Είναι συγκινητικό αυτό που γίνεται μεταξύ μας. Έρχομαι κοντά σου, όπου κι αν είσαι. Μπαίνω στο δωμάτιό σου, το γραφείο ή το σαλόνι σου, όπως κι αν είναι: τακτοποιημένο ή παρατημένα στην τύχη τους. Δεν κάνω κριτική, δεν κοιτάω γύρω μου περίεργα, θέλω να έχω κατανόηση. Ξέρω ότι έχεις λόγο για να είσαι έτσι, και για να μοιάζει το δωμάτιό σου σαν πεδίο μάχης. Μάλλον κάτι άλλο επείγει και σε στεναχωρεί, γι’ αυτό δεν φτιάχνεις και πολύ τα πράγματά σου. Μα και τα ρούχα σου, μερικές φορές, είναι όπως να ‘ναι. Πάλι δεν κοιτάω ούτε σχολιάζω. Δεν με νοιάζει τι φοράς, πώς κάθεσαι ή πότε έκανες μπάνιο τελευταία. Εμένα μου αρκεί που κάνουμε παρέα. Τα λόγια μου είναι πολύ απλά, τα καταλαβαίνουν ακόμα και παιδιά. Σου λέει συχνά ο μικρός σου γιος, “Μαμά, βάλε να ακούσουμε Κονάνο. Για να κοιμηθούμε!” Οκ, το έχω πάρει απόφαση πως σε κοιμίζω, και μου αρέσει κι αυτό.

Κάποιος μου εγραψε πως φέτος δεν κατάφερε να κάνει τα γενέθλιά του όπως άλλες χρονιές, με φίλους, βόλτες και κεράσματα. Μετά σκέφτηκε ότι θα περάσει όλο αυτό. Και πήγε ο νους του στις ΜΕΘ και όσους υποφέρουν με σοβαρά θέματα υγείας, ασθένειες ή είναι στα επείγοντα. Και ζήτησε συγγνώμη απ’ το Θεό, διότι ένιωσε λίγο αχάριστος. Εγώ, πάντως, δεν το λέω αχαριστία αυτό που ένιωσες. Το λέω ευαισθησία. Είναι φυσικό: είσαι νέος και θες να χαρείς τη γιορτή σου. Μερικές φορές η σκέψη του πόνου των άλλων, μας φρενάρει τη χαρά. Πας να γελάσεις, και έρχονται τύψεις: «Άλλοι πονούν, εσύ γελάς; Άλλοι πενθούν, εσύ κάνεις έρωτα; Άλλοι πεινούν, εσύ τρως κρέπες και τρέχουν οι μερέντες απ’ το πλάι;“ Η δική μου λύση για τον παγκόσμιο πόνο: αφιερώνω λίγη ώρα κάθε μέρα σκεφτόμενος διάφορες κατηγορίες ανθρώπων που περνούν δύσκολα, στριμωχτικά, πιεστικά, αγχωτικά και άβολα. Τους σκέφτομαι και προσεύχομαι για αυτούς. Μετά, τους εμπιστεύομαι και τους αφήνω τελείως στην αγάπη του Θεού, στο Φως και την Φροντίδα του.

Συνεχίζεται…

πηγή facebook.com/AndreasKonanosPage