Μητρότητα και κατάθλιψη

Η ιστορία της Τέτας

Από την στιγμή που ανακάλυψα το site σας, ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία μου και ίσως καταφέρω να βοηθήσω ή και να βοηθηθώ από κάποιες σας.

Όλα ξεκίνησαν πριν από 1,5 περίπου χρόνο. Η ζωή μου κυλούσε ομαλά: είχα τον άντρα μου, το παιδάκι μου που ήταν 2 χρονών και κάτι, για πρώτη φορά στην ζωή μου δεν δούλευα και ήμουν αρκετά ήρεμη και χαλαρή. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι από την στιγμή που παντρεύτηκα πέρασα αρκετά δύσκολα. Με το που παντρεύτηκα, έμεινα έγκυος και δεν πήγε καλά η εγκυμοσύνη, μετά ευτυχώς ξανά έμεινα έγκυος αλλά μόλις γέννησα, ο άντρας μου έπαθε καρκίνο αλλά και εκεί ήμασταν τυχεροί και μετά από μια επέμβαση και μια περίοδο ατελείωτων εξετάσεων όλα πήγαν καλά…

Μόλις ηρεμήσαμε με το μωρό, με τις αρρώστιες, με τις τεταμένες σχέσεις με την μητέρα μου και χίλια δύο άλλα προβλήματα και ήμασταν στην καλύτερη φάση μας… μου χτύπησε την πόρτα η κατάθλιψη. Άρχισαν σιγά σιγά κάποιες κρίσεις πανικού, οι οποίες με οδήγησαν σε εμμονές ότι δεν είμαι καλή μητέρα και θα μου πάρουν το παιδί. Άρχισα να κλείνομαι στον εαυτό μου και να μην καταλαβαίνω τι μου συμβαίνει… έλεγα ψέματα και δικαιολογίες στους γύρω μου για να μην καταλάβουν ότι έχω κάτι… το οποίο ούτε και εγώ μπορούσα να συνειδητοποιήσω.

Μέρα με την μέρα άρχισα να αποτραβιέμαι από τις καθημερινές μου υποχρεώσεις, δεν μπορούσα να αντέξω ούτε τηλεόραση, να βλέπω ούτε να ακούω φίλους και γνωστούς μου στο τηλέφωνο, ούτε να θέλω να βγαίνω από το σπίτι, ούτε να μαγειρεύω… ούτε καν να θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι μου το πρωί. Σκεφτόμουνα ότι έχω μια ανίατη ασθένεια και θα πεθάνω σύντομα, οπότε άρχισε ένας κύκλος από εξετάσεις και γιατρούς και όσο δεν έβρισκαν τίποτα τόσο χανόμουν στον λαβύρινθο της αρρώστιας μου.

Οι ώρες που ήμουνα με το παιδί μου ήταν δύσκολες…. Φοβόμουνα ότι θα με χάσει σύντομα και ότι θα μου τον πάρουν επειδή ένιωθα ανίκανη να τον μεγαλώσω. Είχε φτάσει και 2,5 χρονών σχεδόν και δεν είχε μιλήσει ακόμα και φοβόμουνα από την μία ότι κάτι έχει και δεν μιλάει και από την άλλη ευχόμουνα να μην μιλήσει και μου πει ότι δεν είμαι καλή μάνα. Βούλιαζα σε ένα βούρκο κάθε μέρα και πιο πολύ, μέχρι που ξύπνησα ένα πρωί κοίταξα τον γιό μου και αποφάσισα να ζητήσω βοήθεια κάποιου ειδικού, ψυχολόγου πια, αφού δεν είχα τίποτα παθολογικό…

Ένιωθα ένα απέραντο τίποτα μέσα μου, αλλά το ένστικτο της μάνας με οδήγησε στο σωστό δρόμο και βρήκα κουράγιο απλά να ζητήσω βοήθεια. Όταν μου διέγνωσαν κατάθλιψη με διαταραχές πανικού, απλά κατέρρευσα ακόμα πιο πολύ… με απλά λόγια έπαθα σοκ. Αν και μορφωμένο κορίτσι δεν μπορούσα με τίποτα να συνειδητοποιήσω τι είναι η κατάθλιψη και ότι την έπαθα εγώ… μα είναι δυνατόν; Εγώ που ήμουνα πάντα τόσο δυνατή; Τι έκανα λάθος και άφησα την κατάθλιψη να μου κλέψει την ζωή; Τι θα πω στους γύρω μου; Τι θα πω στο παιδί μου; Τι θα πω στον εαυτό μου;

Η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι ότι η κατάθλιψη ποτέ δεν σε ρωτάει αν μπορεί και πότε μπορεί να σε επισκεφτεί… το θέμα είναι να βρεις έναν λόγο να θες να γίνεις καλά και να συνεχίσεις να ζεις και εγώ αυτόν τον λόγο τον βρήκα στο παιδί μου. Αυτό με έσωσε και δεν έχω τύψεις που έπαθα κατάθλιψη αλλά είμαι υπερήφανη που του έμαθα πως ότι και να συμβεί στην ζωή μας, πρέπει να βρίσκουμε το κουράγιο να σηκωνόμαστε και να συνεχίζουμε.

Τώρα ένα χρόνο μετά, είμαι πολύ καλύτερα, παλεύοντας ακόμα με κάποιες σκιές αλλά με αισιοδοξία για το μέλλον. Το παιδάκι μου είναι πολύ καλά, δεν σταματάει να μιλάει και να είναι χαρούμενο και ευτυχισμένο, ο άντρας μου είναι πάντα στο πλευρό μου, όπως και οι οικογένεια μου και οι στενοί μου φίλοι.

Το σίγουρο πια είναι ότι είμαι πολύ καλή μαμά και ποτέ κανείς δεν μπορεί να μου στερήσει το δικαίωμα να μεγαλώνω, να φροντίζω και να αγαπάω το παιδί μου, ούτε καν η κατάθλιψη.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com