Δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερα!
Η ιστορία της Μαρίας
(Η Μαρία γέννησε φυσιολογικά με επισκληρίδιο στο Ιασώ)
Η δικιά μου ιστορία ξεκινάει κάπως έτσι… 20 Ιουνίου του 2009 πήγαμε με φίλους μονοήμερη στην Τήνο. Είχα χρόνια να πάω και το ήθελα πολύ γιατί έχω βαφτιστεί εκεί (όχι δεν είχα να πάω από την βάφτισή μου!).
Μπαίνοντας στην εκκλησία ευχήθηκα να μην δυσκολευτώ να μείνω έγκυος, όπως πολλές γυναίκες στην εποχή μας. Εντάξει δεν είχα σταθερό κύκλο αλλά δεν είχα ποτέ κάποιο πρόβλημα. Με τόσα που ακούγονται όμως είχα πάντα ένα κρυφό άγχος. Για να μην τα πολυλογώ, όταν γύρισα σπίτι σταύρωσα την κοιλιά μου με το λαδάκι (όπως είχα ακούσει από τη μαμά μιας φίλης μου) που είχα πάρει από την εκκλησία, κρυφά όμως για να μην με δει κανείς και αρχίσει το δούλεμα! Το θεωρούσα κουτό αλλά δεν έχανα και τίποτα! Δεν ήξερα όμως ότι ήμουν ήδη λίγων ημερών έγκυος. Θα το μάθαινα ένα μήνα αργότερα…
Στις 25 Ιουλίου του 2009 είχαμε προγραμματίσει το γάμο μας και εγώ και ο Χαρούλης μου ήμασταν όλο χαρά και άγχος συνάμα. Ονειρευόμασταν χρόνια αυτή τη στιγμή και είχε φτάσει επιτέλους. Μια βδομάδα νωρίτερα, στις 18 Ιουλίου, είχαμε αυτό το «αρχαίο» ελληνικό έθιμο που λέγεται «κρεβάτι» και στο οποίο καλείς στο νέο σπίτι το σόι και πετάνε ρύζι και χρήματα (για τον κόπο σου μάλλον που θα μαζεύεις αργότερα όλο αυτό το ρύζι από όλες τις γωνίες) επάνω στο κρεβάτι. Είχα μια μικρή καθυστέρηση (είχα φτάσει στις 51 ημέρες!) αλλά θεώρησα ότι ήταν από το άγχος και την κούραση και έτσι δεν ήθελα να κάνω τεστ. Εξάλλου δεν ήταν και η πρώτη φορά που είχα καθυστέρηση. Ο Χάρης όμως επέμενε και έτσι πήραμε τεστ από ένα φαρμακείο. Και είχε δίκιο. Μια εβδομάδα πριν το γάμο μάθαμε ότι θα γινόμασταν γονείς και η χαρά μας ήταν τόσο μεγάλη που ξεχάσαμε το άγχος για την ημέρα του γάμου. Είχαμε κάτι πολύ μεγαλύτερο να μας απασχολεί πια!
Και ο γάμος έγινε και περάσαμε φανταστικά, και γαμήλιο ταξίδι πήγαμε στην Τενερίφη -μια και ο γιατρός μου είπε ότι δεν πείραζε που θα πήγαινα τόσο μακριά και θα άλλαζα 3 αεροπλάνα σε μια μέρα για να φτάσω,- και οι ζέστες πέρασαν και άρχισε να κάνει λίγο ψύχρα που την απολάμβανα στην κατάστασή μου… Και όλα κύλησαν ομαλά, ή σχεδόν ομαλά γιατί μέχρι να γεννήσω δεν μπορούσα να σταματήσω να τρώω! Πήρα σε σύνολο 23 κιλά, η γουρούνα! Από 61 κιλά που ξεκίνησα, έφτασα 84! Κατά τα άλλα όμως, ούτε αναγούλες είχα, ούτε εμετούς (που άμα είχα, ίσως να μην έπαιρνα τόσα κιλά) και οι εξετάσεις ήταν άψογες!
