Ένα βήμα πριν την καισαρική!

Η ιστορία της Βίκυς

(Η Βίκυ γέννησε φυσιολογικά με επισκληρίδιο)

Όταν έμεινα έγκυος ήμουν πολύ χαρούμενη. Είχα τρεις μήνες παντρεμένη κι όλα ήταν πολύ καλά. Δούλευα σε ιδιωτικό σχολείο και κουραζόμουνα, αλλά πίστευα ότι θα τα κατάφερνα. Μόλις έκανα το τεστ εγκυμοσύνης, έκλεισα ραντεβού στο γυναικολόγο (ημέρα Παρασκευή). Όταν πήγα στο ραντεβού, κάναμε τον πρώτο υπέρηχο και μου είπε ότι πήγα πολύ νωρίς και ακόμα δεν έχει σχηματιστεί η καρδιά του μωρού. Κατά τα άλλα, όλα καλά. Μου έδωσε οδηγίες για να προσέχω και τα σχετικά. Θα ξαναπήγαινα σε μία εβδομάδα για να ακούσουμε την καρδιά και να δούμε ότι πρόκειται όντως για εγκυμοσύνη!

Δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία στα λόγια του ιατρού, βγήκα τις βόλτες μου όπως κάθε Σάββατο, την Κυριακή πήγαμε και σε δυο επισκέψεις… ένιωθα πάρα πολύ κουρασμένη… Και φυσικά είδα ροζ… Πήρα τηλ το ιατρό νομίζοντας ότι αποβάλλω, μου είπε να μείνω ξαπλωμένη και σε μία ώρα με πήρε από μόνος του τηλέφωνο!! Τέτοια προσωπική ανησυχία είχε ο άνθρωπος!! Μου είπε να πάω να δω αν έχω αίμα κι επειδή είχα κανονικότατο αίμα, πήγαμε άρον άρον στο ιατρείο του 23.00 το βράδυ Κυριακάτικα!

Μου επισήμανε πόσο κρίσιμη είναι η κατάστασή μου, καθώς δεν είχαμε καν καρδούλα!! Απόλυτη ξάπλα και σηκώνομαι μόνο για τουαλέτα. Μου έκανε διπλή ένεση στο ιατρείο, μου έδωσε άλλες 2 ενέσεις για το σπίτι και χάπια. Μες στην αγωνία και τη μαύρη απελπισία. Κοιμόμουνα περίπου 16 ώρες κάθε μέρα. Επίσης απαγορεύεται να κάνω μπάνιο: το ζεστό νερό χαλαρώνει τη μήτρα, το κρύο φέρνει συσπάσεις. Έκανα μπάνιο μετά από 20 μέρες. Φρίκη!!

Επίσκεψη στοn ιατρό κάθε 10 μέρες. Όλα προχώρησαν καλά! Είχα ένα μωράκι στην κοιλιά μου, αλλά επίσης αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι έχω κάποια αποκόλληση, διότι κάθε δυο-τρεις μέρες έβλεπα σταγόνες αίμα. Άρα συνεχίζω την ξάπλα μέχρι που γίνομαι δύο μηνών. Τότε αρχίζω να πηγαίνω στο σαλόνι. Πάνω στη βδομάδα ξανά αίμα και επιστροφή στην κρεβατοκάμαρα. Κούραση αρκετή ακόμα, έχουμε αυξήσει τα χάπια, παίρνω χαλαρωτικά για τη μήτρα γιατί έχω συσπάσεις λόγω υπερκόπωσης. Συνολικά πρέπει να έπινα 15 χάπια τη μέρα, ένα δύο ήταν σε μορφή σιροπιού.

Στον τρίτο μήνα, κάνω το α’ τεστ, τον υπέρηχο κι εκεί φάνηκε μία αποκόλληση στην εσωτερική μεριά του πλακούντα, η οποία δε φαινόταν στους απλούς υπέρηχους. Ευτυχώς που το είχε υποθέσει ο ιατρός και ακολουθήσαμε έγκαιρα την αγωγή. Συνεχίζουμε τον αποκλεισμό στην κρεβατοκάμαρα…

Στον τέλος του τέταρτου μήνα, αρχίζω να βγαίνω από την κρεβατοκάμαρα και πλέον μπορώ να ξαπλώνω στον καναπέ στο σαλόνι. Αρχίζω σιγά σιγά να συνέρχομαι…

Όταν έκλεισα τον πέμπτο μήνα, έκανα το β’ επιπέδου κι εκεί επιτέλους φάνηκε ότι έκλεισε η αποκόλληση, όλα ήταν πολύ καλά και ναι… πλέον ένιωθα ξεκούραστη!! Ο ιατρός, όμως, ήθελε να συνέλθω προσεκτικά. Ακόμα δε βγαίνω από το σπίτι, αλλά μπορώ να φάω στην κουζίνα και να κάνω κανονικά μπάνιο! Και σταματάω τα περισσότερα χάπια!

