Μητρότητα και κατάθλιψη
Η ιστορία της Τέτας
Από την στιγμή που ανακάλυψα το site σας, ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία μου και ίσως καταφέρω να βοηθήσω ή και να βοηθηθώ από κάποιες σας.
Όλα ξεκίνησαν πριν από 1,5 περίπου χρόνο. Η ζωή μου κυλούσε ομαλά: είχα τον άντρα μου, το παιδάκι μου που ήταν 2 χρονών και κάτι, για πρώτη φορά στην ζωή μου δεν δούλευα και ήμουν αρκετά ήρεμη και χαλαρή. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι από την στιγμή που παντρεύτηκα πέρασα αρκετά δύσκολα. Με το που παντρεύτηκα, έμεινα έγκυος και δεν πήγε καλά η εγκυμοσύνη, μετά ευτυχώς ξανά έμεινα έγκυος αλλά μόλις γέννησα, ο άντρας μου έπαθε καρκίνο αλλά και εκεί ήμασταν τυχεροί και μετά από μια επέμβαση και μια περίοδο ατελείωτων εξετάσεων όλα πήγαν καλά…
Μόλις ηρεμήσαμε με το μωρό, με τις αρρώστιες, με τις τεταμένες σχέσεις με την μητέρα μου και χίλια δύο άλλα προβλήματα και ήμασταν στην καλύτερη φάση μας… μου χτύπησε την πόρτα η κατάθλιψη. Άρχισαν σιγά σιγά κάποιες κρίσεις πανικού, οι οποίες με οδήγησαν σε εμμονές ότι δεν είμαι καλή μητέρα και θα μου πάρουν το παιδί. Άρχισα να κλείνομαι στον εαυτό μου και να μην καταλαβαίνω τι μου συμβαίνει… έλεγα ψέματα και δικαιολογίες στους γύρω μου για να μην καταλάβουν ότι έχω κάτι… το οποίο ούτε και εγώ μπορούσα να συνειδητοποιήσω.
Μέρα με την μέρα άρχισα να αποτραβιέμαι από τις καθημερινές μου υποχρεώσεις, δεν μπορούσα να αντέξω ούτε τηλεόραση, να βλέπω ούτε να ακούω φίλους και γνωστούς μου στο τηλέφωνο, ούτε να θέλω να βγαίνω από το σπίτι, ούτε να μαγειρεύω… ούτε καν να θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι μου το πρωί. Σκεφτόμουνα ότι έχω μια ανίατη ασθένεια και θα πεθάνω σύντομα, οπότε άρχισε ένας κύκλος από εξετάσεις και γιατρούς και όσο δεν έβρισκαν τίποτα τόσο χανόμουν στον λαβύρινθο της αρρώστιας μου.
Οι ώρες που ήμουνα με το παιδί μου ήταν δύσκολες…. Φοβόμουνα ότι θα με χάσει σύντομα και ότι θα μου τον πάρουν επειδή ένιωθα ανίκανη να τον μεγαλώσω. Είχε φτάσει και 2,5 χρονών σχεδόν και δεν είχε μιλήσει ακόμα και φοβόμουνα από την μία ότι κάτι έχει και δεν μιλάει και από την άλλη ευχόμουνα να μην μιλήσει και μου πει ότι δεν είμαι καλή μάνα. Βούλιαζα σε ένα βούρκο κάθε μέρα και πιο πολύ, μέχρι που ξύπνησα ένα πρωί κοίταξα τον γιό μου και αποφάσισα να ζητήσω βοήθεια κάποιου ειδικού, ψυχολόγου πια, αφού δεν είχα τίποτα παθολογικό…
Ένιωθα ένα απέραντο τίποτα μέσα μου, αλλά το ένστικτο της μάνας με οδήγησε στο σωστό δρόμο και βρήκα κουράγιο απλά να ζητήσω βοήθεια. Όταν μου διέγνωσαν κατάθλιψη με διαταραχές πανικού, απλά κατέρρευσα ακόμα πιο πολύ… με απλά λόγια έπαθα σοκ. Αν και μορφωμένο κορίτσι δεν μπορούσα με τίποτα να συνειδητοποιήσω τι είναι η κατάθλιψη και ότι την έπαθα εγώ… μα είναι δυνατόν; Εγώ που ήμουνα πάντα τόσο δυνατή; Τι έκανα λάθος και άφησα την κατάθλιψη να μου κλέψει την ζωή; Τι θα πω στους γύρω μου; Τι θα πω στο παιδί μου; Τι θα πω στον εαυτό μου;
Η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι ότι η κατάθλιψη ποτέ δεν σε ρωτάει αν μπορεί και πότε μπορεί να σε επισκεφτεί… το θέμα είναι να βρεις έναν λόγο να θες να γίνεις καλά και να συνεχίσεις να ζεις και εγώ αυτόν τον λόγο τον βρήκα στο παιδί μου. Αυτό με έσωσε και δεν έχω τύψεις που έπαθα κατάθλιψη αλλά είμαι υπερήφανη που του έμαθα πως ότι και να συμβεί στην ζωή μας, πρέπει να βρίσκουμε το κουράγιο να σηκωνόμαστε και να συνεχίζουμε.