Πέρασε ο καιρός και εγώ όλο και πρηζόμουν (παντού)! Ο γιατρός κάθε φορά με μάλωνε για τα κιλά αλλά ως άντρας που είναι αδύνατον να μείνει έγκυος δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει να είσαι έγκυος! Ευχαριστήθηκα φαΐ! Έλεγα λοιπόν ότι πέρασε ο καιρός και φτάσαμε αισίως στην 37η εβδομάδα. Ήξερα ότι πλησίαζε ο καιρός να δω το μωράκι μου. Μάλιστα φανταζόμουν ότι θα είναι αρκετά μεγαλόσωμο και ψηλό και ήθελα να βγει γρήγορα για να μη βαρύνει κι άλλο και ζοριστώ για να το βγάλω. Που να ‘ξερα…
Στις 19 Φεβρουαρίου του 2010 πια, είχα ραντεβού με τον γιατρό μου για την τελευταία εξέταση όπως μου είχε πει. Κάτι ήξερε. Παρόλ’ αυτά τον είδα λίγο προβληματισμένο γιατί το μωρό ήταν ψηλά αλλά κατάφερε να μου κρύψει αυτό που φοβόταν. Στις 7μμ ήταν η εξέταση. Στις 8μμ κάναμε μια βόλτα στα μαγαζιά για να περπατήσουμε λίγο. Άρχισα να έχω κάτι μικρές ενοχλήσεις. Στις 9μμ ήμουν στο αυτοκίνητο. Γυρίζαμε Χαλκίδα (ο γιατρός μου είναι στην Αθήνα). Στο αυτοκίνητο ήμασταν με τον άντρα μου και τους γονείς του και μια και τα πονάκια συνέχιζαν τους το είπα, πιο πολύ για να κάνουμε λίγη πλάκα. Δεν πίστευα πραγματικά ότι τα πονάκια θα σοβάρευαν λίγο αργότερα.
Χαζέψαμε λίγο από δω και από κει με τον άντρα μου και κατά τις 11μμ γυρίζαμε σπίτι. Είχα αρχίσει να το παίρνω λίγο πιο σοβαρά και κατάλαβα ότι η νύχτα θα ήταν μεγάλη. Έτσι, του ζήτησα να πάρουμε ένα σταυρόλεξο από ένα περίπτερο σε περίπτωση που πονούσα και δεν κατάφερνα να κοιμηθώ. Πήρα και το γιατρό μου φτάνοντας σπίτι και μου είπε ότι μάλλον θα τα πούμε το πρωί. Πέσαμε λοιπόν για ύπνο και… κοιμήθηκα. Πόσο; 20 λεπτά! Άρχισα να πονάω περισσότερο και στριφογύρισα λίγο (όσο μπορούσα γιατί όπως είπαμε είχα και 23 κιλά επιπλέον και ήμουν και ετοιμόγεννη!) μπας και με έπαιρνε ο ύπνος αλλά τίποτα. Πήρα να λύσω σταυρόλεξα. Έλυσα το πρώτο, έλυσα το δεύτερο, αλλά το τρίτο ήταν αδύνατο! Όχι επειδή ήταν δύσκολο, αλλά ο πόνος δεν με άφηνε να συγκεντρωθώ.
Ξύπνησε και ο άντρας μου να δει αν είμαι καλά και σε καναδυό μεγάλες συσπάσεις μου κόπηκε η ανάσα και ενώ μου μιλούσε δεν μπορούσα να του απαντήσω και ανησύχησε. Πήγα όσο προλάβαινα έκανα ένα ντουσάκι όπως με είχε συμβουλέψει ο γιατρός και κατά τις 5:30 τα ξημερώματα ξεκινήσαμε για το ΙΑΣΩ. Είχαμε συμφωνήσει να μην ειδοποιήσουμε κανέναν γιατί ήθελα να είμαι ήσυχη και μόνη μου. Όταν πονάω δεν θέλω κανέναν δίπλα μου. Ειδικά τη μαμά μου που έχει συνήθειο να σπέρνει τον πανικό! Ο καημένος ο Χαρούλης μου τι τράβηξε μέχρι να φτάσουμε… Του είχα απαγορεύσει να μου μιλάει και να με κοιτάει και του επέβαλα να πηγαίνει με 60 χιλιόμετρα στην εθνική οδό γιατί με πείραζε και η ταχύτητα! (Πως κρατήθηκε και δεν με κατέβασε κάτω δεν ξέρω!) Ακόμα μου το «χτυπάει»!
