«Κόκκινος λεκές σε λευκή ζωή..»

Το παρακάτω κείμενο δεν είναι δικό μου και δεν έχει να κάνει με το γονεϊκό ρόλο ή αυτόν της εκπαιδευτικού! Όμως θέλησα να σας το παρουσιάσω, γιατί θεωρώ πως πρέπει να διαβαστεί από πολλούς… Άλλωστε, δεν ανεβάζουμε μόνο άρθρα για γονείς και παιδιά, αλλά και άρθρα που έχουν να κάνουν και με την προσωπική μας ανάπτυξη… και χαίρομαι ιδιαίτερα γι αυτό!

Σκέψεις και συναισθήματα θα σας βγουν αβίαστα και ο καθένας θα το μεταφράσει με το δικό του μοναδικό τρόπο! Το θεώρησα αριστούργημα από την πρώτη στιγμή! Ανατρίχιασα από τις πρώτες λέξεις… μούδιασα ως το τέλος… και επειδή είμαστε μια παρέα που αγαπώ, θέλω να το μοιραστώ μαζί σας!

Αυτό το υπέροχο κείμενο ανήκει στην συνάδελφο νηπιαγωγό, συγγραφέα και, πάνω απ´ όλα φίλη, Κατερίνα Τζαβάρα! Έναν άνθρωπο που αγαπώ και εκτιμώ βαθύτατα. Ένα άτομο που τα λόγια του έχουν πάντα ιδιαίτερη σημασία και βαρύτητα και που πάντα θα συμβουλεύομαι, γιατί είναι πηγή γνώσης και εξέλιξης!

Απολαύστε το… νιώστε το…

Στην αρχή είναι ένα σημαδάκι.Το βλέπεις να στέκεται ακίνητο, βαθυκόκκινο, πάνω στο λευκό καλοκαιρινό σου πουκάμισο. Παραδόξως, αδιαφορείς για τον λεκέ. Μετά αρχίζει και απλώνει.Παίρνει διάφορα σχήματα, όλα με καμπύλες. Γωνίες,ασυμμετρίες πουθενά. Το λευκό αρχίζει και χάνει την υπεροχή του. Το κόκκινο αλλάζει ένταση, βάθος, πυκνότητα και συνεχίζει να απλώνεται.

Ώσπου ξυπνάς μια μέρα και δεν είσαι αυτή που ξυπνάει κάθε μέρα. Έχεις μεταμορφωθεί σε λευκό ξωτικό με φτερά και έναν βαθυκόκκινο λεκέ, να εκεί στο μέρος της καρδιάς. Μπορείς και πετάς και βλέπεις από ψηλά και είσαι ξυπόλυτη και ανάλαφρη. Δεν θέλεις, πια, να γίνεις αόρατη. Οι άνθρωποι σε κοιτούν μέσα στα μάτια, μα καλά, δε βλέπετε τον κατακόκκινο λεκέ πάνω στα ρούχα μου; Όλοι μέσα στα μάτια. Παράξενα βλέμματα,διαφορετικά. Κάποια σαν τσίμπημα, άλλα σαν φλόγα από κεράκι γεννεθλίων. Μικρές αστραπές. Εσύ συνεχίζεις και πετάς. Πόσες αλήθειες έχανες τόσα χρόνια που πατούσες στη γη… Τώρα, ξέρεις. Αγγίζεις απαλά στο μέρος της καρδιάς, το χρώμα βάφει τα ακροδάχτυλά σου. Αυτό το χρώμα που απλώνεται παντού, πάνω σου, μέσα σου, ποτίζει αλλά δεν λερώνει. Τι παράξενο… Εσύ φοβόσουν το βαθύ κόκκινο.

Κ.Τ. Όλυμπος, καλοκαίρι 2018