«Ζω για τα παιδιά μου»… Δηλαδή; Η ζωή μετά παύει να υπάρχει; Και το παιδί; Φορτώνεται όλο αυτό το βάρος;

Δεν είναι λίγες οι φορές που έρχομαι αντιμέτωπη με τη φράση «Ζω μόνο για τα παιδιά μου. Άσε με εμένα τώρα. Ό,τι έκανα, έκανα.»!

Σοκάρομαι. Πολύ!  Και η αιτία αυτού είναι ότι αυτή η φράση βγαίνει από το στόμα νέων μαμάδων, ηλικίας συνήθως, 30-40. Ω ναι.. 30 χρονών μου λέει «Ζω μόνο για τα παιδιά μου!»

Το βαθύτερο νόημα της φράσης φυσικά και το καταλαβαίνω. Οι γονείς «τρέφονται» από την εξέλιξη των παιδιών τους και την καθημερινότητα μαζί τους.  Χαίρονται με τη χαρά τους, λυπούνται με τη λύπη τους, κορδώνονται με τα κατορθώματά τους και , θέλω να πιστεύω, εξελίσσονται με την εξέλιξή τους. ΛΟΓΙΚΟΤΑΤΟ!!! Και έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει.

Κάπου εδώ όμως, χάνεται το μέτρο. Τα παιδιά δεν έρχονται στον κόσμο για να βάλουν τελεία στη ζωή των γονιών τους. Έρχονται για να δώσουν χαρά, να συνυπάρξουν και να δημιουργήσουν μια κοινωνία όσο καλύτερη γίνεται. Μέσα από τους γονείς, οι οποίοι είναι οι πρώτοι φορείς κοινωνικοποίησης και μάθησης, διαμορφώνουν το μοναδικό τους χαρακτήρα. Σε αυτό το σημείο, για εμένα προσωπικά, συμβαίνει το μεγάλο σφάλμα.

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙ ΟΤΙ Η ΖΩΗ ΣΑΣ ΓΥΡΝΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟ; ΓΙΑΤΙ ΤΟΥ ΦΟΡΤΩΝΕΤΕ ΤΕΤΟΙΑ ΕΥΘΥΝΗ; ΤΕΤΟΙΟ ΒΑΡΟΣ;

Σκεφτείτε  το λίγο. Το παιδάκι, έχοντας στο μυαλό του ότι ζείτε για εκείνο μόνο, μπαίνει, μηχανικά, στη διαδικασία να θέλει να σας ευχαριστεί πάντα, για να είστε χαρούμενες και χαρούμενοι. Κατ’ αυτόν τον τρόπο νομίζει ότι χαίρεται κι εκείνο. Και μετά; Περνάει ο καιρός και τί αντιλαμβάνεται;

Αντιλαμβάνεται ότι ως παιδί έκανε πάντα αυτό που χαροποιούσε τους γονείς του και ως ενήλικας δεν μπορεί να απεγκλωβιστεί από την ίδια συμπεριφορά, δηλαδή από το να κινείται  διαρκώς σύμφωνα με την ευχαρίστηση των άλλων.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΟΒΕΡΟ;

Από την άλλη πλευρά, δε μπορεί να είμαστε τριάντα χρονών άνθρωποι και να σταματάει η ζωή μας με το παιδί. Η κάθε ηλικία έχει τις ανάγκες της. Ανάγκη για διασκέδαση, ελευθερία, παρέες, ερωτική επαφή, οικογενειακές στιγμές, προσωπικό χρόνο με τον εαυτό μας, καλλωπισμό, ανάγκη για «ταβανοθεραπεία» στην τελική ή οτιδήποτε χρειάζεται ο καθένας για να νιώθει καλά.

Ένα παιδί, λογικό κι επόμενο είναι να τα αλλάζει όλα αυτά.  Προσέξτε το ρήμα… «αλλάζει». Δεν έρχεται για να τα σταματήσει. Ο ερχομός ενός μωρού φέρνει πολλές αλλαγές και μια μεγάλη περίοδο προσαρμογής στη νέα ζωή, αλλά δε διαρκεί για πάντα.

Δείτε το και λίγο αλλιώς. Κανένα παιδάκι δε θέλει να βλέπει μια μαμά ή έναν μπαμπά που έχουν βάλει «στοπ» στη ζωή τους και όλα γυρνούν γύρω από την οικογένεια. Τα παιδιά εμπνέονται από εσάς. Τους αρέσει να σας βλέπουν όμορφους . Πόσες φορές, όταν ετοιμαστήκατε για κάποια έξοδο, δεν ακούσατε τη φράση «Μαμά, είσαι πολύ όμορφη σήμερα!» ή πόσες φορές δεν αντιληφθήκατε ένα κρυφό χαμόγελο ευχαρίστησης  όταν το παιδάκι σας σας είδε αγκαλιασμένους με τον μπαμπά;

Είναι πολύ σημαντικό τα παιδιά να μεγαλώνουν γνωρίζοντας ότι ο καθένας στην οικογένεια έχει το ρόλο του αλλά και την προσωπικότητά του έξω από αυτή. Είναι ένας από τους σημαντικότερους τρόπους για να χτιστούν δυναμικοί χαρακτήρες.

Απευθυνόμενη κυρίως στις μανούλες θα ήθελα να πω «Μη σταματάτε τη ζωή σας. Αλλάξτε τη και χαρείτε με διαφορετικό τρόπο. Χρειάζεστε χρόνο με το παιδάκι σας, χρόνο με τον σύντροφό σας, χρόνο και με τους δύο, χρόνο με φίλους και χρόνο με τον εαυτό σας».

Τώρα θα μου πείτε ότι ο χρόνος είναι πρόβλημα για όλους μας. Το γνωρίζω. Όμως υπάρχει, αφού ο μήνας έχει 30 ημέρες. Αυτό σημαίνει ότι ο σωστός προγραμματισμός θα φέρει περισσότερη χαρά. Πολλή χαρά!

Δοκιμάστε το!

Με αγάπη και αληθινό ενδιαφέρον,

Νεκταρία