Τώρα ένα χρόνο μετά, είμαι πολύ καλύτερα, παλεύοντας ακόμα με κάποιες σκιές αλλά με αισιοδοξία για το μέλλον. Το παιδάκι μου είναι πολύ καλά, δεν σταματάει να μιλάει και να είναι χαρούμενο και ευτυχισμένο, ο άντρας μου είναι πάντα στο πλευρό μου, όπως και οι οικογένεια μου και οι στενοί μου φίλοι.
Το σίγουρο πια είναι ότι είμαι πολύ καλή μαμά και ποτέ κανείς δεν μπορεί να μου στερήσει το δικαίωμα να μεγαλώνω, να φροντίζω και να αγαπάω το παιδί μου, ούτε καν η κατάθλιψη.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Κοριτσια εχω περασει και εγω πολυ δυσκολα. Οταν η μικρη μου ητανε 2 περασα μια ΠΑΡΑ ΠΑΡΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ δυσκολη φαση, τουλαχιστον για εμενα. Αρχησα με ψυχαναγκασμους και μεσα σε μια βδομαδα με «χτυπησε» καταθλιψη. Την μεγαλωνω μονη μου απο την ημερα που γεννηθηκε. Ποτε μου δεν ειχα παρουσιασει καταθλιψη. Προσπαθησα με ολες τις «δυναμεις» μου να σταθω με το ζορι ορθια για να μην επηρεαστει η ψυχολογια της μικρης και στην κυριολεξια «συρθηκα» στον ψυχιατρο. Με μια σωστη αγωγη στην αρχη για να με «σπρωξει» να σταθω ορθια, επειτα με 2 βιβλια ψυχολογιας και με πραγματικη θεληση να «την νικησω, μπορω να πω οτι ειμαι πολυ καλυτερα! Βεβαια δεν ειναι ολες οι μερες ιδιες, αλλα ξερω οτι αυτες οι κακες μερες θα περασουν και θα ερθουν οι ομορφες ξανα! Ειναι δυσκολο να εισαι μαμα κατα την γνωμη μου, σιγουρα ειναι ομορφες οι περισσοτερες ημερες αλλα υπαρχουν και οι πολυ δυσκολες. Απλα θελω να πω σε καποιες γυναικες εκει εξω οτι δεν ειναι οι μονες!!!! Οτι ολλα ειναι μεσα στην ζωη μας!!!! Και ολα καποια στιγμη ξεπερνιουντε!!! ΟΛΑ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ!!! ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ!!! ΥΠΟΜΟΝΗ!!!!
