Μαμά, διαχειρίστηκα τον… χυμό μου!

γράφει η Βίλη Αντώναρου

Κάνεις παιδιά και έχεις 1000 ανησυχίες. Δεν κάνεις και έχεις μόνο μία.

Κάνεις παιδιά κι εξασφαλίζεις την αθανασία, αλλά εν τω μεταξύ πεθαίνεις κάθε μέρα 1000 φορές από την αγωνία σου.

Γίνεσαι σάκος του μποξ. Μαζί με τις γροθιές όλων, βαράς και εσύ πού και πού. Κάθε φορά που μετριέσαι κατώτερος των περιστάσεων σε αυτόν τον ιερό σου ρόλο.

Και ξαφνικά:

«Μαμά διαχειρίστηκα τον… χυμό μου!» Σου λέει το πεντάχρονο, όλο καμάρι, επειδή κατάφερε να μη βγάλει θυμό και να μη φερθεί επιθετικά.

Χυμός;

Παύση για γέλιο αλλά και περίσκεψη…

Μπορεί εκείνο και δεν μπορείς εσύ;

Ο τρόπος που μαθαίνουμε να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματά μας δεν είναι πάντα ο πιο αποτελεσματικός. Άλλοι τρόποι είναι σαν κραυγή για να έρθει βοήθεια απ’ έξω. Άλλοι είναι πιο εσωστρεφείς. Περισσότερο ή λιγότερο αποτελεσματικοί. Άλλοι βιώνουν ένα συναίσθημα το οποίο είναι μαθημένοι να το κατηγοριοποιούν ως αδυναμία. Και για να μη φανεί η αδυναμία προς τα έξω, μαθαίνουν να το μασκαρεύουν ως ένα άλλο συναίσθημα, το ίδιο δυναμικό αλλά και το ίδιο τοξικό. Πχ. Οι άντρες που μεγάλωσαν με το «οι άντρες δεν κλαίνε». Είναι υποχρεωμένοι να μετατρέπουν την εξωτερική τουλάχιστον εκδήλωση συναισθημάτων όπως η λύπη, η στενοχώρια, η θλίψη, ο τρόμος, η απογοήτευση, ο αιφνιδιασμός κτλ σε θυμό, επιθετικότητα. Πιο αντρίκιο.

Τώρα σκέψου, ότι όλα αυτά τα κάνουμε πάσα στη νέα γενιά. Τα παιδιά αντιγράφουν ό,τι βλέπουν. Μα όοοο,τι βλέπουν. Όχι ό,τι τα συμβουλεύουμε στη θεωρία. Ξεσηκώνουν τις συμπεριφορές μας. Μαθαίνουν από τις δικές μας δικαιολογίες, ότι δεν μπορούν να απεγκλωβιστούν από αυτές.

Ξύπνα λοιπόν και διαχειρίσου κι εσύ τον… χυμό σου!

Με τόση σοφία, όση χρειάζεται για να το πετύχει μόλις ένα πεντάχρονο…

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com