Τι κάνεις όταν τα παιδιά σου είναι «ο φόβος και ο τρόμος» των άλλων παιδιών;

Πριν κάνω παιδιά, πίστευα πως οι γονείς των πολύ ζωηρών παιδιών κάτι λάθος κάνουν. Πως δεν γίνεται ένα παιδί να κάνει απλά ό,τι θέλει: ΕΣΥ ο γονιός φταις για αυτό.

Και μετά έγινα μαμά, κλαψ! Δύο αγόρια έχω, ζωή να έχουν! Δυο αγόρια πιο-ζωηρά-δεν-γίνεται! 5.5 και 3.5 ετών, Ταρζάν κανονικοί.

Ο μεγάλος μου σίγουρα δυο φορές ζωηρότερος και ενεργητικός από τον μικρό, αλλά όπως καταλαβαίνετε ακολουθεί κι εκείνος στα χνάρια του.

Στα φιλικά σπίτια είναι αυτοί που θα ακουστούν περισσότερο από τα άλλα παιδιά και ο μεγάλος μου ΣΙΓΟΥΡΑ θα μπλεχτεί σε καβγά. Πάντα νιώθει ότι είναι ο αδικημένος και εγώ πάντα προσπαθώ να είμαι αντικειμενική και ψύχραιμη, αλλά δεν γίνεται κάθε φορά που είναι να πάμε κάπου, σε σπίτι, σε πάρτι, σε πάρκο, εγώ να αγχώνομαι πως ΠΑΛΙ κάπου θα μπλέξει και θα πρέπει να βγάλω άκρη. Εννοείται πως δεν έχω αποφύγει τη σύγκρουση και με άλλους γονείς και ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ. Να πω πως είναι και οι δυο πολύ ανεπτυγμένα παιδιά, με λίγα λόγια φοβάμαι πως θα είναι τα παιδιά που τα άλλα παιδάκια θα φοβούνται!

Όπου και να πάμε, πρέπει να έχω ανα πάσα στιγμή το νου μου μη γινει κάτι. Ο δε μικρός όλο και κάπου επικίνδυνα θα σκαρφαλώσει ή θα εξαφανιστεί για λίγο.

Είμαι μια μαμά τρελαμένη που έχω καταλήξει να προτιμώ να μένω σπίτι, παρά να τραβάω κάθε φορά αυτό το ζόρι.

Νιώθω δε πως κάποιοι πολλοί αγαπημένοι μας φίλοι πλέον μας αποφεύγουν και αυτό γιατί ο μικρός τους βρέθηκε δυο φορές να κλαίει σε πρόσφατες εξόδους μας εξαιτίας των δικών μας.

Δεν ξέρω τι να κάνω. Προσπαθώ με το καλό, προσπαθώ με αυστηρότητα. Απλά δεν καταλαγιάζει η ενέργεια και ο εκρηκτικός τους χαρακτήρας.

Τα λατρεύω τα αγόρια μου, είναι έξυπνα, στοργικά, τρυφερά. Αυτό το κομμάτι τους όμως με κάνει να τα χάνω και να αγχώνομαι και για το μέλλον τους…

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com