Θα ήθελα και εγώ την συμβουλή σας.
Έχω θέμα με τον άντρα μου. Με αγαπάει και εγώ τον αγαπώ, αλλά όταν τσακωνόμαστε, αυτός πάντα μου πετάει ότι αυτός δουλεύει, ότι δικά του είναι τα λεφτά και το σπίτι και να πάω να δουλέψω. Εγώ μεγαλώνω το παιδί μας και δεν έχω πουύ να το αφήσω, ούτε βοήθεια έχω από κανέναν, ούτε καν από αυτόν. Δουλεύει πολλές ώρες… Του έχω πει να δουλεύει λιγότερο και αυτός μόνος του δεν θέλησε, γιατί λέει «Θα παίρνω καλύτερα λεφτά από σένα με την δουλειά που κάνω«
Με αυτά τα λόγια με πληγώνει πάρα πολύ και τελευταία τα λέει συνέχεια…
Βοήθεια στο σπίτι δεν έχω, γιατί δουλεύει πολλές ώρες εκτός από Σ/Κ.
Του έχω πει θα τα κάνω όλα εγώ, αλλά εσύ μην μου βγάζεις και άλλες δουλειές και δεν καταλαβαίνει… Έχει τα ρούχα του πεταμένα, κάλτσες, μπουκάλια, ποτήρια… Γενικά τα σκουπίδια του δεν τα πετάει! Τρώει, τα κάνει όλα χάλια, κάνει μπάνιο, όλα χάλια και νερά…
Έχω μιλήσει με το καλό, τίποτα! Τσακωνόμαστε, τίποτα!
Και λίγα σας λέω… Δεν ξέρω τι να κάνω… Έχω και κάποια θέματα υγείας αυτή την περίοδο, με το ζόρι τα καταφέρνω…
Είχα πάρει την απόφαση να τον χωρίσω, αλλά πού να πάω χωρίς λεφτά; Ούτε βοήθεια από καποιον να μου κρατάει το παιδί πώς να βρω δουλειά;
Και εδώ είναι η κοινωνία μικρη, δεν έχει κάποιον σύλλογο να με βοηθήσει…
Η ψυχολογία μου είναι πολύ άσχημη…
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Καλησπέρα! Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Τα ίδια περνάω, παρόλο που το σπίτι είναι δικό μου. Έχω μια κόρη 4 ετών και δε με αφήνει να την πάω σε παιδικό σταθμό, γιατί όλη μέρα κάθομαι και αυτός δουλεύει. Με έχει αποκόψει από συγγενείς και φίλους και από όσους ζήτησα συμβουλές μου είπαν ότι αυτοί οι άντρες είναι κομπλεξικοί και δεν αλλάζουν. Συνέχεια θα βρίσκουν κάτι για να δημιουργούν προβλήματα. Έχω ξεκινήσει να ψάχνω για δουλειά. Θα πάει και η μικρή προνηπιο υποχρεωτικά το Σεπτέμβρη. Η ψυχική φθορά φέρνει σωματικά προβλήματα και έχουμε παιδιά να μεγαλώσουμε. Ξέρω και γυναίκες που χώρισαν μετά από 15και 20 χρόνια. Έκαναν υπομονή, αλλά κάποια στιγμή ξέσπασαν. Ο άνθρωπος δεν αλλάζει.