Φτάσαμε κάποια στιγμή στο ΙΑΣΩ και εκεί πια δεν με χώραγε ο τόπος από τους πόνους. Όταν ήμουν ξάπλα ήθελα να σηκωθώ και όταν ήμουν όρθια ήθελα να ξαπλώσω! Με έβαλάν σε ένα μικρό δωμάτιο και μία κυρία μου είπε να γδυθώ να φορέσω μία κοντή ρόμπα που μέσα στην σύγχυση μου φόρεσα ανάποδα (!) με τα κορδόνια μπροστά. (Θεώρησα ότι έτσι φοριέται γιατί πως θα τα έδενα στην πλάτη;)
Τα νερά δεν μου είχαν σπάσει οπότε μετά από λίγα λεπτά ήρθε μία άλλη κυρία που άρχισε να … ανακατεύει… Αφού είδε ότι δεν κατάφερε και πολλά με πήγαν σε ένα άλλο δωμάτιο όπου ξάπλωσα σ’ ένα κρεβάτι. Εκεί δεν περίμενα και πολύ. Μέσα σε ένα τέταρτο ένιωσα ένα δυνατό πόνο (σαν να μου έσπασε κάποιο ζωτικό όργανο) και ένιωσα παράλληλα μια ζέστη. Αν θεωρούσα ότι μέχρι πρότινος πονούσα, τώρα υπέφερα. Αναπνοές ανώδυνου τοκετού δεν ήξερα και έτσι με έπιασε πανικός και άρχισα να φωνάζω βοήθεια! Πόσο ντράπηκα!…
Ένας πολύ ευγενικός νοσοκόμος (καλή του ώρα) ήρθε μου έβαλε πεταλούδα στο χέρι μαζί με τεχνητούς πόνους (λες και δεν είχα ήδη αρκετούς) με σήκωσε και με προσοχή με μετέφερε στο δωμάτιο ωδίνων. Εκεί ήρθαν 2 μαίες και με ρωτούσαν διάφορα. Όταν όμως ερχόταν η σύσπαση ξεχνούσα ακόμα και πως με λένε. Μου είπαν ότι αν δεν αρχίσω τις αναπνοές μέχρι να γεννήσω θα λαχανιάσω και δεν θα μπορώ να πάρω ανάσα. Τους είπα ότι δεν ήξερα και έτσι μου έδειξαν. Δεν μειώθηκε ο πόνος βέβαια αλλά τουλάχιστον είχα τον έλεγχο. Και πέρασα περίπου άλλες 2 ώρες έτσι, με συχνές συσπάσεις και συχνό «ανακάτεμα» για να βοηθήσει την διαστολή.
Κάποια στιγμή φάνηκε (επιτέλους!) και ο γιατρός μου και μου πρότεινε να μην γίνει επισκληρίδιος μιας και η διαστολή ήταν ήδη στο 7 και θεωρούσε ότι μπορούσα να τα καταφέρω. Που να ήξερε ότι εγώ από μέσα μου ήθελα να φωνάξω «Κάντε μου καισαρική»! Ντρεπόμουν όμως και κρατήθηκα! Είχα ήδη κάνει και μια ζημιά από τον πόνο. Ξερίζωσα ένα σίδερο από το κρεβάτι που με είχαν! Οπότε τον έπεισα να φωνάξει τον αναισθησιολόγο. Για πότε μου κάρφωσε την ένεση δεν κατάλαβα. Στην πλάτη πρέπει να ήταν αλλά εκείνη την στιγμή δεν πολυκαταλάβαινα.
Και μόλις άρχισε λίγο να με πιάνει έβαλαν στο δωμάτιο και τον σύζυγο μου που με είδε ψύχραιμη και δεν είχε ιδέα τι είχα περάσει και ποτέ δεν θα μάθει. Κάπου εκεί άκουσα και το γιατρό να ψιθυρίζει στη μαία μου ότι το μωρό ήταν ψηλά γιατί υπήρχε διπλή περιτύλιξη με τον ομφάλιο λώρο. Θεώρησα πώς να αγχωθώ ήταν άσκοπο και ίσως να έκανε κακό στο μωρό μου. Εξάλλου, ήμουν μέσα στο νοσοκομείο περιτριγυρισμένη από γιατρούς και ότι και να συνέβαινε θα αντιμετωπιζόταν άμεσα. Είχα μεγάλη εμπιστοσύνη στο γιατρό μου τον κο. Μηλιά που αποδείχθηκε πολύ καλός γιατρός. Με έβαλαν λοιπόν μάσκα με οξυγόνο και κάθε φορά που τελείωνε η σύσπαση προσπαθούσα να παίρνω βαθιές ανάσες γιατί το μωρό όλο και κατέβαινε, τέντωνε ο λώρος και άρχισε να μην οξυγονώνεται καλά. Βοηθούσε το ότι ακούγαμε τους παλμούς της καρδούλας του παράλληλα.
