Εγώ νόμιζα πως μόνο με αγαπάς…
Μεγαλώνω 2 κορίτσια. Σήμερα η μεγάλη είναι 8 και η μικρή 5.5 ετών… Από την ημέρα που μιλήσανε, υπήρξανε στιγμές που ένιωσα περήφανη, υπήρξανε στιγμές που έπεσα από την καρέκλα μου από τα γέλια, υπήρξανε και στιγμές που με προβλημάτισαν.
Πρόσφατα ρώτησε η μαμά Ολίβια για το πως μπορούμε να βοηθήσουμε ένα παιδάκι να αντιμετωπίσει τον ερχομό ενός δεύτερου παιδιού!
Αυτή ήταν η αφορμή να σας γράψω την προσωπική μου εμπειρία πάνω στο θέμα αυτό και ίσως μέσα από αυτή να βοηθηθείτε λιγάκι…
Η Εύα μου γεννήθηκε το 2005, ήταν το πρώτο παιδί όοολης της οικογένειας και από τις δυο πλευρές. Πρώτη κόρη, πρώτη εγγονή, πρώτη ανιψιά, πρώτη σε όλες τις καρδιές!
Κληρονόμησε το όνομα την μητέρας του συζύγου μου, Ευαγγελίας την οποία χάσαμε απρόσμενα, λίγους μήνες πριν γεννηθεί η κόρη μας.
Όταν γεννήθηκε λοιπόν όλα τα χέρια ήταν εκεί να βοηθήσουν, όλη η προσοχή ήταν επάνω της. Το απολάμβανε, ήταν τόσο ευτυχισμένη με αυτή την λατρεία από όλους μας.. Αυτό δεν ήταν πρόβλημα, όσο ήταν μόνη.
Όμως επειδή δεν ήθελα να μεγαλώσει ως μοναχοπαίδι, προσπαθούσα να της κάνω αδερφάκι το συντομότερο δυνατόν. Σχεδόν 2 ετών η Εύα έζησε την νέα εγκυμοσύνη. Η αλήθεια ήταν πως και οι δυο εγκυμοσύνες μου ήταν καλές, αλλά το πρώτο τετράμηνο έμενε η σκιά μου.. Πολλούς εμετούς, υπνηλία, δεν ήμουν η μαμά που είχε συνηθίσει. Όταν πια άρχισα να φουσκώνω και ήταν προφανές πως κάτι καινούριο θα συμβεί στην ζωή της, έκανα και εγώ τις ίδιες κουβεντούλες, που κάνουν όλες οι μαμάδες για τον ερχομό του νέου μωρού. Τα είχα καταφέρει καλά, η Εύα είχε μεγαλύτερη αγωνία από μένα να γνωρίσει επιτέλους την μπέμπα.
Και έτσι έγινε, απο την πρώτη στιγμή που την αντίκρισε, την αγάπησε, την αποδέχτηκε, μοιράστηκε, φρόντισε, έκανε όλα όσα ονειρευόμουν πως θα ήθελα να κάνει και ήμουν τόσο περήφανη γι αυτήν. Το ίδιο και η μικρή, την κοιτούσε στα μάτια και έλαμπε…
Όταν όμως η μικρή άρχισε να παίρνει πρωτοβουλία, να απλώνει το χεράκι, να λέει κουβεντούλες, να χαϊδεύεται και να με αγκαλιάζει από μόνη της, τότε άλλαξε το σκηνικό.
Ήταν νευρική, ήταν επιθετική (μόνο μαζί μου), ήταν αχόρταγη, αγενής, εκνευριστική μέχρι εκεί που δεν παίρνει.
Επειδή μεγάλωσα σε οικογένεια που ήμουν το μεγάλο παιδί, με ένα δεύτερο, που ήρθε στην πρώτη δημοτικού και με τσάκισε, χωρίς να μπορώ να ελέγξω αυτό που ένιωθα, ήθελα το θέμα να το λύσω άμεσα. Είμαι της πρόληψης και όχι της θεραπείας.
Ζήτησα την συμβουλή ειδικού.. και τώρα το ζουμί..
«Να της αφιερώνεις προσωπικό χρόνο, μόνο οι δυο σας«
Αυτή ήταν η συμβουλή περιληπτικά. Αρχικά ήταν αδύνατον να την ακολουθήσω καθημερινά, διότι όπως καταλαβαίνετε το μωράκι μας, που θα το άφηνα; Έπρεπε να μείνουμε οι δυο μας, πως να το καταφέρω αυτό.. Έτσι άρχισα να την χορεύω, με το μικρό στο relax, να τραγουδάμε και η μικρή ως θεατής να χειροκροτεί, να την κρατώ πιο αργά το βράδυ ξύπνια για να χορτάσει την αγκαλιά μου.
