σπίτι και να πάω στον αγύριστο μαζί με τα παιδιά μου, ξέροντας ότι δεν έχω που να πάω και χωρίς δουλειά. Θα ήθελα την συμβουλή Σας?
Γεια σας. Θα μπορουσατε να επικοινωνήσετε μαζί μου στο mail boutselam@gmail.com??? Σας ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων.
Ο χωρισμός είναι επιλογή...σιγά σιγά θα βρεθούν οι λύσεις κ θα πάρεις τη ζωή στα χέρια σου.Έτσι πρέπει! Τι γίνεται όμως όταν ο χωρισμός δεν έρχεται απο επιλογή αλλά από ανωτέρα βία?Πως επιβιώνεις απο τη μία στιγμή στην άλλη ολομόναχη?Πώς αντιμετωπίζεις τα παιδιά σου,τον κακόβουλο κόσμο?Πώς προχωράς μπροστά αφού μόνο λόγια κριτικής ακούς???
Βλέπω πόσο εύκολα σχολιάζετε άσχημα κ κυνικά κ αμέσως μ λύνεται η απορία γιατί η κοπέλα νιώθει έτσι. Βέβαια επειδή εισπράττει τέτοιες συμπεριφορές!!! Τα πράγματα θα είναι δύσκολα αντιμετώπισε τον χωρισμό σ σαν μικρό θάνατο γιατί αυτό είναι θρήνησε κλάψε ξέσπασε. Μετά πάρε τ πάνω σου ψάξε στον δήμο σ για ψυχολογική υποστήριξη ακόμα κ αν θεωρείς πως δεν την χρειάζεσαι. Κάνε κάποια αλλαγή πάνω σου π θα σ φτιάξει το κέφι κ μετά μοίρασε βιογραφικά!!! Πρέπει ν βρεις δουλειά. Περνά όμορφα με την κόρη σου αλλά μην ξεχνάς κ να περνάς κ εσύ καλά πήγαινε μια στο τόσο για ένα ποτό ένα σινεμά κάτι. Δν θα ξαναφτιάξει την ζωή σου αύριο αλλά έχεις πολύ καιρό μπροστά σου...μέχρι κ άλλο παιδάκι μπορείς να κάνεις κάποια στιγμή. Όλα καλά θα πάνε ένα βήμα την φορά!
Προσπάθησα πολύ και κατά τη διάρκεια και ακόμα προσπαθώ αλλά με το ζόρι ξέρεις δε μένει κανένας....
Προφανως και εχεις συναισθηματα απεναντι στον αντρα σου..ομως τι ηταν αυτο που σας οδηγησε σε αυτη την αποφαση γιατι οπως λες ειναι κοντα στο παιδι και δεν του στερει τιποτα.
"Οι άντρες είναι μια χαρά…. Παίρνουν το παιδί, πάνε βόλτα το επιστρέφουν και μετά τη ζωή τους…..". Ειναι μια χαρα να μεγαλωνει το παιδι σου μακρια σου; Αν ειναι, δωστε το στο μπαμπα του, να το παιρνετε εσεις για βολτα και μετα να συνεχιζετε τη ζωη σας, μια χαρα, να μην εχετε κι αυτο το βαρος που σας δυσκολευει τη ζωη.
Καλησπερα Ολγα. Θα ειμαι καπως σκληρη και κυνικη απεναντι σου. Θα πιαστω απο τα λεγομενα σου,οτι δεν μπορεις να αποδεχτεις την κατασταση και σκεφτεσαι τι θα στερηθει το παιδι σου αλλα και τι πηγε στραβα στο γαμο σου και θα σου πω το εξης: Γιατι ολα αυτα δεν τα σκεφτηκες πριν φτασετε στο διαζυγιο;
Σίγουρα δεν ρωτάς κάτι τέτοιο μια απελπισμένη γυναίκα. Για να έφτασαν στο διαζύγιο, θα είχαν τους λόγους τους και σίγουρα θα σκέφτηκαν και όλα τα παραπάνω που αναφέρει η κοπέλα. Δεν πάυει, ωστόσο, κάθε επιλογή να έχει τις συνέπειές της. Αν έμενε σε έναν κακό γάμο, πιθανότατα αυτό θα είχε αρνητική επίδραση στο παιδί. Η κακή ψυχολογία των γονιών, οι συνεχείς τσακωμοί, οι φωνές, η απομάκρυνση του ενός από τον άλλο μπορεί να δημιουργήσουν, αυτόματα, εκτός των άλλων προβλημάτων, λανθασμένα πρότυπα σχέσης και μελλοντικές λάθος επιλογές του παιδιού. Last but not least, ας εφαρμόσουμε επιτέλους οι γυναίκες μεταξύ μας τις αρχές της ενσυναίσθησης κι ας είμαστε λίγο πιο αλληλέγγυες. Η "σκληρότητα" και ο "κυνισμός" σίγουρα δεν βοηθούν.