Μέσα σε αυτό το δωμάτιο κεφάλωσε και το μωρό γιατί ήταν σημαντικό να το ακούμε. Η δόση της επισκληρίδιου ήταν μικρή για να μπορώ να νιώθω τα πόδια μου και να σπρώχνω όταν χρειάζεται. Έσπρωξα 2 με 3 φορές και έφτασε και η στιγμή να αφήσω και αυτό το δωμάτιο. Δεν είχα ιδέα τι ώρα ήταν αλλά ένιωθα πως ήμουν εκεί αρκετή ώρα και απορώ γιατί δεν βάζουν ρολόγια σε αυτά τα δωμάτια.
Αφαίρεσαν λοιπόν όλα τα μηχανήματα και φύγαμε γρήγορα για το χειρουργείο και ο γιατρός είπε βιαστικά στον άντρα μου να με χαιρετήσει γιατί δεν έπρεπε να είναι παρόν στη γέννα (παρόλο που είχαμε ζητήσει να είναι παρόν στη γέννα για να ζήσει και αυτός αυτή τη μοναδική εμπειρία). Μάλλον ο γιατρός έκρινε ότι δεν θα ήταν και τόσο ευχάριστο αυτό που θα έβλεπε.
Με μετέφεραν λοιπόν γρήγορα – γρήγορα στο δωμάτιο τοκετού και άρχισαν την συναρμολόγηση, χερούλια, ιμάντες κτλ. Πιασμένη λοιπόν από τα χερούλια άρχισα να τραβάω και να σπρώχνω. Πάνω λοιπόν στο πολύ το τράβηγμα… μου έμεινε ένα χερούλι στο χέρι! Ναι κατάφερα να καταστρέψω και αυτό το κρεβάτι! Ευτυχώς που στο τέλος δεν μου χρέωσαν τις ζημιές! Τι ντροπή θεέ μου!!!
Όπως είπα ήδη πριν, το μωρό είχε κεφαλώσει άρα δεν χρειάστηκε να σπρώξω και πολύ. Με την τέταρτη βγήκε. Ήταν 20 Φλεβάρη, 10:10πμ. Παρόλ’ αυτά επειδή θα χρησιμοποιούσαν εμβρυουλκό για να τον βγάλουν γρήγορα για να μην τον πνίξει ο τεντωμένος ομφάλιος λώρος, έβαλαν ένα πανί μπροστά μου μάλλον για να μην δω τη διαδικασία και τρομάξω. Και ενώ ήδη ο γιατρός μου είχε κόψει το περίνεο, χρειάστηκε να ξανακόψει για να χωρέσουν οι κουτάλες μάλλον. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα, μέσα σε 25 λεπτά.
Είχε φτάσει η στιγμή που θα τον έβλεπα. Ήταν άραγε το τεράστιο παιδί που φανταζόμουν; Είχα πάρει τόσα κιλά! Δεν μπορεί να ήταν όλα δικά μου! Και όμως ήταν. Ο μικρός ήταν μια σταλίτσα (2950γρ. και 48εκ ύψος), καθαρός, κάτασπρος και κάτω από τα μεγάλα φώτα τα μαλλάκια του έμοιαζαν χρυσαφένια. Έπαθα σοκ όταν τον είδα… Έμεινα άφωνη να τον κοιτάζω γιατί ανησυχούσα για το αν είναι καλά. Φαινόταν να έχει τις αισθήσεις του, ευτυχώς δεν είχε μελανιάσει (δηλαδή δεν πρόλαβε να πνιγεί με τον τεντωμένο λώρο κατά την έξοδο) αλλά δεν έκλαιγε και η μαία άρχισε να τον φυσάει για να πάρει την πρώτη του ανάσα.
Μέχρι να ακούσω το κλάμα του μου φάνηκε αιώνας και έλεγα συνέχεια από μέσα μου «κλάψε, κλάψε, κλάψε…». Κι έκλαψε! Ήταν δεύτερο σοκ για ‘μένα να ακούω τη φωνούλα του μωρού μου. Άρχισαν να τον πλένουν και να τον εξετάζουν και ο γιατρός άρχισε να με ράβει. Είχε αρχίσει να περνάει η νάρκωση αλλά ότι και να μου έκανε δεν συγκρινόταν με τους πόνους που είχα περάσει πριν και επιπλέον τώρα δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από το μικρό πλασματάκι που ήταν τόσο καιρό μέσα μου και με είχε ταράξει στην κλοτσιά! Δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο, κανένας άλλος, ήταν σαν να βρισκόμασταν μέσα σε εκείνο το δωμάτιο μόνο εγώ και αυτό!