Το παιδί άρχισε να ηρεμεί. Δεν χρειάζεται να σας πω πως το «Σ’ αγαπώ, μ’ αγαπάς» στο σπίτι μας, είναι τόσο συχνό που καμιά φορά καταντά και βαρετό.
Έτσι ο καιρός περνούσε, πότε εγώ είχα τις στραβές μου, πότε η μια, πότε η άλλη… όμως αγαπιόμαστε, αγκαλιαζόμαστε και εγώ ήμουν ήσυχη. Η μεγάλη μου κόρη τώρα πια δεν είναι μωράκι, μπορώ και επικοινωνώ μαζί της με πολλούς τρόπους, ακόμα και με τα μάτια.. Όμως προσπαθώ πάντα να έχει τον χρόνο της, χωρίς την άλλη, μόνο με την δική της μαμά, με τα δικά της ενδιαφέροντα, με τις αποκλειστικές στιγμές που έχει ανάγκη…
Πριν απο κανενα χρόνο (εκεινη 6 ετών), κάπου είχαμε πάει βόλτα οι δυο μας και μιλούσαμε για την ζήλια και πως αυτη κανει κακό στην ψυχη μας.
Anyway γυρίζοντας με το αυτοκίνητο, (αυτή πίσω-εγώ μπρος) μιλούσα και της έλεγα πως πόσο ευτυχισμένη νιώθω και πόσο την αγαπώ, πως είναι το πρώτο μου παιδακι, πως χάρη σε αυτήν έγινα μανουλα, πως μου έμαθε τόσα πολλά πράγματα, πως όταν την ένιωσα σας σπορακι να κλωτσάει στην κοιλίτσα μου ήταν συγκλονιστική στιγμή για μένα, πως ήταν το πιο όμορφο μωρό του κόσμου, πως δεν έκλαιγε ποτέ, πως πάντα με κάνει περήφανη, από την πρώτη μέρα που την πήρα στην αγκαλιά μου, μέχρι τώρα στο σχολείο….. Πως…. πως… είχα πάρει φόρα και της είπα πράγματα που μόνο στο μυαλό μου είχα και θαμμένα βαθιά ως δεδομένα… ερωτική εξομολόγησή…
Δεν την έβλεπα, ήξερα όμως ότι με άκουγε προσεκτικά. Μόλις παρκαρα και κατεβηκε απο το αυτοκίνητο με πήρε αγκαλιά και μου είπε:
– Μαμά, πόσο χαίρομαι που νιώθεις όλα αυτά για μένα, εγώ νόμιζα πως μόνο με αγαπάς…
Τα μεγάλα παιδιά κουβαλούν μεγάλο φορτίο στην ανήλικη ζωή τους από τον ερχομό τους επόμενου παιδιού, καμιά φορά αυτό, ανάλογα τον δικό μας πάντα χειρισμό της κατάστασης, μπορεί να κρατήσει και στην ενήλικη ζωή. Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα, να πρέπει να τα φέρει όλα βόλτα και ταυτόχρονα να αντιμετωπίζει όλη αυτή την ανασφάλεια που επικρατεί γύρω της, όμως όπως μπορείτε και όσο μπορείτε, δώστε σε κάθε παιδί να καταλάβει τι σημαίνει αυτό για σας, γιατί κάθε παιδί μπορεί να το αγαπάτε το ίδιο, αλλά στην ζωή σας έπαιξε άλλο ρόλο!
Νίκη
—
Η Νίκη Καβαδάτου είναι μαμά δύο κοριτσιών και ασχολείται επαγγελματικά με τη ζαχαροπλαστική, γλυκαίνοντας τους καλεσμένους σε πάρτι, γάμους και βαφτίσεις με τα υπέροχα γλυκά της!