Κοριτσια εχω περασει και εγω πολυ δυσκολα. Οταν η μικρη μου ητανε 2 περασα μια ΠΑΡΑ ΠΑΡΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ δυσκολη φαση, τουλαχιστον για εμενα. Αρχησα με ψυχαναγκασμους και μεσα σε μια βδομαδα με "χτυπησε" καταθλιψη. Την μεγαλωνω μονη μου απο την ημερα που γεννηθηκε. Ποτε μου δεν ειχα παρουσιασει καταθλιψη. Προσπαθησα με ολες τις "δυναμεις" μου να σταθω με το ζορι ορθια για να μην επηρεαστει η ψυχολογια της μικρης και στην κυριολεξια "συρθηκα" στον ψυχιατρο. Με μια σωστη αγωγη στην αρχη για να με "σπρωξει" να σταθω ορθια, επειτα με 2 βιβλια ψυχολογιας και με πραγματικη θεληση να "την νικησω, μπορω να πω οτι ειμαι πολυ καλυτερα! Βεβαια δεν ειναι ολες οι μερες ιδιες, αλλα ξερω οτι αυτες οι κακες μερες θα περασουν και θα ερθουν οι ομορφες ξανα! Ειναι δυσκολο να εισαι μαμα κατα την γνωμη μου, σιγουρα ειναι ομορφες οι περισσοτερες ημερες αλλα υπαρχουν και οι πολυ δυσκολες. Απλα θελω να πω σε καποιες γυναικες εκει εξω οτι δεν ειναι οι μονες!!!! Οτι ολλα ειναι μεσα στην ζωη μας!!!! Και ολα καποια στιγμη ξεπερνιουντε!!! ΟΛΑ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ!!! ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ!!! ΥΠΟΜΟΝΗ!!!!
Σε χειρωτερη φαση βρεθηκα εγω πριν καποια χρονια....μεγαλη ιστορια και μπορεσα και το παλεψα με την ομοιοπαθητικη...ειχα θεληση και ο ομοιοπαθητικος μου με θεραπεια σε πολυ συντομο χρονικο διαστημα...μου εφεραν ξανα το χαμογελο στα χειλη μου...και στεγνωσαν τα δακρυα μου!!! Ενω πιστευα πως ολα εχουν τελειωσει εκανα και δευτερο παιδι και χαμογελω οπως παλια!!!!
παθουσα κ γω κρισεις πανικου φοβιες δεν μπορουσα να βγω απο το σπιτι κ ενα συναισθημα αρκετα δυσκολο που αργοτερα εμαθα πως λεγετε αποπρωσοποιηση...μετα απο 3 μηνες ψυχοθεραπιες κ αντικαταθλιπτικων κ με πολυ προσευχη ειμαι καλυτερα...κουραγιο μια μερα ολες θα τα ξεπερασουμε εντελως
ΠΟΣΟ ΣΕ ΝΙΩΘΩ.....ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ "ΠΑΛΕΥΩ" ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΗΓΑ ΣΕ ΨΥΧΟΛΟΓΟ Κ ΣΥΝΕΧΙΖΩ,,,,ΔΕΝ ΑΦΕΘΗΚΑ ΣΤΙΓΜΗ......Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΗΤΑΝ 1 ΧΡΟΝΩΝ.....ΗΜΟΥΝΑ ΟΛΟΜΟΝΑΧΗ....ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ....ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ ...ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΜΑΛΙΣΤΑ....Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΑΘΕΙ ΠΟΤΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΦΟΒΙΕΣ ΜΟΥ.....ΜΕ ΠΡΟΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΟΥ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙ.......ΠΑΡ'ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΕ ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ Κ ΧΩΡΙΣ ΔΕΝ ΤΟ ΕΒΑΛΑ ΚΑΤΩ ΣΤΙΓΜΗ.....ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΕΙΔΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΚΛΑΙΩ.......ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΕΞΥΠΝΟ...ΚΟΙΝΟΝΙΚΟΤΑΤΟ.....ΔΡΑΣΤΗΡΙΟ.....ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΜΑΘΩ ΝΑ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΟΟΟΟΟΟΛΑ ΤΟΥ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΑΝ Κ ΜΙΚΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΤΑ 4......ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΕΙΧΑ ΣΤΕΙΛΕΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΟΛΙΒΙΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕ ΚΑΙ ΘΕΩΡΗΣΑ ΟΤΙ ΤΟ ΘΕΩΡΗΣΕ ΘΕΜΑ ΤΑΜΠΟΥ .....ΑΛΛΑ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΒΛΕΠΩ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΗ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ....ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΜΟΝΕΣ.....ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΜΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΤΟΛΜΑΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΕΙ ΑΝΟΙΧΤΑ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΤΗΝ ΠΟΥΝ "ΤΡΕΛΗ"......ΕΓΩ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ....ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑ ΛΑΒΩ ΜΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΑΙΡΝΑΕΙ ΟΤΙ ΠΑΙΡΝΑΕΙ.....ΒΛΕΠΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ.....ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ....ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ.....ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΙ ΝΑ ΦΟΒΑΣΑΙ......