Στο τέλος η μαία ήρθε και μου τον ακούμπησε στο στήθος και ενώ κάτι μου έλεγε φορώντας μας ταυτότητες, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ σε αυτά που μου έλεγε γιατί το μωρό είχε όλη την προσοχή μου. Κάποια στιγμή μου το πήρε για να το πάει να το δουν και οι συγγενείς που περίμεναν έξω. Θυμήθηκα τον άντρα μου που έχασε αυτή τη μαγική εμπειρία και το έδωσα γιατί είχε έρθει η ώρα να δει το γιο του. Αργότερα μου διηγήθηκε όλο το άγχος που τράβηξε περιμένοντας χωρίς να πει σε κανέναν τίποτα για να μην τους ανησυχήσει και επίσης μου διηγήθηκε και τη στιγμή που τους έδειξε η μαία το μωρό. Οι γονείς μας έκλαιγαν από χαρά!
Εγώ παρόλο που είμαι ευσυγκίνητη, ήμουν τόσο εξαντλημένη που δεν μπορούσα ούτε να κλάψω. Θυμάμαι μόνο ότι για τις επόμενες δύο ώρες με πήγαν στο δωμάτιο ανάνηψης και όσο κι αν προσπάθησα να κοιμηθώ δεν τα κατάφερα γιατί σκεφτόμουν πως είμαι μαμά, πως τα κατάφερα και πως το μωράκι είναι καλά και υγιές. Και είχα καρφωμένο στα χείλη ένα τεράστιο χαμόγελο και κάθε φορά που περνούσε κάποιος από το προσωπικό και μου έλεγε «να σας ζήσει», το χαμόγελο έφτανε μέχρι τα αφτιά! Ήμουν μανούλα, τι ωραία αίσθηση!
Καρφωμένο πάνω μου όμως δεν ήταν μόνο το χαμόγελο. Ήταν και η πεταλούδα στο χέρι μου αλλά και η επισκληρίδιος στην πλάτη μου. Μάλιστα ξαφνιάστηκα όταν ήρθε ένας νοσοκόμος και μου είπε: «γύρνα λίγο να σου βγάλω τη επισκληρίδιο». Την είχα ξεχάσει εντελώς! Και αυτό το μεγάλο κομμάτι λευκοπλάστ κατά μήκος της σπονδυλικής μου στήλης πότε το κόλλησαν; Τώρα γελούσα με την άγνοιά μου! Γελούσα γιατί ο πόνος είχε περάσει και όλα είχαν τελειώσει αισίως! Για την ακρίβεια δεν θα μπορούσαν να είναι καλύτερα! Για σκεφτείτε να έπρεπε τελικά μετά από τόση ταλαιπωρία να κάνω καισαρική!…
(Μ’ αρέσει που κάπου στην πρώτη παράγραφο έγραψα: «για να μην τα πολυλογώ…», χαχαχαχαχαχααααααααααααααα……………..)
Να σου ζησει το παιδακι σου, να το χαιρεσαι! Απολαυστική η ιστορία σου! Η γραφή σου μάλλον! Να είσαι καλά, μου έφτιαξες τη διάθεση!
να τον χαιρεσαι τον παιδαρο σου!!!Να ειστε καλα!!!Γέλασα πολυ!!! Κοιτα τωρα συμπτωσεις.Και εγω στις 20 Φεβρουαριου του 2010 γενησα το γιο μου, πηρα 24 κιλά και παραλιγο να γενήσω και στο ΙΑΣΩ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ(αλλα τελικα δεν ηταν ετοιμο ακομα,ανοιξε ενα μηνα μετα νομιζω) ...
