Νιώθω ευλογημένη που σε γνώρισα!!

Mια μανούλα γράφει για το στήριγμά της! Γράφει για τον αγαπημένο της αντρούλη!

—

Συνήθως σκεφτόμουν να γράψω κάτι για τον γιο μου, το πόσο ευτυχισμένη και ευλογημένη νιώθω που τον απέκτησα. Σκεφτόμουν ίσως να γράψω για την τωρινή μου εγκυμοσύνη. Είμαι στον 6ο μήνα και περιμένουμε τον δεύτερο πριγκηπάκο μας!

Όμως αποφάσισα να γράψω για τον αντρούλη μου. Το στήριγμά. Τον σύντροφό μου. Τον φίλο μου. Την ίδια μου την οικογένεια. Γιατί όλα καλά, αλλά και οι άντρες μας χρειάζονται λίγα λόγια αγάπης και ευγνωμοσύνης. Μην τους έχουμε όλο με γκρίνιες, «θέλω» και συζητήσεις περί παιδιών,νοικοκυριού κ.ο.κ.

Να σας φέρω λίγο πιο κοντά στη σχέση μου. Γνωριστήκαμε το 2007 σε μία πολύ άσχημη δική μου χρονική περίοδο αφού πολύ πρόσφατα είχα χάσει τη μητέρα μου! Στα 24 μου τότε νόμιζα ότι είχα χάσει όλο μου τον κόσμο και ξαναγεννιόμουνα, δυστυχισμένη αυτή τη φορά και κάποιος μου έλεγε: Ζήσε. Μόνη σου αυτή τη φορά! Αφού φίλοι, γνωστοί και συγγενείς είχαν κάνει πίσω μόλις κοντά στα σαράντα της μαμάς! Και να λοιπόν που από κατά τύχη, από ένα λάθος κουμπί στον υπολογιστή, μέσα σε ένα πλήθος ξένων (άλλων εθνικοτήτων) ανθρώπων βρήκα έναν έλληνα, που απλά καλησπέριζε από Ελλάδα!

Δεν έχασα χρόνο, εξάλλου δεν ήξερα αν ήταν άντρας, γυναίκα, μικρός, μεγάλος, παιδάκι, έστειλα και εγώ με τη σειρά μου τη δική μου καλησπέρα. Ήταν λοιπόν ένας καλοσυνάτος χαρακτήρας 27 χρονών από την Πάρο που απλά όμως θεώρησα και λιγο ανοησία να συνεχίσω τη συζήτηση. Μα εγώ κατηγορούσα όσουν κάνανε chat. Δε μπορώ να κάνω ότι κοροίδευα. Το άφησα λοιπόν. Μου ήρθε ένα mail μετα από δύο μέρες με δύο φωτογραφίες που μου έδειχναν ποιος κρυβόταν πίσω από το chat. Μία γλυκύτατη φατσούλα, όμως μέχρι εκεί. Δεν ήθελα κάτι παραπάνω. Μου αρκούσε ότι από την φυσιογνωμία μπορούσα να κρίνω ότι είναι ένα «νορμάλ» τυπάκι.

Άφησα τις μέρες να περάσουν κ ένα βράδυ αισθάνθηκα την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον που δε με ξέρει, δε μπορεί να με κρίνει προσωπικά, σε κάποιον που θα μπορούσα να κλάψω και δε με νοιάζει αν με παρεξηγήσει. Το πολύ πολύ να μην ξαναμιλούσαμε! Έτσι και έκανα. Τον πήρα τηλέφωνο! Το πρώτο τηλεφώνημα κράτησε 4 ώρες. Το δεύτερο, το τρίτο, το τέταρτο  το ίδιο. Πέμπτο δεν υπήρξε. Βρέθηκα στην Πάρο για 3ημερο! Μη με ρωτήσετε πώς και γιατί… Μου είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη όσο παράξενο και να φαίνεται. Ένιωθα ότι τον ήξερα χρόνια. Δεν ήθελα να κάνω λάθος. Έπρεπε να ήταν έτσι.

Τον συνάντησα κ αμέσως κατάλαβα ότι δεν έκανα λάθος. Ήταν κύριος από την πρώτη στιγμή έως και σήμερα. Ευγενικός, με τρόπους, καλοσυνάτος… δεν τα γράφω όλα, θα μας πάρει πολύ χρόνο. Όλα όσα θέλει μια γυναίκα! Ναι δεν λέω μεγάλες κουβέντες. Μέχρι στιγμής τουλάχιστον έτσι είναι τα πράγματα.

