Γνώρισα έναν άνθρωπο που έφερε τα πάνω κάτω στην καρδιά μου…

Την πρώτη φορά που εκμυστηρεύτηκα σε κάποια φίλη μου αυτά που ζω, αυτή με ρώτησε «Μα γιατί τον παντρεύτηκες;»

Έλα ντε; Γιατί τον παντρεύτηκα;

Το όνομα μου  είναι Κ. και είμαι μητέρα δυο παιδιών και παντρεμένη 9 χρόνια. Όταν γνώρισα τον σύζυγό μου, δεν έπαθα αυτό που λένε κεραυνοβόλο έρωτα αλλά περνούσαμε καλά, με πρόσεχε και έτσι ο καιρός περνούσε. Γενικά μας ήρθαν διάφορα θέματα τα πρώτα χρόνια που ήμασταν μαζί αλλα αυτό δεν επηρέασε τη μεταξύ μας σχέση. Αυτά τα έβρισκα πολύ σημαντικά για να είσαι με έναν άνθρωπο. Έτσι όταν μου ζήτησε να παντρευτούμε είπα ναι.

Μετά τα φαντάζεστε όσες ειστε μαμαδες. Γέννησα τα παιδιά μου με διαφορά μόνο 15 μήνες μεταξύ τους και όλη μου η ζωή άρχισε να στρέφεται γύρω από αυτά. Πολύ δύσκολα τα πρώτα πέντε χρόνια ως μαμά. Τώρα που κάπως μεγάλωσαν και μπήκαν σε μια σειρά, έχω κι εγώ περισσότερο χρόνο να προσέξω τον εαυτό μου, να βγω για έναν καφέ, να αγοράσω ξανά ρούχα που είχα ξεχάσει πως υπάρχυν (όλη μέρα με τα μαλλιά κότσο και πιτζάμα ή φόρμα ήμουν)

Μέχρι τότε τα πράγματα μεταξύ μας δεν έγιναν ποτέ πιο θερμά, ίσα ίσα έτσι όπως έτρεχα εγώ όλη μέρα με τα μωρά, και το σεξ ξεχάσαμε (που ποτέ δεν ήταν κάτι τέλειο, αλλά τουλάχιστον γινόταν) κι εγώ γενικά απομακρύνθηκα. Για τη συμπεριφορά του δεν έχω παράπονο, αυτός πάντα με πρόσεχε και ακόμα με προσέχει. Το πρόβλημα είναι όλο δικό μου. Εγώ ποτέ δεν τρελαινόμουν και εδώ και χρόνια σχεδόν δεν αντέχω να είμαι πλάι του. Για τη φάση που μέναμε σπίτι με καραντινες ας μην μιλησω… Ερχοταν στιγμες που δεν αντεχα να ειμαι στο ιδιο μου το σπίτι.

Πάμε στο τώρα. Πριν λίγο καιρό μία φίλη μου μού πρότεινε να κάνουμε μαθήματα χορού. Κάναμε και παλιότερα και λόγω covid τα είχαμε σταματήσει. Ε και καταλαβαίνετε. Γνώρισα έναν άνθρωπο που μου έφερε τα πάνω κάτω. ΔΕΝ έχω κάνει ακόμα κάτι μαζί του και αυτός σέβεται την κατάστασή μου, όμως δεν ξέρω κατά πόσο θα το ελεγχω ακόμα. Έχει ένα σωρό στοιχεία που μου αρέσουν και η καθημερινή σύγκριση με τον άντρα μου με κάνει να τρελαίνομαι.

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ για όλο αυτό και ειλικρινά δεν ξέρω πώς να το χειριστώ. Κατηγορώ τον εαυτό μου που δέχτηκα να παντρευτώ έναν άνθρωπο που με αγαπούσε, ενώ εγώ δεν ένιωθα τα ίδια και που τώρα έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα ίσως κάνω κακό στα παιδιά μουμε το πάρουμε διαζύγιο. Το θεμα ειναι πως χωρίσω δεν χωρίσω νιώθω πως μόνο κακό κάνω σε όλους μας.

Δεν ξέρω γιατι τα γραφω αυτά. Εννοώ δεν ξέρω τι περιμένω. Απλά να βγουν απο μέσα μου; Να πάρω συμβουλές; Ίσως από κοπέλες που έζησαν κάτι αντίστοιχο; Είτε που χώρισαν, είτε που αποφασισαν να μεινουν. Ολα μου φαίνονται βουνό. Και η ψυχή θέλει να ουρλιάξει. Το σώμα πονάει και αυτό. Ποθεί, αλλά κρατιέται. Για πόσο;

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com