«Ο πατέρας που δεν είχα ποτέ», πίσω από τα παρασκήνια, ήθελε αντάλλαγμα για όλη αυτήν την προσοχή που μου έδινε…

Η δικιά μου ιστορία έχει ως εξής:

Όταν ήμουν 6 χρονών πέθανε ο μπαμπάς μου… Πράγμα που σημαίνει ότι με ανέλαβε πλήρως η μαμά μου. Το σόι μου απο την πλευρά του μπαμπά μου από τότε δεν μας ξαναμίλησε και έτσι εχω μόνο την μαμά μου και το δικό της σόι.

Μετά η μαμά μου βρήκε καινούργιο σύντροφό… Ο οποίος τελικά εγινε ο μεγαλύτερος μου εφιάλτης. Γιατί παρόλο που έδειχνε να ασχολείται πολύ μαζί μου και πως είχε γίνει «ο πατέρας που δεν είχα ποτέ», πίσω από τα παρασκήνια, ήθελε αντάλλαγμα για όλη αυτήν την προσοχή που μου έδινε. Ναι, ακριβώς έτσι το χαρακτήριζε. Αντάλλαγμα για την ταινία που αγόρασε για να δούμε μαζί… Ήταν… Να κάνει πράγματα στο σώμα μου. Διάφορα, φρικτά πράγματα. Για τέσσερα χρόνια. Ξεκίνησε όταν ήμουν 8 χρονών, και σταμάτησε λίγο πριν χωρίσουν με την μαμά μου.

Από όταν χώρισαν και μετά με πήρε η κατηφόρα. Ξεκίνησα να πίνω από τα 13 (ενώ ζούσα αρκετά αυστηρά), και να βλέπω εφιάλτες οι οποίοι στα 15 μου, έγιναν κανονική εφιαλτική διαταραχή και μου προκάλεσαν και ελαφριά αϋπνία (να σημειώσω σε αυτό το σημείο ότι ακόμα δεν είχα μιλήσει σε κανέναν για την σεξουαλική παρενόχληση εκτός από τον κολλητό μου). Η μαμά μου με πήγε σε γιατρούς οι οποίοι πιο πολύ με έκαναν να αισθανθώ άρρωστη παρα να βρουν όντως μια λύση.

Και κάπου εκεί άρχισαν οι καβγάδες με την μαμά μου. Τρομεροί καυγάδες στους οποίους η φράση: «δεν έχεις καταφέρει τίποτα στην ζωή σου» ήταν συχνή. Και φυσικά, το χειρότερο ήταν οτι το πίστευε αυτό η ίδια μου η μητέρα. Εγώ ειχα αυτοπεποίθηση για τον εαυτό μου και πίστευα ότι έχω καταφέρει αρκετά για την ηλικία μου, αλλά το να το λέει αυτο η μαμά μου με έκανε να νιώθω λίγη.

Και έτσι, σε έναν τέτοιο καυγά, της το είπα. Την μεγάλη αλήθεια που κρατούσα μέσα μου τόσο καιρό. Περίμενα πως αυτό θα κάνει τα πράγματα καλύτερα και για τις δυο μας, αλλά το μόνο που έκανε είναι να δεχτεί επιτέλους να μου πάρει σκύλο. Και βέβαια, όχι πως αυτό είναι λίγο για εμένα. Ίσα ίσα, αυτό το σκυλάκι είναι ο λόγος που δεν βλέπω εφιάλτες πλέον. Ήταν λίγο για την μεταξύ μας σχέση. Γιατί μέχρι και σήμερα συνεχίζουμε να φωνάζουμε η μία στην άλλη και το: «δεν εχεις καταφέρει τίποτα» έχει πλέον αποκτήσει συμμάχους: «είσαι υπερβολικά δραματική», «ξεπέρασε το επιτέλους», «σε εχω πάει και σε ψυχίατρο και σε ψυχολόγο και ακόμα το παρελθόν σκέφτεσαι». Και δεν θα πω ψέματα, αντιδρώ κι εγώ όντως υπερβολικά κάποιες φορές. Αλλά αυτό είναι επειδή πιστεύω πλέον ότι δεν αντέχω άλλο.

Δυστυχώς έχω σκέψεις αυτοκτονικές ΑΛΛΑ έχω τον σκύλο μου και το θέατρο (ναι, παίζω θέατρο από μικρή) να με κρατάνε. Όμως δεν αντέχω το σπίτι μου. Είμαι σχεδόν 17 και δεν ξέρω αν θα αντέξω ούτε έναν ακόμα χρόνο εδώ. Δεν ξέρω τι να κάνω…