Το τριήμερο στην Πάρο δεν τελείωσε ποτέ! Όλα κύλισαν πολύ όμορφα χωρίς να προγραμματίσουμε τίποτα! Μείναμε μαζί, με βοήθησε όσο κανένας άλλος με το θέμα της μαμάς, μου στάθηκε σε πολύ δύσκολες φάσεις μου και δίπλα του ένιωθα σιγουριά! Πόσο καιρό είχα να νιώσω ότι έχω κάποιον κοντά μου; Να μου πιάσει το χέρι και να μου πει μια γλυκια κουβέντα;

Το 2008 ξεκινήσαμε μαζί να φτιάχνουμε ένα κοινό μαγαζί. Μετά από δύο μήνες λειτουργίας έμεινα έγκυος!! Πολλά ταυτόχρονα συναισθηματα αλλά ούτε μια στιγμή κάτι αρνητικό! Το θεωρήσαμε συνέχεια αλλά και αρχή της σχέσης μας! Στο τέλος του χρόνου είχαμε κάνει πολιτικό γάμο και τον Απρίλη του 2009 είδαμε για πρώτη φορά το προσωπάκι του πρίγκηπά μας! Ευτυχώς ο μικρός ήταν ίδιος ο μπαμπάς του! Όχι ότι δε θα ήθελα λίγο να μου μοιάζει, μη λέω και βλακείες..! Ο μικρός έδωσε μεγάλη ευτυχία σε εμάς αλλά και την οικογένεια του άντρα μου. Στα επόμενα δύο χρόνια ήρθαν και οι δυσκολίες. Λίγο το ότι εγώ δε μπορούσα πια να δουλέψω, λίγο ότι οι δουλειές στο νησί ήταν πια περιορισμένες, αποφασίσαμε να έρθουμε στην Αθήνα! Ένα νέο ξεκίνημα!

Ένιωθα την πίεση που είχαν ασκήσει όλες αυτές οι δυσκολίες στον άντρα μου. Από το να είμαι πλάι του και να του λέω μια γλυκιά κουβέντα ,δυστηχώς δε μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Το να έρθουμε στην Αθήνα ήταν για μένα εφιάλτης. Μα άφησα τα πάντα στην Αθήνα το 2007 και είπα δεν ξαναγυρνάω και ξαφνικά τι; Πάλι πίσω;  Ναι! Πάλι πίσω. Αλλά αυτή τη φορά με την οικογένειά μου!

Ήρθαμε, ο άντρας μου δουλεύει στον κλάδο του και είναι ευχαριστημένος. Εννοείται ότι οι δυσκολίες υπάρχουν ακομα! Και σίγουρα για πολύ ακόμα! Όμως άνοιξε ένα παράθυρο και μπήκε κι άλλη ευωδιαστή μυρωδιά όταν πρίν 5 μήνες μάθαμε ότι περιμένουμε το δεύτερο αγγελούδι μας! Μέσα στις δυσκολίες θα ρθει, αλλά θα φέρει άλλο ήχο, άλλη μυρωδιά.

Όλα αυτά τα γράφω για να πω απλά πως κάποια πράγματα θέλουν απλά να γίνουν!! Είναι η μοίρα; Ίσως!!

Εγώ ξέρω ότι δε θα άλλαζα τίποτα από όλα αυτά. Θέλω να βροντοφωνάξω ότι τον άντρα μου τον λατρεύω, τον αγαπώ για όσα έχει κάνει για μένα, το γιο του, την οικογένειά μας! Νιώθω τύψεις που πολλές φορές γυρνάει στο σπίτι και εγώ είμαι μέσα στην γκρίνια και τα νεύρα. Ξέρω ότι πολλές φορές μας τρώει η καθημερινότητα αλλά τουλάχιστον μπορώ να πω ότι ζούμε όλες τις πτυχές της ζωής! Τα καλά, τα άσχημα, τις στεναχώριες μας, την απέραντη ευτυχία που μας δίνει ο γιος μας και η αγάπη μας!

Του χρωστάω πολλά και μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι να πάρω την έστω και λίγη στεναχώρια που ξέρω ότι περνάει αφου θέλει να προσφέρει ακόμα περισσότερα σε μας.. Γιατι όπως μου λέει συνέχεια: Εσείς θέλω να ειστε καλά! Μα εκτός από τη μητέρα μου δε μου το έχει πει ποτέ κανείς αυτό! Τι μπορώ λοιπόν να κάνω εγώ για αυτόν τον άνθρωπο; Να τον αγαπώ! Να του το υπενθυμίζω συνέχεια και να του δίνω δύναμη..

Ματάκια μου, αν διαβάσεις αυτό το κείμενο, που είμαι σίγουρη ότι θα το κάνεις αφού οι Ελληνίδες Μαμάδες έχουν μπει για τα καλά στην οικογένειά μας, θελω να ξέρεις ότι είσαι η ίδια μου η ζωή! Εσύ, ο γιος μας και το σποράκι μας! Σε ευχαριστώ για όσα έχεις κάνει για μένα και που ακόμα κάνεις, ακόμα κι αν εγώ είμαι λίγο περισσότερο γκρινιάρα από το κανονικό! (Μωρέ τώρα φταίνε οι ορμόνες της εγκυμοσύνης)

Θα είμαι δίπλα σου σε όλα όπως στάθηκες κι εσύ. Νιώθω ευλογημένη που σε γνώρισα και που είσαι κοντά μου. Δίπλα μου. Μαζί μου! Σ’ αγαπώ!

Αυτά ήθελα να σας πω!!! Ελπίζω να σας άνοιξα την όρεξη να πάρετε ΤΩΡΑ ΑΜΕΣΩΣ τον άντρα σας και να του πείτε ότι τον αγαπάτε!! Ότι σας λείπει, κι ας είναι μόλις μία ώρα που έφυγε από το σπίτι..

Να τους προσέχετε και να τους αγαπάτε! Για να σας αγαπάνε και εκείνοι

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com