καθε φορα που διαβαζω μια τετοια ιστορια θυμαμαι τα δικα μου και κλαιω σαν παιδακι....
eisai thea kopelia......... na to xerese......
axaxaxaxax......πέθανα στο γέλιο..... μα 2 κρεβάτια ρε θηρίο απο τι ήταν φτοιαγμένα απο χαρτί??? :) κορίτσι μου καλότυχο και καλοφωτισμένο να είναι το μωράκι σου... άντε με το καλό το δεύτερο τώρα σου εύχομαι να σου έρθουν όλα βολικά
>na sas zhsei to aggeloydi sas!!!! na sou pw ena mystiko egw pira 40 kila...ntropi e? an esy hsoun gourouna egw ti hmoun???? na mas zhsoun ta paidakia mas!!!!!!!!
>na sas zisei o glikulis mu!!!aww mwre siginithika pali....afu diavaza tn istoria su kai dakriza...me lene maria kai eimai egios ston 1o mina!!!
>Μαρια μου εισαι καταπληκτικη!!!οση ωρα το διαβαζα εκλαιγα απο τα γελια η αναισθητη!!!!!ασε που γελουσα απο μεσα μου γιατι εδωσα τον μικρο μου στον αντρα μου να τον κοιμησει.φανταζεσαι να τρανταζω απο τα γελια και αυτος να προσπαθει να κοιμηθει το ζιζανιο;;πολυ μαρεσε η πολυλογια σου!!!!τελειααα!!!
>Σας ευχαριστώ πολύ κορίτσια για τα καλά σας λόγια! Το σίγουρο είναι ότι θέλω πολύ να κάνω δεύτερο παιδάκι. Όχι δεν ξέχασα τον πόνο που πέρασα. Αυτός ο πόνος δεν ξεχνιέται. Όμως είμαι από τις τυχερές που έκαναν γρήγορα διαστολή. Επίσης σκέφτομαι πως μια μέρα είναι θα περάσει! Το μεγαλύτερο κίνητρο όμως είναι αυτό που παίρνεις από όλη τη διαδικασία που είναι το παιδί σου και μπροστά σε αυτό σκέφτομαι πως ίσως να πέρασα πολυ λίγα σε σύγκριση με αυτά που πήρα τελικά... Είναι το δικό μου θαυματάκι και δεν θα άλλαζα τίποτα στην διαδικασία αν έπρεπε να την ξαναπεράσω. Πάντως ίσως ο γιατρός μου να είχε δίκιο που μου είπε ότι δεν χρειάζομαι επισκληρίδιο στο σημείο που είχα φτάσει. Αλλά και πάλι, ώντας άπειρη ίσως να έθετα σε κίνδυνο το παιδί αν στην πορεία αδυνατούσα να συνεργαστώ.
Υ.Γ. Το δεύτερο παιδί λέω να μην το κάνω αμέσως. Όχι τίποτα άλλο... Θέλω να ξεχάσουν οι μαίες εμένα και τις ζημιές που έκανα! Χαχαχαχαχα.............
Μαρία
>...Τι ωραία που μας τα περιέγραψες, Μαρία μου!!!Στην αρχά νόμιζα πως όλο αυτό θα σε αποθάρρυνε και δεν θα σκεφτόσουν με τίποτα να το ξαναπεράσεις!...μετά όμως μας έδωσες τόσο δυνατά και γλυκά συναισθήματα και είμαι σίγουρη πως δεν έχεις πρόβλημα να το ξαναζήσεις προκειμένου να αποκτήσεις και άλλα αγγελουδάκια!!!Να σας ζήσει!!!
>Na to xairesai koukla mou einai enas aggelos! Skepsou oti egw meta apo tous ponous 7 wres sinolo eixa ftasei stous 2'kai o gios mou den evgaine me tipota eixa diastolh 2 MONO kai meta apo to toso pono pou traviska piga kaisarikh giati o mikros gurise anaskela!!!!!!!!!!!!!!!!!!! gia afto den anoiga dustuxos! alla ola kala ki egw ekana olikh logo tou oti eimai kleistofovikh kai den antexa na me exoun demenh kai na mi borw na kouniemai alla otan ksipnisa mou eferan ton pasa mou kai ola ksexastikane ws diamagias!!!!!!
p.s gelasa polu me to tropo pou egrafes oti ksepatones ta sidera apo ta krevatia xaxaxa
>na sas zhsei to agoraki sas na to xaireste na einai panta kala gero kai dunato.......
>να χερεσε τον αγγελο σου !!!!!!!!!!!!!!!
>μπράβο Μαρία!!!
Να σου ζήσει ο γιος σου και να είναι πάντα γερός και καλότυχος!!!
>na eisai kala na xairese ton gioka soy kai na apokthseis eyxomai kai alla paidakia!!