Το μόνο που σου ζητάνε τα παιδιά.. είναι να είσαι παρόν!

Γράφει ο Τριστάνος

Τα παιδιά δεν γνωρίζουν πόσο ψηλός είσαι, και δεν τους νοιάζει κιόλας!
Δεν τους νοιάζει εάν έχεις μεγάλη μύτη, μεγάλα αυτιά ή σπυράκια στο πρόσωπο.

Τα παιδιά δεν γνωρίζουν πόσο βάρος έχεις, ούτε εάν έχεις κυτταρίτιδα. Δεν τους ενδιαφέρει πόσες ώρες τρως στο γυμναστήριο, ούτε εάν έχεις σωματάρα.

Δεν τους νοιάζει εάν έχεις αναλογίες μοντέλου και σε πόσους αρέσεις. Άλλωστε δεν σε διάλεξαν αυτά για γονιό, εσύ επέλεξες να τα φέρεις στον κόσμο.

Τους είναι άγνωστες οι λέξεις, καριέρα, πετυχημένος, γαλαζοαίματος, πλούσιος. Δεν γνωρίζουν τι καταθέσεις έχεις στην τράπεζα, ούτε εάν έχεις πάρει δάνειο.

Δεν μπορούν να καταλάβουν τι θα πει πολιτικός, νομοθέτης, off shore, ισχυρές γνωριμίες και κύρος! Αγνοούν εντελώς που πέφτουν οι Μαλδίβες, το Μοντ Μπλάνκ, ακόμη και το Καϊμακτσαλάν, να είστε σίγουροι. Όσο για τα Ντιόρ, τα Μπέρμπερι και κείνα τα έρμα τα Hermes, μήτε που τα έχουν ακούσει! Εσύ τους τα μαθαίνεις!

Ειλικρινά χέστηκαν πόσους φόλουερς έχετε στο Τουίτερ και στο Ίνσταγκραμ. Όσο χέστηκαν και για τις Γκούτσι τις τσάντες σας, εάν δεν χωράνε τα παιχνίδια τους.

Προτιμούν σακούλα σούπερ μάρκετ, που χωράει δύο κούκλες, μαζί με τα παρελκόμενα αυτών. Ούτε ξέρουν πόσα ακριβώς άλογα ή γαϊδούρια έχει η αμαξάρα σας, εάν τους κάνετε απολύμανση για να μπουν μέσα και ουρλιάζετε σαν τρελός τενόρος, εάν έχουν λίγη άμμο στα πόδια τους ή τους πέσει ένα πατατάκι στα πολύτιμα χαλακια σας.

Δεν θέλουν διαρκώς κριτές και δικαστές του Αρείου πάγου να τους παρατηρούν σε κάθε τους κίνηση. Τους είναι αδιάφορα όοοολα αυτά.

Τα παιδιά θέλουν εσάς και όχι τα λεφτά σας. Θέλουν τους γονείς με παντόφλες, να παίζουν μαζί τους στη μοκέτα και όχι με Πράντα, να τα περιφέρουν σαν τρόπαια.

Θέλουν πράγματα που δεν κοστίζουν τίποτα. Θέλουν χαμόγελα και πειράγματα. Θέλουν απεριόριστη αγάπη και προσοχή. Θέλουν τη μυρωδιά σας. Την παρουσία σας.

Θέλουν λόγια όμορφα, που θα κάνουν την ευαίσθητη καρδούλα τους να χοροπηδάει από ευτυχία. Θέλουν χάδια και φιλιά, για να νιώσουν την αγάπη με πράξεις και όχι να αντικαθίσταται με ηλίθια παιχνίδια εξιλέωσης.

Θέλουν να τους μιλάς και να είναι ισότιμα μέλη στην παρέα και όχι να τους χώνεις ένα τάμπλετ στα μούτρα, για να έχεις την ησυχία σου.

Θέλουν παιχνίδια, να τρέχουν, να σκαρφαλώνουν, να χτυπούν και να σου λένε “κοίτα πως το κάνω” και εσύ να το κοιτάς και να νιώθει το βλέμμα θαυμασμού σου.

Να τραγουδάς φάλτσα μαζί τους και να πετάτε ο ένας στον άλλον αλεύρι στο κεφάλι και μετά να κάνετε τα φαντάσματα.

Να γεμίζετε ένα λάκκο με νερό και να κυλιέστε στη λάσπη, γελώντας μέχρι δακρύων. Και πάνω απ’ όλα…να είσαι εκεί!

Δεν τα γέννησε ούτε η γιαγιά ούτε η νταντά. Αν δεν μπορείς να τα δώσεις όλα αυτά, καλύτερα άστο. Αν θες να επιδεικνύεις τρόπαια και να κάνεις επίδειξη ασχολήσου με πίνακες, με το κυνήγι και με την καριέρα σου και μην φτιάχνεις κλώνους με άδεια ψυχή, για την δική σου επιβεβαίωση.

πηγή loveletters.gr