Ο μικρός Μανώλης θέλει μια κούκλα. Μια κούκλα για να παίζει. Η μητέρα του, του λέει: «Δε φαντάζομαι να το λες σοβαρά;» Τ’ άλλα παιδιά γελάνε και φωνάζουν: «Ο Μανώλης θέλει μια κούκλα! Το ακούσατε;» Οι γείτονες κουνάνε αποδοκιμαστικά το κεφάλι. «Μα καλά, κορίτσι είσαι;» του λένε. Τον Μανώλη αυτό δεν τον πειράζει. » Εγώ θέλω μια κούκλα», επιμενει, «τα Χριστούγεννα, εάν δεν γίνεται νωρίτερα».

Περνάνε τα Χριστούγεννα μα η μητέρα του δεν του αγοράζει την κούκλα.

Τώρα ο μικρός Μανώλης αποταμιεύει το χαρτζιλίκι του. Ύστερα, πηγαίνει μόνος του στο κατάστημα με τα παιχνίδια. «Θέλω μια κούκλα», λέει. «Για την αδελφή σου;» τον ρωτάει η πωλήτρια. «Όχι», λέει ο Μανώλης, «για μένα, για να παίζω. Θέλω αυτή με τις κοτσίδες που είναι στην βιτρίνα». Η πωλήτρια γελάει. Φωνάζει την διευθύντρια κι εκείνη γελάει επίσης. «Μήπως είναι καλύτερα να αγοράσεις ένα αυτοκινητάκι;» τον ρωτάει. Ο Μανώλης βάζει αποφασιστικά τα λεφτά πάνω στον πάγκο.

Όλοι οι πελάτες στο μαγαζί τον κοιτάζουν. Από τον δρόμο ο κόσμος τον κοιτάζει κι αυτός περίεργα. Ο μικρός Μανώλης κρατά την κούκλα του στην αγκαλιά του. Τότε της μιλάει για πρώτη φορά: «Μα τι άνθρωποι είναι αυτοί;» της λέει, «δεν θέλουν να έχεις έναν πατέρα!»

Merieluise Barhnard – non Guittitz.

Από την εφημερίδα «σεξουαλική διαπαιδαγώγηση» του Ελληνικού σεξουαλικού ινστιτούτου via Ηλιάνα Κοκαρίδα

πηγή Kentro Dikepsy