Θα την βρείτε στο www.sketiglyka.gr
Απλα Respect......!! 111
'εγω νομιζα οτι μονο με αγαπας' οκ παλι χαλασα ολα τα μωρομαντιλα τους!χαχαχαχα τελικα το μυαλουδακη τους δεν μπορει να καταλαβει ποσα πραγματα συναισθηματα και καταστασεις χωραει ενα σ'αγαπω!ο γιος μου παλι οταν ηρθε η μικρη μου δεν με αφηνε να την ταισω με τραβαγε απο την νυχτικια για να μην της βαλω το μπιμπερο στο στομα ωσπου πηρα μια δυο φορες μια σοκολατα και την εβαλα μεσα στο φορμακι της και οτι και καλα 'ωχ κοιτα τι εχει η μπεμπα για εσενα!' την λατρεψε ο λοιχουδης εχει φτασει 4 μισο η μικρη 3 και ακομα ψαχνει τα ρουχα τηςχαχαχαχαχα
πράγματι πολύ ωραίο! ζω την ίδια κατάσταση 4 και 2 τα κορίτσια μου. αυτά τα πρώτα έχουν τόσες ανασφάλειες μετά τον ερχομό του δεύτερου παιδιού.... ΕΧΟΥΝ ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΓΚΗ την δική μας ερωτική εξομολόγηση! και γω ζήτησα την βοήθεια παιδοψυχολόγου και θεωρώ ότι είναι η καλύτερη λύση γι αυτά τα μικρά αγγελούδια που είμαστε ΟΟΟΟΟΟΌΛΟΣ τους ο κόσμος και ξαφνικά αυτό γρεμίζεται μπροστά στα μάτια τους και νιώθουν τόσο αβοήθητα.... όμως μόνο η δική μας στήριξη αγάπη και χρόνος είναι η λύση. μπράβο ωραίο θέμα και "καίει" πολλά σπίτια!
Πόσο με άγγιξαν όσα έγραψες Νίκη...Πόσο αληθινά και όμορφα όλα,πόσο δίκιο έχεις...Δε θα σου κρύψω όμως ότι μια κουβέντα σου με συντάραξε,ότι το αδερφάκι το δικό σου ήρθε όταν ήσουν Α δημοτικού και σε τσάκισε...Θα μπορούσες σε παρακαλώ,αν δεν σε πειράζει να το μοιραστείς με μια άγνωστη και αν έχεις τον χρόνο φυσικά,να μου πεις τι περίπου θυμάσαι να ένιωθες τότε;Μιλούσες για όσα ένιωθες στη μαμά-μπαμπά ή τα έκρυβες μέσα σου και απλά ήσουν αντιδραστική;Τα κουβαλάς ακόμα μέσα σου αυτά γλυκιά μου;Αχ πες μου σε παρακαλώ,το έχω τόσο ανάγκη...Ο μεγάλος μου υπέροχος γιος απέκτησε την αδερφούλα του πέρυσι που ήταν μεγάλα νήπια,φέτος λοιπόν τελειώνει σιγά σιγά την Α δημ.κι η μικρή τώρα κοντεύει τους 20 μήνες...Παλεύω να είμαι εντάξει απέναντί του,παλεύω πιο πολύ από παλιά να είμαι κοντά του,μα η αντίδραση παέι σύννεφο,συμπεριφορές απίστευτα κακές,ενός ξένου παιδιού...τα έχω χαμένα,δεν ξέρω τι να κάνω...δε μου μιλάει αν και προσπαθώ να δω μες στην ψυχούλα του,υποθέτω ότι ζηλεύει,μα ό,τι κι αν κάνω δεν αλλάζει αυτός ο αρνητισμός του σε όλα...Λες να τον "τσάκισε" κι αυτόν όπως εσένα τότε;Τα μάτια μου τρέχουν τώρα που σου γράφω...Το σίγουρο είναι ότι απο σήμερα κιόλας θα κάνω αυτό που συμβουλεύεις,πράγματα οι δυο μας εκτός σπιτιού,χωρίς την μικρή...Σ'ευχαριστώ πάρα πολύ,ακόμη κι αν δεν απαντήσεις,με έχεις ήδη βοηθήσει!
Ελπιδα καλυτερα να δεις κ συ εναν ειδικο αμεσα. Καμια μαμα δε μπορει να σε συμβουλεψει σε αυτο, οιανθρωποι ειναι διαφορετικοι μεταξυ τους, αλλες οι περιστασεις, αλλες οι εποχες. Ζητα βοηθεια οπως εκανε πολυ σοφα κ η Νικη
Ειλικρινά , με έκανες και δάκρυσα !!!!! Να χαίρεσαι τα κορίτσια σου !!!!!!!!!!!
Πολυ συγκινητικο...πολυ διδακτικο.... σ ευχαριστουμε που το μοιραστηκες!!!
Με συγκίνησε πάρα πολύ η κόρη σου... Κιεσύ που το μοιράστηκες μαζί μας..... Να είστε καλά και πάντα χαρούμενες....
