Τα μαθητικά τα χρόνια

Αχ! και να ήμουν παιδάκι ξανά, να έτρεχα με χαρά για το πρώτο κουδούνι του σχολείου. Με την αγωνία να συναντήσω τις φίλες και τους συμμαθητές που έχασα για τρεις μήνες σε παραλίες και βουνά. Να κοιτάζω με έκσταση τη νέα μου πολύχρωμη τσάντα και όλο το δωμάτιο να μυρίζει χαρτί και ξύσματα μολυβιού. Ασήκωτα βιβλία να γέμιζαν τα μικρά μου χεράκια και με δέος να ξεφύλλιζα τις σελίδες τους. Τάξη φρεσκοβαμμένη και νέα δασκάλα να με περίμεναν κι η μόνη μου έννοια να ήταν με ποια θα μοιραστώ το θρανίο μου, χωρίς να με νοιάζει που η μαμά με έντυνε με τα δικά της γούστα και πάντα μου ‘κοβε τη φράντζα στραβά.

Αχ! και να ήμουν έφηβη ξανά, να έψαχνα όλη τη νύχτα τη ντουλάπα μου δοκιμάζοντας ρούχα για την πρώτη μέρα στο Γυμνάσιο. Κρυφά να βάζω κι ένα κραγιόν της μαμάς στην τσάντα μου για να νιώθω πως μεγάλωσα. Με κείνα τα απαίσια σπυράκια να αγχώνομαι που δεν μπορούσα να κρύψω και να μαλώνω με τη μάνα μου για το τζιν με τα μπαλώματα και τα κοντά μπλουζάκια. Και να αναρωτιέμαι τι πειράζει που φαίνεται η κοιλιά, αφού κοιλιά δεν είχα. Να γελάμε με τους περίεργους καθηγητές που στα 40 τους εμείς τους βλέπαμε γέρους κι ανιαρούς που το επίθετό μας γνώριζαν και μ’ αυτό μας εγκαλούσαν συνεχώς σε τάξη. Να γεμίζω καρδούλες και στιχάκια τα βιβλία και άπειρα SOS να πρέπει να διαβάζω. Να μαλώνω με την κολλητή και να τα τρώμε χυλόπιτες από το ίδιο αγόρι.

Αχ! και να ήμουν πρωτοετής φοιτήτρια ξανά, να πετάω από χαρά που επιτέλους θα ζω μόνη. Χωρίς αδέρφια στο ίδιο δωμάτιο, χωρίς έλεγχο για την ώρα που πέρασε και γω δεν γύρισα σπίτι ακόμη. Με την αγωνία να μάθω επιτέλους κάτι να μαγειρεύω γιατί βαρέθηκα να τρώω σάντουιτς. Έδρανα και φοιτητικά πάρτι να ήταν το καθημερινό μου πρόγραμμα κι αν το πάρτι γινόταν after να αναβάλω την παράδοση για άλλη μέρα –εξάλλου πάντα κάποιος υπήρχε που κρατούσε σημειώσεις για τους απόντες. Ο χρόνος δεν είχε σημασία κι αν περνούσε, υπήρχε ακόμη χρόνος για πολλά.

Τα παιδιά μας τώρα γεμίζουν το χρόνο και καθώς «κάθε κατεργάρης στον πάγκο του» γυρνά κι εγώ κι εσύ «Ελληνίδα μαμά» ως σύζυγος, μητέρα, εργαζόμενη, νοικοκυρά, όσο η μέρα μικραίνει θα ψάχνουμε τρόπους να μεγαλώσουμε τη μέρα μας για να χωρέσουν όλα των παιδιών μας τα υπέροχα χρόνια.

Καλή σχολική χρονιά!

Βασιλική Πέτσα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com