Μπραβο που βρηκες την δυναμη και κυριως την θεληση να το ξεπερασεις! Το ζω απο εναν πολυ κοντινο μου ανθρωπο και ειναι εξαιρετικα δυσκολο και για αυτους που συναναστρεφονται τον καταθλιπτικο. Δεν μπορεις να τα βαλεις με το μυαλο και τις σκεψεις του αλλου, θελω τρομερη υποστηριξη (που οι περισσοτεροι δεν ξερουν καν πως να το διαχειριστουν). Να εισαι καλα με το παιδακι σου και την οικογενεια σου και ολα αυτα να μεινουν στο παρελθον μια για παντα!
Τέτα, καλή δύναμη καλό κουράγιο από μια "συνάδελφο" που όμως έχει να πάθει κρίση πανικού εδώ και 2 χρόνια και που ξεμπέρδεψε με την κατάθλιψη που κόντεψε να της πάρει τη ζωή εδώ και πολύ καιρό! Υπάρχουν λύσεις! Θεραπεύεται! Εμπιστοσύνη στο Θεό και όλα γίνονται με έναν καλό γιατρό και πολύ αγάπη από τους γύρω μας!
Όσο ήσουν μέσα στα προβλήματα είχες να λύσεις αυτά και δεν σκεφτόσουν τίποτα άλλο. Πέρασες μεγάλο άγχος και κούραση και όταν όλα είχαν περάσει και ήσουν ήρεμη ξέσπασε ο οργανισμός. Έχω περάσει κάτι παρόμοιο πρόσφατα. Θέλεις στήριξη σαφώς από τους γύρω σου, αλλά θέλει να παλεψεις πολύ και με τον εαυτό σου και να διώξεις κάθε κακιά σκέψη. Μιλάω εκ πείρας.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΠΕΡΝΑΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΚΑΠΟΙΑ ΠΕΡΙΕΡΓΗ ΦΑΣΗ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΙΔΕΟΛΗΨΙΕΣ ΣΟΥ ΜΠΑΙΝΕΙ ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΕΜΜΟΝΗ ΙΔΕΑ Π.Χ ΟΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΚΟ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ...ΕΧΩ ΠΕΡΑΣΕΙ ΠΟΛΛΑ ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΑ ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΜΕ ΕΧΕΙ ΔΙΑΛΥΣΕΙ ...ΤΟ ΠΟΛΥ ΑΓΧΟΣ ΜΕ ΕΧΕΙ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΕ ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ.ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ...ΕΥΤΥΧΩΣ ΤΩΡΑ ΕΧΩ ΧΑΛΑΡΩΣΕΙ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΒΑΖΩ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ ΣΕΙΡΑ.
Δυστηχως, υπαρχουν αυτα, αλλα ειναι κατι το οποιο ξεπερνιεταιειδικα οταν εχεις το αγγελουδι σου.
ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΩ ΤΙΣ ΙΔΕΟΛΗΨΙΕΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΣΕ ΠΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΤΑ ΚΙ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΗΝ ΤΡΟΜΑΞΩ.....ΣΙΓΟΥΡΑ ΚΙ ΕΣΥ ΚΑΝΕΙΣ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ......ΚΑΙ ΜΠΡΑΒΟ....ΕΓΩ ΠΕΡΑΣΑ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΠΑΛΕΥΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΔΕΟΛΗΨΙΕΣ ΚΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΩ ΟΥΤΕ ΕΓΩ ΟΥΤΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ.......ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΟΛΑ ΓΛΥΚΕΣ ΜΟΥ....ΟΟΟΟΟΟΟΟΛΑ....ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ Θ ΤΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΛΕΜΕ ΜΑ ΜΑ ΠΟΣΟ ΧΑΖΕΣ ΗΜΑΣΤΑΝ......ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΩ ΠΑΕΙ Κ ΣΕ ΨΥΧΙΑΤΡΟ.....ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΣΤΗΝ ΕΡΩΤΗΣΗ ΜΟΥ ΓΙΑΤΡΕ ΚΑΤΙ ΕΧΩ ΚΑΙ ΜΟΥ ΤΟ ΚΡΥΒΕΤΕ......ΗΤΑΝ..."ΝΑΙ ΣΟΥ ΚΡΥΒΩ ΟΤΙ ΑΠΛΑ ΕΙΣΑΙ ΜΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ"