Δεν μπορούμε να πιστέψουμε ακόμα ότι έχει φύγει ένας μαχητής…

Καλησπέρα σας,

Είμαι η Ρία και θα ήθελα να σας διηγηθώ την δική μου ιστορία ελπίζοντας ότι θα δώσω θάρρος και δύναμη σε όλες αυτές τις γυναίκες που προσπαθούν να γίνουν μανουλες..

Περιμέναμε σχεδόν ένα χρόνο για ένα θετικό τέστ εγώ και ο σύζυγός μου μετά από μια παλινδρομη κύηση που είχα στις 8 εβδομάδες περίπου..  κι αφού έφτασε στα χέρια μας αυτό το θετικό τέστ πετουσαμε στα σύννεφα από χαρά…

Εγώ πάλι πάντα είχα κάτι να με κρατάει λίγο πίσω, σαν να φοβόμουν να χαρώ και να μην θέλω πάλι να απογοητευτω. Οι μήνες περνούσαν και αισίως είχα φτάσει κοντά στον 5ο μήνα. Κάπου εκεί ξεκίνησαν όλα…

Από την Β’ επιπέδου είχα διαγνωστεί με ανεπάρκεια τραχήλου και μέσα σε λίγες μέρες βρισκόμουν στο χειρουργείο για περίδεση.. κι όμως ο » μαχητής μου » τα είχε καταφέρει.  Από εκεί κι έπειτα ήμουν σε πλήρη κατάκλιση κάνοντας ενέσεις ηπαρινης, πίνοντας μαγνήσιο δύο φορές , χάπια για τις συσπάσεις και βάζοντας προγεστερόνη. Λίγο αργότερα κάνοντας και την καμπύλη ζαχάρου ξεκινάω και τις ενέσεις ινσουλίνης. Έχοντας ιστορικό από την μεριά του μπαμπά μου με ζάχαρο ήμουν σχεδόν σίγουρη πως ήταν δεδομένο ακόμα κι αυτό να είναι ανεβασμένο πάνω από τις φυσιολογικές μονάδες.

Φτάνοντας στις 32 εβδομάδες με μια κύηση που κάναμε αγώνα μαζί με την γιατρό μου για να φτάσει ως το τέλος κάνω τον τρίτο υπέρηχο και όλα είναι φυσιολογικά. Δεν πίστευε ο γιατρός ότι παρά τις τόσες δυσκολίες έφτασα μέχρι εκεί και ότι όλα ήταν καλά. Τρεις εβδομάδες αργότερα έρχεται στον κόσμο ο μαχητής μου με φυσιολογικό τοκετό.. ακόμα κι εκείνη την στιγμή που ήταν και η μοναδική που τον κράτησα στα χέρια μου δεν ήξερα αν μπορώ να χαρώ ή όχι.. μάλλον όχι!! Μέσα σε λίγες ώρες είχε μπει στην μονάδα εντατικής νεογνών έχοντας ταχύπνοια. Η κλινική του κατάσταση την επόμενη μέρα δεν είναι καλή και μεταφέρεται σε δημόσιο νοσοκομείο. Ακόμα κι εκεί δεν μπορούν να βρούνε τι ακριβώς έχει. Περνάει άλλο ένα 24ωρο, το παιδί είναι μυϊκά άτονο του χορηγείται μέχρι και αδρεναλίνη.

Δεν μπορούμε να πιστέψουμε ακόμα ότι έχει φύγει ένας μαχητής… Ο Στυλιανός.. έτσι θέλαμε να τον αεροβαφτισουμε . Ο Άγιος Στυλιανός είναι προστάτης των παιδιών και μέσα μου είπα τότε «να είναι αυτό το τελευταίο μωρό που χάνει την ζωή του.. να μην περάσει άλλη μητέρα αυτό που πέρασα, περνάω και θα κουβαλάω για όλη μου την ζωή » ένα κομμάτι από εμένα έφυγε μαζί του εκείνη την μέρα!!

Μια γιατρός θυμάμαι να μου λέει πως «ίσως ακούγεται σκληρό αλλά αυτά τα παιδιά είναι καταδικασμένα και δεν μπορούν να τα καταφέρουν»

Εμείς που μένουμε πίσω όμως τι κάνουμε?? Πώς να σηκώσεις τέτοιο βάρος…πώς να βρεις δύναμη να προσπαθήσεις ξανά?? Πώς μπορείς να σταματήσεις να φοβάσαι??

Θυμάμαι τον πνευματικό μου να μου λέει πως ο Θεός μας δίνει αυτά που μπορούμε να αντέξουμε.. και πως το μεγάλο παράδειγμα της θρησκείας μας είναι η Παναγία μας που έφερε στον κόσμο τον γιο της και τελικά σταυρώθηκε.

Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας και ελπίζω να έχω βοηθήσει έστω και λίγο όλους εσάς που χάνεται την πίστη σας και την δύναμη σας. Τα δύσκολα είναι για τους δυνατούς..