Νιώθω πως βλέπει τη γιαγιά ως μητέρα της και όχι εμένα!

Έχω εδώ και 1,5 χρόνο μια μικρή κορούλα. Aπό την ημέρα που την γέννησα είχα σύνοδο στο νοσοκομείο την πεθερά μου, η οποία όταν βγήκα ερχόταν και με βοηθούσε το πρώτο διάστημα στο να την κάνω μπάνιο και όλη την υπόλοιπη μέρα την είχα εγώ και ο μπαμπάς της, Δηλαδή περνά πιο πολύ χρόνο γενικά με εμάς, παρά με την γιαγιά για να καταλάβετε.

Αλλά υπάρχει μεγάλο θέμα… Πρώτον ενώ η ίδια η πεθερά μου έχει περάσει άσχημα από θέμα δικής της πεθεράς, δηλαδή στα δίδυμα αγόρια που έχει, άλλα έλεγε στην πεθερά της και άλλα έκανε εκείνη από πίσω της και ενώ μου είπε ότι δεν θα κάνει το ίδιο, το κάνει… Ενώ της έχω ένα σωρό παιχνίδια, η πεθερά μου της δίνει κουτάλες και σουρωτήρια για να παίζει, ενώ της έχω πει να μην την αφήνει να ανοίγει συρτάρια, ούτε καν το κάνει και όταν την έχω εγώ συνέχεια είμαι με ένα όχι στο στόμα, γιατί η γιαγιά την έχει μάθει έτσι! Επειδή η γιαγιά δεν λέει όχι, εγώ όταν το λέω ή θα κλαίμε ή δεν θα το ακούμε, αν πω όχι μπροστά της η μικρή κλαίει με μαύρο δάκρυ για να περάσει το δικό της και συνέχεια με αναγκάζει να της την λέω και όποτε λέω όχι εκείνη ετοιμάζεται να της το δώσει και μετά τζάμπα λέω εγώ…

Επίσης όταν την βλέπει κάνει σαν τρελή να την πάρει αγκαλιά και αν δεν την πάρει κλαίει ασταμάτητα, έτσι δεν έχει κάνει ποτέ για εμένα, ούτε για τον μπαμπά της, θέλει αγκαλιές και όχι από εμάς από εκείνη μόνο σε εμάς πολύ σπάνια!

Δεν ξέρω τι γίνεται αλλά αρχίζει και με ενοχλεί ψυχολογικά πολύ αυτή η αντίδραση του παιδιού μου απέναντι της, νιώθω ότι ήμουν απλά ένα δοχείο που το έφερα στον κόσμο και έχει τρέλα με την γιαγιά της και όχι με την μαμά ή έστω τον μπαμπά της.

Νομίζω ότι βλέπει εκείνη έως μητέρα της και όχι εμένα, τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση;;

Με χαλάει πάρα πολύ ψυχολογικά να το βλέπω αυτό, μπορεί να ακούγεται εγωιστικό αλλά είναι πολύ άσχημο να βλέπω το παιδί μου να κάνει έτσι για την γιαγιά και όχι για εμάς, νιώθω πολύ άσχημα μέσα μου όταν συμβαίνει αυτό και δεν ξέρω αν θα συνεχίσει να είναι έτσι αν εγώ ψυχολογικά θα το αντέξω, δεν ξέρω τι να κάνω…