Παιδιά που «λιμοκτονούν» στο θέατρο, γονείς κολλημένοι στο facebook

Η πλειοψηφία των γονιών δεν μπορεί να αφιερωθεί στα παιδιά,

Παιδικό θέατρο πηγαίνω πολύ συχνά, καθώς τυχαίνει να είμαι μητέρα δύο παιδιών. Αυτή τη φορά όμως δε θέλω να μιλήσω για το παιδικό θέατρο ούτε για την ποιότητα των δεκάδων παραστάσεων που αυτήν την περίοδο παίζονται στις θεατρικές σκηνές της Αθήνας. Θέλω να μιλήσω για εκείνη τη μερίδα γονέων που επειδή «πρέπει» να φροντίσουν τα παιδιά τους, «θυσιάζουν» ένα Σάββατο ή μια Κυριακή του μήνα ή του χρόνου για την ψυχαγωγία τους. Και για κακή τύχη όλων, τα πηγαίνουν θέατρο.

Τελευταία παρατηρώ πως η πλειοψηφία των γονιών δεν μπορεί να αφιερώσει στο  παιδί του ούτε μιάμιση ώρας ουσιαστικής συνύπαρξης. Δεν έχει διάθεση ούτε να το ενισχύσει, ούτε να του εξηγήσει, ούτε να προλάβει τις απορίες του ούτε να μοιραστεί μαζί του την εμπειρία της θέασης. Τουναντίον, το καθίζει στο διπλανό κάθισμα και σπασμωδικά προσπαθεί να προλάβει κάθε του αντίδραση.

Πριν ξεκινήσει η παράσταση ακούγεται το χαρακτηριστικό μήνυμα πως «απαγορεύεται το φαγητό εντός της αίθουσας και η χρήση κινητών τηλεφώνων». Το μήνυμα αυτό έχει ελάχιστους ωστόσο αποδέκτες. Με το που σβήνουν τα φώτα, οι τσάντες ανοίγουν σιγά σιγά, ακούγονται τα χριτς χρατς συσκευασιών που ανοίγουν και ψιθιριστές κουβέντες με… νόημα, όπως «πάρε, φάε, μη σε δουν». Λες και τα βλαστάρια τους λιμοκτονούν και δεν μπορούν να μείνουν ατάιστα για λίγο, λες και δεν μπορούν να υπακούσουν σε στοιχειώδεις κανόνες, λες και έχουν διάσπαση προσοχής και δεν μπορούν απλώς να ζήσουν τη μαγεία του θεάτρου.

Κι όχι, η φετινή Οδύσσεια – η δική μου και πολλών άλλων «νομοταγών» γονιών – δε σταματά σ΄αυτό το εντός της αίθουσας φαγοπότι. Γιατί με το που μπουκώσουν τα παιδιά τους, οι γονείς πιάνουν τα κινητά τους ανά χείρας και χωρίς καν να χαμηλώνουν τον ήχο ή τη φωτεινότητα, ξεκινούν να κάνουν τσεκ ιν και να δημοσιεύουν τις selfies που έχουν βγάλει πριν με τα παιδιά τους με φόντο τη σκηνή και αμέσως μετά ξεκινούν να περιηγούνται σ΄όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και δε διστάζουν ακόμη και να απαντήσουν σε εισερχόμενη κλήση.

Και τα παιδιά δίπλα μόνα τους, «παρκαρισμένα», σαν να βλέπουν παιδική σειρά στην τηλεόραση ή σαν να παίζουν το αγαπημένο τους παιχνίδι στο ταμπλετ. Αν τύχει και καταλάβουν την παράσταση, έχει καλώς. Αν η παράσταση απευθύνεται σε λίγο μεγαλύτερα παιδιά, τότε «παίρνουν» ότι μπορούν από μόνα τους και αποχωρούν. Και καμία συζήτηση περαιτέρω… Και αυτοί είναι οι μελλοντικοί «θεατρόφιλοι» θεατές.

Να σημειωθεί εδώ πως μεγάλη είναι η ευθύνη των ίδιων των θεάτρων που, προκειμένου να είναι «αγαπητά» στις οικογενειακές αποδράσεις, είναι υπέρ του δέοντος ανεκτικά. Είναι απαράδεκτο που σε πολλά, όχι μόνο μικρά, αλλά και μεγάλα θέατρα δεν υπάρχει ταξιθέτης ούτε για δείγμα την ώρα της παράστασης προκειμένου να διασφαλίζει την ομαλή της διεξαγωγή.

Γεωργία Οικονόμου

πηγή tospirto.net