Από εκεί και μετά συνεχίζω μία φυσιολογική εγκυμοσύνη, για 3 μήνες μέχρι να γεννήσω! Ο ιατρός σκέφτηκε ότι έχω και χαμηλή προγεστερόνη, κάτι που δε βοηθά το έμβρυο να μείνει στη μήτρα το 1ο τρίμηνο αλλά οι ενέσεις καθήλωσαν το έμβρυο στη μήτρα. Ευτυχώς!!

ΤΟΚΕΤΟΣ 

Όταν μπήκα στο μήνα μου, με έβαλε στον καρδιοτοκογράφο. Είχε στο ιατρείο του και μας εξυπηρέτησε πάρα πολύ. Διαπίστωσε ότι έχω συσπάσεις, τις οποίες εγώ δεν ένιωθα καθόλου. Μου δίνει χάπια και μου ζητάει να μην περπατήσω (όπως συνηθίζεται) γιατί θα γεννήσω πρόωρα. Μετά από λίγες μέρες, μου κάνει και την εξέταση και διαπιστώνει ότι το μωρό είναι χαμηλά, έχω ήδη διαστολή 1. Όλα είναι σωστά για να γεννήσω φυσιολογικά και γρήγορα!

Όταν είμαι 38 εβδομάδων ο ιατρός δηλώνει ότι είναι η καλύτερη στιγμή για να γεννήσω. Να μη φτάσω δηλαδή τις 40 εβδομάδες, γιατί τότε η μήτρα και το έμβρυο έχουν κουραστεί και ίσως να μην ανταπεξέλθουν στις ωθήσεις του τοκετού – η πρώτη γέννα κρατάει πολλές ώρες και είναι κρίμα μόνο και μόνο γι’ αυτό να γεννήσω με καισαρική.

Σταματάω λοιπόν τα χαλαρωτικά χάπια και την άλλη μέρα με πιάνουν οι πόνοι. Μόλις ένιωσα τον πρώτο πόνο, πήρα τηλέφωνο το ιατρό. Ένιωσα ένα πόνο μεγάλο και συνεχόμενο, δηλαδή δε σταμάταγε. Απλώς πονούσα! και με έστειλε αμέσως στην κλινική. Εκεί θα έβρισκα τη δικιά μου μαία και αργότερα θα ερχόταν κι εκείνος. Έτσι κι έγινε. Κάνω αμέσως επισκληρίδιο και κοιτάμε τους πόνους που σημειώνονται σε χαρτάκι! Οι ώρες περνάνε κι ο ιατρός αρχίζει να μας λέει ότι δεν προχωράει η διαστολή, έχουμε περιθώριο αλλά να σκεφτόμαστε και την καισαρική.

Μετά από 6 ώρες, έχω κάνει μικρή διαστολή και τότε μου σπάει ο ιατρός τα νερά. Δεν ήθελε να τα σπάσει νωρίτερα, για να έχουμε περιθώριο χρόνου. Αρχίζω τις ωθήσεις αλλά δεν σπρώχνω πολύ σωστά. Προσπαθούμε περίπου τρεις ώρες, αλλά ακόμα είναι σκληρός ο τράχηλος και δεν μπορεί να κατέβει το μωρό. Ο ιατρός βγαίνει να ενημερώσει του συγγενείς ότι αργεί ο τοκετός, θα περιμένουμε άλλες 5 ώρες. Η μαία όμως μου λέει εμπιστευτικά ότι θα σπρώξουμε για να χαλαρώσει ο τράχηλος. Το πολύ πολύ να σπρώξω δυο φορές τζάμπα! Ίσως επειδή είχα αρχίσει να κουράζομαι, δεν ήθελα και την καισαρική – εδώ φοβόμουνα που μου είχαν βάλει ορό και είχα μια σύριγγα στο χέρι μου ! – μάλλον έσπρωξα πολύ δυνατά και σωστά και η μαία φωνάζει «Ιατρέ, ελάτε, γεννάμε!!» και αμέσως με βάζουν στην άλλη αίθουσα και με μία ακόμα ώθηση γέννησα ένα κοριτσάκι, στις 02.15!!

Ο ιατρός επίσης έκανε τόσο καλή δουλειά στην «περιποίηση» που την άλλη μέρα το απόγευμα καθόμουνα σταυροπόδι στην καρέκλα για να θηλάσω το μωρό μου. Μέσα στο μαιευτήριο, έκατσα και οκλαδόν.

Μετά από όλα αυτά, ήταν απίστευτο ότι κρατούσαμε αγκαλιά ένα μωράκι!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com