Η βιντεοκάμερα που ήθελε να γυρίσει ταινία

Μια βιντεοκάμερα κάποτε είχε μεγάλο κλίση στην σκηνοθεσία. «Πολύ θα ήθελα κάποια μέρα να σας αποδείξω το ταλέντο μου», έλεγε στις άλλες ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές στο σπίτι, και στον ελεύθερό της χρόνο μελετούσε τα πάντα γύρω από το θέμα αυτό. Αυτές πάλι αδιαφορούσαν για τα όνειρά τους, παρά μόνο φαντάζονταν πως αν κάποια μέρα γυρνούσε κάτι, θα έπαιρναν τον πρώτο ρόλο.

Ώσπου μια μέρα, η βιντεοκάμερα αποφάσισε να γυρίσει το πρώτο της ταινιάκι. Βγήκε λοιπόν στην πόλη, και αγόρασε καρέκλα για να κάθεται, κλακέτα για να δείχνει πότε ξεκινάει μια σκηνή και πότε τελειώνει, καθώς και μια ντουντούκα με την οποία θα έδινε οδηγίες στους ηθοποιούς. Μόλις την είδαν να τα κουβαλάει στο σπίτι, οι ηλεκτρικές συσκευές πείστηκαν πως είχε έρθει η ώρα να λάμψει το αστέρι τους.

Τότε την πλησίασε πρώτη η κουζίνα, όταν οι άλλες συσκευές δεν κοιτούσαν. «Δεν μπορώ να συμβιβαστώ με τίποτα λιγότερο από τον πρωταγωνιστικό ρόλο!», της είπε. Δεν πρόλαβε να κάνει δυο βήματα παραπέρα, και την πλησίασε το πλυντήριο, το οποίο και αυτό με την σειρά του του ζήτησε τον πρώτο ρόλο. Έπειτα και η κουζίνα, η φριτέζα, και το πιστολάκι. Όλες οι ηλεκτρικές συσκευές, η μια μετά την άλλη, την έπιαναν στα κρυφά και της ζητούσαν να τους δώσει τον καλύτερο ρόλο και τίποτα λιγότερο, για να φανούν περισσότερο από τις άλλες. Από την άλλη όμως της ξεκαθάριζαν πως αν δεν τις έκανε πρωταγωνίστριες, δεν θα καταδέχονταν άλλο ρόλο. Και η βιντεοκάμερα για να μην στενοχωρήσει καμιά τους, τους έλεγε ότι θα έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε χωρίς να τους υπόσχεται τίποτε.

Έτσι λοιπόν το βράδυ, αντί να κοιμηθεί άρχισε να ψάχνει στο internet για σενάριο κατάλληλο ώστε να πρωταγωνιστήσουν όλες. Έψαξε, και έψαξε, και έψαξε, μα δεν μπόρεσε να βρει ούτε ένα έργο, αφού όλα είχαν πολύ συγκεκριμένη πλοκή στην οποία άλλοι πρωταγωνιστούσαν και άλλοι έκαναν δεύτερους και τρίτους ρόλους. Απογοητευμένη ξάπλωσε στο κρεβάτι της, και άρχισε να σκέφτεται τρόπους ώστε να μην αφήσει καμία παραπονεμένη.

«Δυσκολεύτηκα πολύ να βρω έργο στο οποίο να πρωταγωνιστούν όλοι», τους είπε, και συνέχισε «…και έτσι έχουμε δυο επιλογές: ή θα γυρίσουμε κάποιο έργο με πρώτους, δεύτερους και τρίτους ρόλους, ή θα σας αφήσω να αυτοσχεδιάσετε για να μην αδικήσω καμιά σας». Όλες μαζί με μια φωνή συμφώνησαν να «αυτοσχεδιάσουν».

Και έτσι λοιπόν άρχισαν να κάνουν μπροστά στην κάμερα ό,τι τους κατέβαινε. Από την μια χόρευαν και τραγουδούσαν, από την άλλη έσπρωχναν η μια την άλλη για να φαίνονται περισσότερο. Ώσπου στο τέλος τσακώθηκαν μεταξύ τους, και άρχισαν να σπρώχνονται και να φωνάζουν. Σε κάθε περίπτωση όμως, φρόντιζαν ό,τι έκαναν να ήταν μπροστά στον φακό, ώστε να φανούν περισσότερο στο τελικό έργο. «Τελειώσαμε!», τους φώναξε κάποια στιγμή η βιντεοκάμερα και μάζεψε την καρέκλα και την ντουντούκα και έφυγε.

«Το έργο μας βγήκε πολύ ωραίο…», είπε στις άλλες συσκευές το βράδυ της ίδιας μέρας, και συμπλήρωσε: «Λέω να το βγάλουμε ‘ο Τσακωμός’!». Έπειτα τους έδειξε το βίντεο στο οποίο όλες μαζί τσακώνονταν για το ποια θα φανεί περισσότερο στον φακό. Άλλες κοκκίνισαν από ντροπή μόλις είδαν τα μούτρα τους, άλλες έκλεισαν τα μάτια τους και ζήτησαν συγγνώμη.

Από εκείνη τη μέρα και αφού κατάλαβαν το λάθος τους, συμφώνησαν να γυρίσουν έργο στο οποίο η καθεμιά θα είχε από έναν ρόλο, μεγάλο ή μικρό. Σκέφτηκαν μάλιστα δε, σαν τελική λύση, να γυρίσουν πολλές ταινίες με διαφορετικούς πρωταγωνιστές κάθε φορά, ώστε να μην μείνει καμία παραπονεμένη.

Και η καλή μας βιντεοκάμερα; Κατάλαβε από νωρίς στην καριέρα της σαν σκηνοθέτιδα πως δεν μπορεί να τους έχει όλους ευχαριστημένους.

πηγή