Αυτό το θέμα αντιμετωπίζω και εγώ με τον γιο μου(3 ετών). Από τη στιγμή που γέννησα τον αδερφούλη του(21 μηνών τώρα) έχει αλλάξει τόσο πολύ η συμπεριφορά του!!Προσπαθώ με κάθε τρόπο να το χειριστώ αλλά κάθε μέρα φουντώνει και πιο πολύ η ζήλια του. Τώρα έχω ζητήσει και τη βοήθεια μιας παιδοψυχολόγου. Ελπίζω αυτό το φορτίο που αναφέρεις να μην κρατήσει τόσο πολύ.
Πολύ συγκινητικό και διδακτικό άρθρο. Όχι μόνο τα παιδιά μας αλλά και όλοι οι αγαπημένοι μας αξίζει να γνωρίζουν τους δρόμους της αγάπης μας, διότι πραγματικά υπάρχει περίπτωση να είναι ανύποπτοι για την πολυπλοκότητα και το βάθος των αισθημάτων μας. Πριν 2-3 χρόνια η αδερφή μου μου είπε "χάρη σε σένα, την αδελφή μου, σώθηκε το διδακτορικό μου!" What? Πώς εγώ είχα σώσει ένα διδακτορικό που αυτή ολοκλήρωσε μόνη της πριν 8 χρόνια σε μια μακρινή χώρα; "Μα δε θυμάσαι που ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω και σε πήρα τηλέφωνο και μου είχες πει αυτή την κουβέντα; Τότε ανατράπηκε η κακή ψυχολογία μου και αποφάσισα να προχωρήσω!" Δεν είχα ιδέα! Αισθάνθηκα τόσο ευτυχής που βοήθησα την αδελφή μου με μια κουβέντα από καρδιάς, έστω και πριν τόσα χρόνια! Σου εύχομαι τα κοριστάκια σου να στηρίζονται πάντα η μία στην άλλη!
Το χειρίστηκες πολύ όμορφα και έξυπνα, με μεγαλή συναισθηματική νοημοσύνη που λένε και οι ειδικοί! συγχαρητήρια!
Πραγματικα πολυ συγκινητικο αλλα οι δικες μου οι αποριες σαν δευτερο παιδι μιας ακριβως ιδιας οικογενειας προσθετω τα εξης" γιατι παντα το πρωτο παιδι να συνεχισει να εχει μονο του χρονο με την μαμα ενω το δευτερο να μην εχει? anyway ειναι ερωτημα που πραγματικα θα ηθελα να το θεσω προς ψυχολογικη αναλυση αλλα καποια αλλη φορα ισως...
Αλεξία μου, κάθε παιδί έχει ανάγκη τον προσωπικό χρόνο με τους γονείς, και ειδικά με την μαμά. Απλά επειδή οταν γίνεται η συνάντηση το νέο μωράκι, εκείνο έρχεται σε έναν κόσμο που ήδη υπάρχει ένα παιδάκι, μαθαίνει στην συνύπαρξη. Το ιδιο συμβαινει και με το μεσαίο παιδί το λεγόμενο "σάντουιτς". Ομως μεγαλώνοντας έχει ακριβώς τις ίδιες ανάγκες με το μεγάλο! :)
ετσι εκανα κι εγω! οταν κοιμοταν ο μικρος της ελεγα "ελα να παιξουμε μονο οι δυο μας...να εχουμε την ησυχια μας!" παρ'ολο που ειχαν πολυ μικρη διαφορα 15 μηνες, το εκανα αυτο και το ευχαριστιωμουν και εγω και αυτη!!!! .....περιττο να σας πω σε τι κατασταση βρισκοταν το σπιτι....))))
Το σπίτι ειναι το τελευταίο πράγμα που πρέπει να μας ενδιαφέρει!! :)) γιατί αν αγχωθούμε και γι αυτό... :)
δάκρυσα. πόσο ανάγκη έχουμε όλοι, και πόσο μάλλον τα παιδάκια μας, ν ακούν την {ερωτική } μας εξομολόγηση. όχι απλά σ αγαπάω αλλά σ αγαπάω γιατι και γι αυτο και για το άλλο κτλ. πολύ ωραίο το κείμενο σου
Πράγματι το έχουν ανάγκη!
Υπέροχο και συγκινητικό κείμενο, υπέροχο και συγκινητικό βίντεο... Να τις χαίρεσαι και τις δύο!
Eva και εσύ ότι επιθυμείς.. ευχαριστώ!