Μας στερεί τα πάντα με τη δικαιολογία ότι πρέπει να στερούμαστε εμείς για να βρει η μικρή όταν μεγαλώσει…
Γειά σας! Διαβάζω τις ιστορίες σας και θέλω να μοιραστώ μαζί σας και τη δικιά μου.
Είμαι 38 ετών και ο άντρας μου 45. Έχω μια κόρη 4 ετών. Έχω σπουδάσει, αλλά σταμάτησα να δουλεύω, όταν έμεινα έγκυος. Δεν έχω αδέλφια και η μητέρα μου έχει πεθάνει, οπότε δεν έχω βοήθεια. Τα πεθερικά μου έχουν τη νοοτροπία της επαρχίας του 1950 και δε μας παρέχουν καμία υποστήριξη. Αν δεν τους πάει ο άντρας μου τη μικρή να τη δουν, δε θα τη δουν ποτέ. Άλλα εγγόνια δεν έχουν. Ο άντρας μου θεωρεί πως επειδή δε δουλεύω, πρέπει να είμαι όλη την ημέρα με τη μικρή κλεισμένη μέσα στο σπίτι. Την έγραψα σε παιδικό σταθμό φέτος πρώτη φορά μετά από ατελείωτους καβγάδες και τώρα θέλει να σταματήσει λόγω των ιώσεων που κυκλοφορούν.
Δυσκολεύομαι πολύ να κάνω τις δουλειές του σπιτιού, όταν είναι κι εκείνη μέσα και όταν πηγαίνει στο σταθμό αγχώνομαι λιγότερο. Στη 1 πηγαίνω και την παίρνω. Τη βλέπω χαρούμενη. Θεωρώ ότι και ο χρόνος που περνάμε μαζί, είναι πιο ευχάριστος, γιατί δε ζορίζομαι τόσο πολύ. Ο άντρας μου γυρίζει στο σπίτι μετά τις 7 το απόγευμα. Τα κάνω όλα μόνη μου. Δεν έχω βοήθεια ούτε στις δουλειές του σπιτιού ούτε στην ανατροφή της μικρής.
Προσωπική ζωή δεν έχουμε. Είμαστε συνέχεια μαζί με το παιδί. Δε μένουμε ποτέ μόνοι μας και παρόλο που δεν έχουμε οικονομικό πρόβλημα, προσπαθεί να μας στερεί τα πάντα με τη δικαιολογία ότι πρέπει να στερούμαστε εμείς για να βρει η μικρή οταν μεγαλώσει. Έχω κι εγώ ένα μικρό εισόδημα. Επίσης, μου έχει στερήσει κάθε επαφή με συγγενείς και φίλους. Όλους τους έχει προσβάλλει και τους έχει απομακρύνει. Έξω δε βγαίνουμε σχεδόν ποτέ, γιατι όταν έχει ελεύθερο χρόνο θέλει να ξεκουράζεται στο σπίτι. Δικούς του φίλους δεν είχε ποτέ. Έχει καταπιεστεί πολύ από την οικογένεια του κι αυτός και η αδερφή του, η οποία παντρεύτηκε με προξενιό και χώρισε πρόσφατα χωρίς παιδιά.
Τα περισσότερα βράδια που πέφτει η μικρή για ύπνο ξεσπάω σε ατελείωτο κλάμα. Νιώθω ότι καταστράφηκε η ζωή μου. Σκέφτομαι να βρω μια δουλειά και να χωρίσω, απλά δε θέλω να στερηθεί την οικογένεια η κόρη μου. Σπίτι έχω. Από την άλλη με τρομάζει η ιδέα πως θα περάσω όλη μου τη ζωή με αυτό τον άνθρωπο. Τι να κάνω?
Ζεις μια κακοποιητική σχέση. Άνθρωπος που σε έχει απομονώσει από όλους , σου στερεί πράγματα σε οικονομικό και ψυχολογικό επίπεδο σε κακοποιεί ψυχολογικά. Και αυτό να μην ισχύει, από τη στιγμή που δεν είσαι ικανοποιημένη από τη σχέση έχεις κάθε δικαίωμα να χωρίσεις. Συμβουλεύσου δικηγόρο και ίσως ψυχολόγο
Το να ξεσπάς σε κλάματα δεν είναι λογικό, σημαίνει ότι αρχίζεις να περνεις έναν ψυχολογικό κατήφορο. Μπορεί ο άντρα σου να μην θέλει να βγαίνει αυτό όμως δεν εμποδίζει εσένα να βγεις με μια φίλη να κάνεις μια βόλτα γενικά να κάνεις κάτι για σένα. Δεν νομίζω ότι είναι τόσο δύσκολο να κάνεις μια βόλτα με το παιδί, την ημέρα. Ξεκίνα από αυτό για να αλλάξει η δική σου ψυχολογία και αν αυτή η σχέση συνεχίζει να μην σε γεμίζει και να σε ρίχνει ψυχολογικά, τότε σκέψου τον χωρισμό.
Πολλα ζευγαρια δεν εχουν βοηθεια. Γιατι οι παππουδες εργαζονται ή μενουν μακρια. Υπαρχουν μαναδες που εργαζονται επισης, αρρωσταινει το μικρο τους και αδυνατουν να λειψουν απο τη δουλεια. Αδιεξοδο. Ο καθενας μας βιωνει τη ρουτινα του. Φυσικα κ στο ζευγαρι θα υπαρξουν στιγμες εντασης, αδιαφοριας. Αλλα υπαρχει παντα, εκεινη η αρχη που σε εφθασε με τον ανθρωπο που εσυ επελεξες, ως το παιδι. Ναι, τα πραγματα αλλαζουν, κυριως λογω ρουτινας, προβληματων, σωματικης κοπωσης. Αυτο που σου προτεινω ειναι να παιρνεις δυναμη απο τα ματακια του παιδιου σου κ να συνεχιζεις. Στο θεμα συζυγου εστιασε στα θετικα του. Ευχομαι να βρεις συντομα νοτες αισιοδοξιας.