Μια μαμά μοιράζεται… » Είναι κι αυτές οι μέρες που όλα πάνε στραβά!»

Είναι κι αυτές οι μέρες που όλα πάνε στραβά. Είναι οι μέρες που όπως λέει κ ο κολλήτος μου ο Μέρφυ, απο το πρωί ένα παράλληλο σύμπαν συνομωτεί εναντίον σου! Είναι εκείνη η μέρα που το πρωί άργησες να πας τα παιδιά στο σχολείο,έκαψες το φαγήτο ή του έβαλες μπόλικο αλάτι και η ψαρόσουπα σίγουρα θα έπρεπε να έχει αληθινές τσιπούρες να κολυμπάνε μέσα. Και έρχεται το μεσημέρι,παίρνεις τα παιδιά σου απο το σχολείο,τους μαγειρεύεις κάτι πρόχειρο,τρώτε,λέτε τα νέα σας και μέσα σε κλάματα και παρακαλετά,φεύγεις για την εργασία σου όχι μέσα στην τρελή χαρά….Όχι γλυκιά μου, η μέρα σου δεν τελείωσε εδώ!

Προσπαθείς να αποδώσεις 100%,υπάρχει όμως ένα κομμάτι σου που μένει πίσω στο σπίτι,άραγε η μεγάλη έχει διαβάσει; Η μικρή έφαγε απογευματινό; Ο άντρας σου θα επιστρέψει πριν απο σένα ή θα πρέπει στο διάλειμμα σου να τρέξεις να πας κανένα τέκνο σου στη δραστηριότητα και να τρέξεις πάλι πίσω; Και ποιος θα το πάρει από εκεί;Θα επιστρατέψεις πάλι τη φίλη σου τη Μαρίκα που δεν εργάζεται κι όλο παραπονιέται που κλείστηκε σπίτι με τα παιδιά και θα της υποσχεθείς πως το Σ/Κ θα κρατήσεις και τα δικά της μαζί με τα δικά σου για να πάει κι αυτή μια βόλτα βρε παιδί μου με την ηρεμία της. Να ξελαμπικάρει λίγο.

Και επιστρέφεις σπίτι το βράδυ πτώμα,μια νέα άσπρη τρίχα εμφανίστηκε και πάλι στο κεφάλι σου,έχεις έναν κόμπο στο λαιμό γυρνάς το κλειδί και…» Μαμά νερό!!! Μαμά φαγητό…μαμά…μαμά…μαμά…» «Αγάπη βάλε μου να φάω…έφερες γλυκό;;;; πρόλαβες να πάρεις γάλα;;;» κι εσύ ακόμη δεν έχεις βγάλει το παλτό σου, δεν έχεις επισκεφθεί το wc , δεν πρόλαβες να πεις »Γεια…μου λείψατε» . Περνά η ώρα και ξεκινά η επανάληψη του παιδιού σου… Διαπιστώνεις ότι έχει κάνει τα μισά και παραπάνω λάθος, έχει ξεχάσει ένα πρόβλημα μαθηματικών το κοιτάζεις με ένα ύφος απελπισίας και εκείνο αρχίζει να κλαίει γοερά… » Συγνώμη μαμά… τα ξέχασα…» η ώρα έχει πάει πια δέκα οπότε κυριολεκτικά δε σε νοιάζει το ηλίθιο πρόβλημα μαθηματικών, δεν υπάρχει νόημα να το βάλεις να ξαναγράψει την αντιγραφή,πρέπει μόνο να το ηρεμήσεις και να το βάλεις για ύπνο… Και ξαφνικά επικρατεί ηρεμία,όλοι έχουν πάει στα κρεβάτια τους, ετοιμάζεις τις τσάντες και τα ταπεράκια για το πρωί,το κολατσιό του hubby, βγαίνεις στο μπαλκόνι να καπνίσεις ένα ρημαδοτσιγάρο μόνη σου και αρχίζουν λίμνες να αναβλύζουν απο τα μάτια σου…

Σκέφτεσαι πως μάλλον δεν είσαι και η καλύτερη μαμά του κόσμου,έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου μιά κουβέντα συγγενικου σου προσώπου «Οταν οι μάνες εργάζονται απόγευμα τα παιδιά τους είναι παρατημένα» και δεν μπορείς να κλείσεις τη βρύση…

Χθες για εμένα ήταν μια τέτοια μέρα, δεν έκλεισα μάτι όλη νύχτα και προσπαθούσα να σκεφτώ τις επιλογές μου.Και ξέρετε που κατέληξα; Δεν είναι μόνο δική μου ευθύνη το σπίτι και η οικογένεια μου. Τα παιδιά μου έχουν κι έναν πατέρα που θα μπορούσε για λίγο να κατευνάσει τις φιλοδοξίες του και να επιστρέφει νωρίτερα στο σπίτι, να ρίχνει ένα βλέφαρο πως αυτό το σπιτικό λειτουργεί, τα παιδιά μου έχουν και γιαγιά και νταντά,δεν τα αφήνω μόνα τους, οπότε το λιγότερο που θα έπρεπε να περιμένω απο αυτες είναι να έχουν φάει, να έχουν μελετήσει και αν τυχόν αντιμετωπίζουν κάποια αντίδραση απο τα παιδια, ως προς το διάβασμα και το φαγητό, να με ενημερώνουν.

Δεν μπορώ να έχω απαιτήσεις μονίμως απο τον εαυτό μου αλλά όχι απο τους άλλους γύρω μου. Η κόρη μου πρέπει να είναι πιο προσεκτική όταν μελετά και η μικρή μου πρέπει να σταματήσει να ενοχλεί την αδερφή της όταν διαβάζει. Έχω αρχίσει να σκέφτομαι έντονα το κομμάτι της παραίτησης μου, να αφήσω 14 χρόνια που έχτισα την καριέρα μου πίσω,μονο για έναν λόγo. Για τα παιδιά μου. Η μαμά είναι ο βράχος της οικογένειας; Όχι η  μαμά πρέπει να είναι απλά δίπλα τους!

Υ.Γ. Μαρίκα μη σκας, θα τα πάρω τα παιδιά το Σάββατο…